Biden staat op het punt een uitgebreide en ongrondwettelijke DNA-database aan Trump te overhandigen

Nu de terugkeer van Donald Trump naar het Witte Huis opdoemt, zou de ontmanteling van de gevaarlijkste wapens in het arsenaal aan uitvoerende macht de hoogste prioriteit van de regering-Biden moeten zijn voor haar laatste dagen. De meest voor de hand liggende hiervan hebben betrekking op de oorlogsbevoegdheden van de president, in het bijzonder het gezag daarover nucleaire inzet. Maar er is nog een ander dwangapparaat dat binnen handbereik van Trump zal zijn, een apparaat dat verwaarloosd is in het gesprek over hoe een volledig gerealiseerd autoritair regime er in de Verenigde Staten uit zou kunnen zien: de enorme nationale digitale surveillance-infrastructuur en, het allerbelangrijkste, de brede en het voortdurend uitbreiden van de mogelijkheden voor genetische surveillance.

Afgelopen mei publiceerde mijn organisatie, het Center on Privacy & Technology van Georgetown Law Het genoom plundereneen nieuw rapport dat het enorme DNA-verzamelingsprogramma blootlegt dat wordt beheerd door het Department of Homeland Security (DHS). We ontdekten dat de Immigration and Customs Enforcement (ICE) en Customs and Border Patrol (CBP) de afgelopen vier jaar DNA hebben afgenomen van meer dan 1,5 miljoen mensen. Dit is bijna vijftig keer zoveel als het aantal monsters dat ze in alle voorgaande jaren samen hebben verzameld, een stijging van ongeveer 5.000 procent.

De reden voor deze radicale stijging is een wijziging die de eerste regering-Trump heeft aangebracht in de regels die gelden voor de DNA-verzamelingsbevoegdheden van het DHS. De oude regels gaven het DHS enige speelruimte om de omvang en reikwijdte van zijn DNA-verzamelingsprogramma te beperken in overeenstemming met de operationele prioriteiten en middelen van het departement. Volgens de nieuwe regel, die eind 2019 werd afgerond en in 2020 van kracht werd, is het DHS verplicht om DNA af te nemen van iedereen die de dienst vasthoudt, zelfs heel kort. In de immigratiecontext kan ‘detentie’ van alles betekenen, van een korte vertraging op een luchthaven tot maanden of jaren van opsluiting, en het kan iedereen overkomen van wie een enkele ICE- of CBP-agent denkt dat hij of zij in strijd is met de immigratiewetten (iets waarover ICE en CBP-agenten hebben vaak ongelijk, zoals blijkt uit hun staat van dienst op het gebied van deportatie van Amerikaanse burgers).

Toen president Biden aantrad, had zijn regering de nieuwe regel kunnen en moeten intrekken. In plaats daarvan zette het DHS zich met volle kracht in om het uit te voeren. In juni 2022 lieten functionarissen van het veldkantoor van ICE in Boston het Center on Privacy & Technology weten dat het nieuwe beleid “al ongeveer twee jaar voor 100% in het veld was geïmplementeerd.”

Nadat het DHS het DNA van een persoon heeft afgenomen, haalt de FBI daaruit een geïndividualiseerd genetisch profiel op en voegt dit toe aan de nationale database die de politie gebruikt voor strafrechtelijke handhaving. De originele monsters worden voor onbepaalde tijd bewaard en bewaard, en het wettelijke kader dat beperkt wat de federale overheid met die monsters kan doen, is uiterst zwak.

Dit zou om verschillende redenen het publieke geweten moeten choqueren.

Ten eerste richt de regering zich op migranten, een kwetsbare en politiek gemarginaliseerde groep, die voornamelijk uit gekleurde mensen bestaat, en gebruikt ze hen om een ​​experiment uit te voeren in massale biologische surveillance. ICE en CBP exploiteren de radicale machtsongelijkheid die inherent is aan elke interactie die iemand heeft met immigratieautoriteiten, terwijl ze bedrog en intimidatie gebruiken om mensen ertoe te bewegen zich te onderwerpen aan DNA-verzameling. De mensen die we voor ons rapport hebben geïnterviewd – personen bij wie DNA is afgenomen en advocaten die degenen vertegenwoordigden die dat wel hebben gedaan – vertelden ons dat ICE en het CBP mensen vaak niet eens informeren wanneer zij hun DNA afnemen. Als gevolg hiervan gaan mensen er vaak van uit dat het uitstrijkje een drugstest of een COVID-test is. In sommige gevallen bedreigen ambtenaren mensen rechtstreeks of liegen ze ronduit over het doel van het uitstrijkje. Met behulp van deze technieken dwingt het DHS duizenden mensen om elke dag hun genetisch materiaal af te staan ​​en hun monsters te gebruiken om een ​​enorme genetische database op te bouwen die wordt gedomineerd door profielen van zwarte en bruine gemeenschappen.

Ten tweede werkt het programma van het DHS veel op een soort genomische stop-and-frisk, en zal dit ook stimuleren, omdat een breed scala aan lokale, provinciale, federale en zelfs internationale wetten

Handhavingsinstanties hebben nu toegang tot de DNA-profielen van honderdduizenden mensen die gedwongen werden hun genetisch materiaal af te staan ​​zonder eerlijk proces en zonder enige strafrechtelijke rechtvaardiging. Hoe meer de politie vertrouwt op een genetische database waarin gekleurde mensen en niet-burgers onevenredig vertegenwoordigd zijn, des te meer middelen voor wetshandhaving zullen worden besteed in gemeenschappen waar al goed gedocumenteerde patronen van gewelddadig en racistisch politieoptreden bestaan. In veel rechtsgebieden is de politie ook rechtstreeks betrokken bij de immigratiehandhaving, waardoor de dreiging voor zwarte en bruine immigrantengemeenschappen wordt verdubbeld. Er bestaat een reëel risico dat de politie op die plaatsen de bevoegdheid overneemt om namens de immigratieautoriteiten DNA van mensen af ​​te nemen. Florida heeft al een wet aangenomen die dit feitelijk vereist.

Ten slotte is dit programma ongrondwettelijk op grond van het Vierde Amendement. De enige beperking die de nieuwe regelgeving oplegt aan de bevoegdheid van het DHS om DNA van iemand af te nemen, is dat de persoon eerst ‘vastgezet’ moet worden. Maar het DHS hoeft geen goedkeuring te krijgen van een onafhankelijke scheidsrechter om iemand vast te houden. Ze hoeven alleen maar een zekere mate van verdenking te hebben dat iemand de immigratiewetten heeft overtreden. Dit is een belangrijke reden waarom het voor de overheid zoveel sneller is om de DNA-databank op te bouwen met behulp van immigratiebevoegdheden in vergelijking met criminele politiebevoegdheden. Aangezien er geen systeem is voor het beoordelen van elke beslissing van het DHS om iemand vast te houden, voldoet het DNA-verzamelingsprogramma niet aan de minimumnorm die het Hooggerechtshof in zijn arrest heeft geformuleerd. Maryland versus Koningeen zaak uit 2013 die de politie toestond DNA af te nemen op basis van een “arrestatie ondersteund door een waarschijnlijke reden om vast te houden voor een ernstig misdrijf.” Maryland versus Koning is op grote schaal bespot vanwege zijn roekeloze juridische redenering, maar het programma van het DHS doorstaat in dat geval zelfs de zeer tolerante test niet.

Helaas vertegenwoordigen de flagrante misstanden en grondwettelijke schendingen van het DHS die van het programma minimum bedreigingen. DNA is de meest gevoelige vorm van persoonlijke informatie. Het kan de volledige genetische samenstelling en erfelijke achtergrond van een persoon onthullen (inclusief informatie die in verband kan worden gebracht met ras en etniciteit), hun biologische geslacht en andere fysieke kenmerken, en zelfs hun neiging tot bepaalde ziekten. En natuurlijk kan DNA worden gebruikt om familierelaties vast te stellen. De overheid heeft slechts monsters nodig van een klein deel van een bepaalde populatie om breed genetisch toezicht op die populatie te kunnen uitoefenen.

Het is onmogelijk om de betekenis en potentiële gevolgen van de DNA-verzamelingspraktijken van het DHS te begrijpen zonder te begrijpen hoe diep de racialisering van immigranten is ingebed in de geschiedenis van het Amerikaanse immigratiebeleid. Van de Page Law en Chinese Exclusion Act uit 1875, die zich richtte op Chinese, Japanse en andere Aziatische arbeiders, tot de internering van meer dan 100.000 mensen van Japanse afkomst in concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog, tot NSEERS – het post-9/11-programma dat mensen uit overwegend islamitische landen onderwierp aan toezicht en ondervraging – immigratiebevoegdheden zijn vaak het voertuig geweest waarmee de federale overheid een beleid van raciale onderdrukking heeft geïmplementeerd. Dit is de historische genealogie van de twee beleidsmaatregelen die de eerste termijn van Trump het meest definieerden: de gezinsscheidingscrisis en het ‘moslimverbod’.

Tegen die historische achtergrond maakt de aard van ons huidige politieke moment de dreiging van een database zoals die welke het DHS helpt opbouwen angstaanjagend levendig. De nieuwgekozen president, wiens eerste regering verantwoordelijk was voor de creatie van het DHS-programma, geeft al meer dan tien jaar openlijk uitdrukking aan een eugenetisch wereldbeeld. In een campagnetoespraak vorig jaar beweerde hij dat ‘Immigranten vergiftigen het bloed van ons land’ en tijdens een talkshow-optreden in oktober verklaarde hij: “We hebben momenteel veel slechte genen in ons land.” Stel je voor dat het genetisch materiaal van tientallen miljoenen mensen in handen is van een leidinggevende die met deze retoriek aan de macht is gekomen. Stel je een federale immigratiepolitie voor, bewapend met DNA-verzamelkits, die de bevelen opvolgt van een president die zich expliciet voorstelt dat de uitvoerende macht elke wettelijke beperking te boven gaat.

President Joe Biden heeft een existentieel gevaarlijke fout gemaakt door Trumps plan voor een federaal DNA-verzamelingsteam tot leven te brengen. Vóór de inauguratiedag moet hij het programma beëindigen en opdracht geven tot het verwijderen van databaseprofielen die in het kader ervan zijn aangemaakt, evenals tot de vernietiging van alle bewaarde genetische monsters. Ongeacht wie de president is, de regering mag zich niet bezighouden met mondiale biologische surveillance van mensen in dit land. Op basis van de bevindingen van ons onderzoek kan het niet duidelijker zijn dat een dergelijke alomvattende surveillance precies is wat het DHS-programma wil bereiken. Het moet iets zijn waarvan iedereen, ongeacht andere politieke verplichtingen, de noodzaak ziet om zich te verzetten. De privacy, veiligheid en burgerrechten van ieder persoon worden door dit programma betrokken, ongeacht of hun eigen DNA ooit in de database terechtkomt. Nog nooit is de behoefte aan solidariteit zo letterlijk geweest. De enige manier om voor jezelf op te komen in het licht van de massale genetische surveillance is door voor alle anderen op te komen.