Blijf doorgaan: onze missie is niet veranderd

Maandag werd Donald Trump beëdigd als de 47e president van de Verenigde Staten van Amerika. Veel mensen ervaren diepe pijn, verdriet en angst. Deze emoties zijn begrijpelijk, omdat we niet zeker weten wat de toekomst in petto heeft en het heden er steeds somberder uitziet. In slechts een paar dagen heeft Trump onnoemelijke ontberingen gecreëerd voor mensen in de VS en de rest van de wereld. Maar één ding moeten we niet doen: in wanhoop vervallen. We kunnen niet toestaan ​​dat angst ons in zijn greep krijgt en ons beheerst.

Als ik terugkijk op de geschiedenis van ons land, voel ik me optimistisch, niet omdat onze geschiedenis positief is en niet omdat ons heden goed is, maar omdat ik de bergen zie die we hebben beklommen en overwonnen. Ik heb er vertrouwen in dat we samen kunnen komen en onze uitdagingen het hoofd kunnen bieden, omdat ze niet zijn begonnen met Donald Trump en niet zullen eindigen met zijn presidentschap.

Vandaag worden we wakker in een bekend Amerika, een Amerika waar medische schulden de belangrijkste oorzaak van faillissement zijn, waar jaarlijks 68.000 mensen sterven door gebrek aan gezondheidszorg, waar wapengeweld de voornaamste doodsoorzaak voor kinderen is, waar het federale minimumloon bedraagt ​​7,25 dollar per uur, terwijl het aantal mensen dat op straat slaapt elk jaar met recordaantallen toeneemt, terwijl de stem van het volk politiek wordt overstemd door de heersende klasse.

Onze missie is niet veranderd. Onze strijd om ervoor te zorgen dat Amerikanen uit de arbeidersklasse van alle achtergronden in hun basisbehoeften kunnen voorzien en een goed leven kunnen leiden, is niet veranderd. De heersende klasse die gekozen functionarissen koopt, is niet veranderd. Daarom zijn ons streven en onze toewijding aan rechtvaardige zaken niet veranderd. Onze missie blijft hetzelfde.

Vooruitgaan is de sleutel. We moeten ons niet laten overweldigen door minachting voor welk individu dan ook. We moeten degenen tegen wie we vechten liefhebben voor meer dan dat we een hekel hebben aan wie we bestrijden tegen. President Donald Trump werd beëdigd op dezelfde dag dat onze natie het leven en de erfenis van ds. Dr. Martin Luther King Jr. erkent. Sommigen zagen de samenloop van deze twee gebeurtenissen als ironisch. Ik zag het als een verschroeiende voorafschaduwing voor degenen onder ons die bereid waren de mantel van Dr. King’s werk op zich te nemen om een ​​geliefde gemeenschap te creëren. Ondanks het venijn en de anti-zwarte haat die op hem en de burgerrechtenbeweging gericht waren, verloor hij het doel nooit uit het oog. Hij heeft ooit verklaard: ‘Haat kan haat niet verdrijven; alleen liefde kan dat doen.”

Wij moeten naar die woorden leven. Gezamenlijk is onze liefde voor onze menselijkheid en de menselijkheid van de mensen om ons heen een veel krachtiger kracht dan de collectieve haat voor één man.

Onze gekozen functionarissen en politieke instellingen aan de rechterkant van gerechtigheid en vrijheid moeten zich ertoe verbinden ons te vertegenwoordigen, en niet de heersende klasse. Onze vraag is niet veranderd. Onze liefde voor de mensheid is niet veranderd. Wij mogen niet wankelen.

Ik blijf hoopvol voor de toekomst. Dat zouden we allemaal moeten doen.

Als zwarte vrouw in Amerika denk ik na over hoe onze voorouders zichzelf hebben bevrijd van de slavernij. Onze voorouders hebben de wetten van Jim Crow verslagen. Ook wij zullen overwinnen.

De woorden van Harriet Tubman wegen op dit moment zwaar bij mij: “Als je de honden hoort, blijf doorgaan. Als je de fakkels in het bos ziet, blijf dan doorgaan. Als er na je wordt geschreeuwd, blijf dan doorgaan. Stop nooit.”

We zijn het aan onze voorouders, onze families, onze gemeenschappen en toekomstige generaties verplicht om niet te stoppen.

Wij moeten doorgaan.