In zijn nieuwe comedyspecial ‘Is iemand anders dit aan het zien?’ die vrijdagavond in première ging op Max, cabaretier Bill Maher strompelde door de problemen die hem obsederen: Donald Trump, wakker worden en liberalen, transgenders en drag queens, vrijheid van meningsuiting en ‘cancel culture’, religie, mensen met grotere lichaamsgroottes en kinderen tegenwoordig.
Zoals veel populaire cabaretiers in het digitale tijdperk (Matt Rife En Dave Chappelle) Maher gebruikt zijn optredens bijvoorbeeld om dampende schotels met zijn beproefde rundvlees op te dienen. Uiteraard gaat Maher ook in op de manier waarop zijn grappen over deze culturele knelpunten algemeen worden ontvangen.
Het resultaat van dit alles is een nogal lusteloos geheel. Dat komt deels doordat Mahers standpunten over deze kwesties zo bekend zijn dat zijn punchlines geen verrassing waren. Hij lijkt ook niet bereid om het handwerk in te zetten dat nodig is om zijn stand-upmateriaal scherp of tot nadenken stemmend te maken.
‚Vrijheid van meningsuiting‘, beweert hij, ‚was vroeger iets liberaals, maar toen beseften ze dat het kwetsen van hun gevoelens belangrijker was dan het Eerste Amendement.‘
De superkracht van Maher, heb ik altijd gedacht, is niet de stand-up, maar de komische dialoog met anderen. Zijn stand-up monologen voor de camera zijn prima, maar waar hij uitblinkt is het gesprek (voor publiek). Zijn genie is om vragen over beladen politieke kwesties op een pittige, provocerende manier te formuleren en vervolgens, vaak behendig, een steekspel te voeren met zijn doorgaans controversiële geïnterviewden. Er zijn maar weinig andere cabaretiers die deze zeldzame vaardigheid bezitten, en hij heeft deze tot in de perfectie aangescherpt in shows als ‚Politiek incorrect,” “Real-time” en zijn podcast “Club willekeurig.”Maar “Ziet iemand anders dit?” is een opstaan bijzonder, en Maher is niet van plan zijn monoloog te gebruiken om zichzelf in twijfel te trekken zoals een andere stand-up dat zou doen. Hij gaat niet vragen of er iets ironisch is aan de hoeveelheid spraak die hij besteedt aan het onderwerp beperkingen op de spraak. Louis CK zou een stukje ‚Saturday Night Live‘ kunnen gebruiken om te bekennen dat hij dat was licht racistisch. Shane Gillis kon zich zorgen maken dat hij, politiek gezien, zijn Fox News-vader aan het worden was. Maar Maher maakt geen gebruik van deze gelegenheid om een even voor de hand liggende kritiek op zijn recente werk te uiten: namelijk dat hij lijkt te zijn getransformeerd in een oude, conservatieve blanke man die zijn vuist schudt tegen Gen Z, nieuwe gendercategorieën, EpiPens en al het andere dat bestond in 1964 nog niet.
Deze problemen worden duidelijk in zijn (vele) terzijdes over de vrijheid van meningsuiting. “Ik ben een groot voorstander van de transgemeenschap,” bevestigt hij, voordat hij verder gaat met te zeggen: “Ik ben ook … een groot voorstander van de vrijheid van meningsuiting, en ik hou van iedereen die zich niet door de maffia laat vertellen wat ze moeten zeggen. over wat dan ook.”
‚Vrijheid van meningsuiting‘, beweert hij, ‚was vroeger iets liberaals, maar toen beseften ze dat het kwetsen van hun gevoelens belangrijker is dan het Eerste Amendement.‘ Dergelijke riffs belichamen een politieke spanning in Mahers kunst. Hij beweert een bondgenoot van links te zijn, maar hij verafschuwt de houding van links ten aanzien van de vrijheid van meningsuiting. Zijn benadering van de 45e en 47e president manifesteert deze spanning in omgekeerde richting: Maher is agressief anti-Trumpnadat hij hem op beroemde wijze had vergeleken een orang-oetan. Toch is zijn komedie overspoeld met een thema dat Trump en de MAGA-beweging als muziek in de oren moet klinken (in het bijzonder Lee Greenwoods “God Bless the USA”). Dit thema stelt dat de vrijheid van meningsuiting in Amerika wordt ingeperkt door humorloze ‘werd wakker“liberalen” die elk idee censureren dat ze niet leuk vinden. (Jarenlang heb ik betoogd dat Maher verwart liberalen met radicaal-linkseen verwarring die Ben Shapiro onlangs ook opgemerkt.)
Maher omarmt een soort absolutisme van de vrijheid van meningsuiting dat vaker wordt geassocieerd met het libertaire denken. Tegelijkertijd hekelt hij politieke figuren, zoals Trump en Ron DeSantis, die soortgelijke maximalistische beweringen over het Eerste Amendement doen. Staat Maher aan de rechterkant? Staat hij aan de linkerkant? (Maher krachtig ontkent in de special elke suggestie dat hij Republikein is geworden.) Je zou kunnen beweren dat Maher een soort anti-Trump libertarisme bepleit (de lezers herinneren zich misschien Trump werd met boegeroep ontvangen toen hij vorig jaar de libertaire conventie toesprak).
Aan de andere kant laat Maher ons misschien wel zien hoe hij erin is geslaagd relevant en commercieel levensvatbaar te blijven in deze mediaomgeving: evenveel minachting voor zowel liberalen als conservatieven.
Maher laat ons misschien wel zien hoe hij erin is geslaagd relevant en commercieel levensvatbaar te blijven in deze mediaomgeving: gelijke porties minachting voor zowel liberalen als conservatieven.
De strategie werkt. Zijn “Real Time”-segmenten hebben nu een wekelijkse plaats CNN. Zou Warner Bros. (eigenaar van CNN) een dergelijk pruimenplatform aanbieden aan bijvoorbeeld Tig Notaro of Rosanne Barr – komieken die niet bepaald bekend staan om het omarmen van een tweeledig komisch wereldbeeld? Deze ‘gebalanceerde’ versie van Maher kan commercieel levensvatbaar zijn , maar maakt het hem politiek interessant of komisch baanbrekend? Op basis van de special van vrijdag denk ik dat het antwoord op beide nee is. Zijn stukjes leken voorspelbaar en razend. De grappen hebben een formeel karakter. De punchlines komen keer op keer op dezelfde beat terecht.
Deze grap over strijders voor sociale rechtvaardigheid vat de avond ongeveer samen: “(Liberalen) hebben het idee in hun hoofd dat, weet je, mensen die 500 jaar geleden leefden eigenlijk beter hadden moeten weten.” Neem bijvoorbeeld de slavernij: “Iedereen deed het toen. De Griek heeft het gedaan. De Romeinen. De Egyptenaren. De Arabieren. De Britten. Helemaal tot aan P.Diddy.’
Dan zijn er nog al zijn zelfverheerlijkende uitspraken (in tegenstelling tot de signalen) van deugd: “Ik let op, dat is wat ik doe”; “Ik houd voor niemand mijn mond,” etc. Maher houdt vol dat hij de wakkere jeugd van vandaag niet krijgt “niet omdat ik oud ben, maar omdat jouw ideeën stom zijn.”
Als Maher zijn publiek ervan wil overtuigen dat de vrijheid van meningsuiting wordt aangevallen, zou hij meer luisteraars voor zich winnen – en waarschijnlijk tot aanzienlijk meer nuance komen – door in dialoog te blijven gaan met mensen die het niet met hem eens zijn. Als hij daar alleen is in ‚Is iemand anders dit aan het zien?‘ hij viert echter alleen maar zijn eigen standpunten, waardoor zelfvoldane zekerheid wordt verward met een clou en zijn monoloog eentonig wordt.
Source link
