De beste films van 2024 zouden op elk ander moment nog steeds hebben opgemerkt. Maar te midden van de schaarse releasekalender van dit jaar waren ze manna uit de hemel. Het duurde tot de release van Luca Guadagnino's Uitdagers in april voordat ik me echt gevoed voelde in de bioscoop, en daarna moest ik wekenlang aan die fallische churro blijven knabbelen om me te helpen tot de volgende verwachte titel. Het hielp niet dat we in sommige films zaten het meest opgewonden om terug te zien in januari, zoals de Lady Gaga met in de hoofdrol Joker 2, verliep niet helemaal zoals we hadden gehoopt. Maar daardoor kreeg ik alleen maar meer waardering als er onverwachts iets goeds van bovenaf neerdaalde, bijvoorbeeld Conclaaf eind oktober gedaan. Dus ook al was het aanbod van hoge kwaliteit misschien niet zo overvloedig als andere jaren, ik koesterde het weinige dat we kregen nog meer: ik keek en herkeek Ik zag de tv-gloed, elke keer nieuwe details waarderen. Ik sprak over De stof met mensen alsof het het weer was. En ja, ik heb geluisterd naar de muziek van Trent Reznor en Atticus Ross Uitdagers op herhaling.
Terugkijkend was dit een jaar waarin queer-filmmakers grote veranderingen doormaakten tijdens een rustige periode voor de grote filmindustrie. Julio Torres maakte zijn speelfilmdebuut met een magisch surrealistische kritiek op het laatkapitalisme. Jane Schoenbrun creëerde een aangrijpende metafoor voor genderdysforie in de vorm van een metacommentaar op monster-van-de-week-televisie. Sydney Freeland afgeleverd een tropenbrekend sportdrama met een cast van jonge inheemse basketbalspelers. Vaak staan LGBTQ+ creatieven achter de meest inventieve releases van een bepaald jaar, maar in 2024 zouden we echt verloren zijn geweest zonder het soort talent dat ze naar onze schermen brachten. Ter ere van dit uiterst ongebruikelijke maar toch plezierige jaar voor queerfilm, vroeg ik het Hen medewerkers en bijdragers om hun visie op de beste films van 2024 te delen. Van een dragrace-wraakthriller tot een stop-motion-memoires tot een in India gesitueerd actie-extravaganza: hieronder vind je zeker iets om van te houden dat je misschien hebt gemist bij de release . — Samantha Allen
Uitdagers
Zendaya's tennistrio-film is precies zo geweldig als we hadden gehoopt.
Tijdens een verder angstig jaar zijn er minder lichtpuntjes dan de aprilmiddag die ik doorbracht in een leeg theater, dansend op mijn stoel op de achtergrond van de muziek. Uitdagers soundtrack. In termen van puur filmisch plezier is de uitbundige vreugde van Luca Guadagnino's tennis-liefdesdriehoeksfilm tot laat in 2024 nog steeds ongeëvenaard. Zendaya liet haar twee 'kleine blanke jongens' zoenen en vervolgens strijden om haar genegenheid op een willekeurige rechtbank in New Rochelle. Mike Faist en Josh O'Connor deelde een enkele churro in een van de meest knetterende homo-erotische scènes aan deze kant Touw. En omdat dit een Guadagnino-tent is, kregen we veel gay-eye candy in een sauna. Dit is onvervalste vreugde in filmvorm. — Samantha Allen
Stressposities
Queer millennials zitten opgesloten in hun eigen egoïsme in Hammels speelfilmdebuut.
Iedereen die zegt dat er geen ‘goede pandemiefilm’ bestaat, heeft die van Theda Hammel duidelijk niet gezien Stresspositieseen zenuwslopende satire over een groep solipsistische millennials die de begindagen van de COVID-19-lockdown proberen te doorstaan. In veel opzichten voelt deze luidruchtige komedie aan als het soort film dat veel filmmakers niet zouden durven aanraken. Het heeft een cast van voornamelijk onsmakelijke personages: Terry Goon (een nooit betere Johannes Vroeg), een neurotische homo die hurkt in het 'feesthuis' van zijn aanstaande ex-man; Bahlul (Qaher Harhash), Terry's neef van het Marokkaanse mannelijke model; Karla (Hammel), Terry's sardonische, filterloze beste vriendin; en Vanessa (Amy Zimmer), Karla's vriendin die uitbrak met een roman die sterk gebaseerd was op Karla's transitieverhaal. De vele gesprekken in de film over ras, geslacht, klasse en seksualiteit zijn komisch grotesk en leggen de hypocrisie van een bepaalde subgroep van zogenaamde ‘liberalen’ bloot. Gelukkig houdt Hammel alle bewegende delen van haar film intact en geniet ze van afkeer met een sluwe glimlach en een knipogende grijns. — Michaël Cuby
Problemista
Terwijl ze hun surrealistische komedie maken ProblemistaJulio Torres en Tilda Swinton bouwden een prachtig vreemde vriendschap op.
Cerebraal en grillig, Julio Torres' speelfilmdebuut voor A24 is een magische reis door een verwarrend doolhof van kapitalisme, immigratie en slechte bazen in New York City. De film, met in de hoofdrollen Torres en Tilda Swinton, volgt onze hoofdrolspeler Alejandro (Torres) terwijl hij probeert zijn droombaan te verdienen bij het speelgoedbedrijf Hasbro – of welke baan dan ook eigenlijk – om genoeg geld te verdienen om zijn huur, juridische kosten en juridische kosten te betalen. een visum verkrijgen om in de VS te verblijven voordat de tijd om is. Hoewel het onderwerp stressvol is, gebruikt Torres surrealistische beelden en humor om een gevoel van sluwe vreugde toe te voegen aan dit verhaal over het overwinnen van de schrijnende hindernissen van het immigratiesysteem. Als je houdt van visuele metaforen, humor en een gestapelde queer-cast, zoek dan niet verder dan deze louterende satire over onze huidige kapitalistische nachtmerrie. — Quispe López
Ik zag de tv-gloed
Onze critici ontkrachten de dysfore allegorie die de kern vormt van Jane Schoenbruns tweede speelfilm.
Als je ooit met het leven, of gender, omgegaan bent door zo verstrikt te raken in een fictiewerk dat je het risico loopt het onderscheid tussen de realiteit van het werk en de realiteit van je leven te verliezen – maar dank God ook omdat het werk je op de been hield letterlijk of figuurlijk – sta mij toe het aan te bevelen Ik zag de tv-gloed. De tweede speelfilm van Jane Schoenbrun speelt zich af in 1996 en volgt Owen (Justice Smith), een eenzame tiener die geobsedeerd is door een tv-programma van het monster van de week genaamd De roze ondoorzichtigeaan hem voorgesteld door een mede eenzame tiener, Maddy (Brigette Lundy-Paine). Het gaat mis als Maddy verdwijnt en nog meer als ze terugkeert en Owen uitdaagt om goed na te denken over zijn leven zoals hij dat kent: wat was echt en wat was de show? Wat liet hij toe en wat onderdrukte hij? Het is allemaal een beetje een Lynchiaanse warboel die moeilijk te begrijpen is, maar dat is wel het punt. Of, het was een beetje het punt voor mij. TV Gloed is een vreemde, droevige, neon-gonzo-verkenning van wat het betekent om met jezelf in slaap te vallen, en wat er gebeurt als we wakker willen worden. — Sally Tamarkin
De Volksjoker
Vera Drew rekruteert een legioen artiesten en alt-comedy-iconen om een werkelijk ongebruikelijke komedie af te leveren.
Deze film mag technisch gezien dan wel een ongeoorloofde parodie zijn, maar je hebt nog nooit een ongeoorloofde parodie gezien die zo oprecht is in zijn liefde voor het bronmateriaal. De Volksjoker is zowel een nauwelijks verhulde autobiografie als een scherpe kritiek op de reguliere komediewereld, allemaal onderzocht door de helden en schurken van Gotham City. Het is ook een eerlijk gezegd ongelooflijke prestatie van filmmaken. Als regisseur en ster Vera Drew vertelde mij vorig jaarcreëerde ze een website waarop potentiële medewerkers materiaal konden indienen, en uiteindelijk werkte ze met ongeveer 200 mensen aan het passieproject. Het resultaat is een wilde, maximalistische collage van veel verschillende animatiestijlen en live-actionbeelden, en op de een of andere manier komt dit allemaal samen in een film die zowel hilarisch als onverwacht ontroerend is. — James Factora
Wil & Harper
De Netflix-documentaire volgt Will Ferrell en zijn transvriend Harper Steele op een verfrissend rommelige trektocht door het hele land.
Wanneer de Netflix-documentaire Wil & Harper werd aangekondigd en beloofde het verhaal te vertellen van Will Ferrell die een roadtrip zou maken met zijn pas overleden trans-beste vriend Harper Steele, was ik bang dat alle randen zouden worden weggeschuurd. Ik had nachtmerries over de opening van de film met een infographic waarin het woord ‘cisgender’ werd uitgelegd, terwijl Ferrell de definitie hardop voorlas. Gelukkig was dat niet het geval. Zoals Ferrell vertelde Henging hij zonder veel voorkennis naar binnen met als doel ‘vragen te stellen die ik zelf had bedacht en zo welbespraakt of zo onhandig te zijn als ik zou zijn.’ Het resultaat is een verfrissend onopgesmukt reisverslag, dat de schoonheid van een vriendschap in transitie laat zien. Het is oprecht, hoopvol en vooral eerlijk. — Samantha Allen
