DIT is een ongelooflijke time-lapse waarin een zwerm mieren te zien is die mensen te slim af is door een ongelooflijke puzzel op te lossen.
Het bizarre experiment werd gebruikt om te onderzoeken hoe zowel mensen als mieren door een complex doolhof navigeren terwijl ze individueel of in groepen werken.
2
2
Onderzoek onder leiding van Ofer Feinerman aan het Weizmann Institute of Wetenschap wilde de vergelijking tussen de twee soorten vinden, wat leidde tot het doolhof gebaseerd op de „pianoverplaatserspuzzel“.
Dit is een probleem uit de bewegingsplanning en robotica.
In plaats van een piano worden de deelnemers echter vastgelegd terwijl ze een T-vormig object manoeuvreren door een ruimte die in drie kamers is verdeeld.
Deze zijn verbonden door smalle spleten.
Mensen voerden de taak alleen of in groepen van maximaal 26 personen uit, terwijl de mieren in groepen van één tot tachtig personen werkten.
De mieren in het experiment zijn Paratrechina longicornis, ook wel ‘gekke mieren’ genoemd vanwege hun grillige bewegingen.
Menselijke deelnemers werd verteld om elke verbale of gebarencommunicatie te vermijden, omdat dit de natuurlijke beperkingen van de mieren weerspiegelt.
Ze konden het object ook alleen hanteren met behulp van specifiek aangewezen handgrepen uitgerust met krachtmeters.
Deskundigen ontdekten dat wanneer mensen alleen werkten, ze ruimschoots beter presteerden dan mieren.
Er werd ook gezegd dat ze strategische planning hadden gebruikt om de taak efficiënt te voltooien.
Maar in groepsverband vertoonden mierenkolonies ongelooflijke coördinatie- en probleemoplossende vaardigheden.
De kleine maar machtige insecten toonden een verenigde kracht, waarbij ze het collectieve geheugen gebruikten om hun fouten te verwerken en consistente vooruitgang te boeken om de T er doorheen te laten komen.
Mensen hadden ondertussen moeite om hun prestaties te verbeteren nadat ze fouten hadden gemaakt met hun beperkte communicatie.
In plaats van te proberen als groep te werken, lieten de menselijke deelnemers zien dat ze ‚hebzuchtige‘ strategieën hanteerden, met de nadruk op kortetermijnoplossingen.
Deskundigen schreven deze discrepantie daarom toe aan de sociale structuur van de mieren, aangezien ze in een kolonie opereren als een „superorganisme“.
De onderzoekers hopen dat hun ongelooflijke inzichten informatie kunnen opleveren toekomst studies over groepsdynamiek – in de natuur en menselijke samenlevingen.
Door het verkennen van collectief gedrag, en de sterke en zwakke punten daarin, kan de onderzoek Het doel is om licht te werpen op hoe de samenwerking zich heeft ontwikkeld en kan worden geoptimaliseerd.
Paratrechina longicornis mieren
DE langhoorngekke mier, de Paratrechina longicornis genoemd, of de zwarte gekke mier, is een kleine mierensoort.
Het wordt „gek“ genoemd vanwege zijn willekeurige, snelle bewegingen.
Een belangrijk onderscheidend kenmerk zijn de buitengewoon lange antennes en poten vergeleken met de lichaamslengte van 2,3-3 mm.
De antennes zijn slank, 12-gesegmenteerd, zonder knuppel.
Zijn hoofd en lichaam zien er glad en glanzend uit.
Deze mieren zijn zeer flexibel en worden over de hele wereld aangetroffen, waarbij ze vaak in grote aantallen huizen en buitenruimtes besmetten.
Het zijn opportunistische verzamelaars, die grote afstanden van hun nest afleggen, waardoor ze moeilijk te controleren zijn.
Hun dieet is gevarieerd, inclusief levende en dode insecten, honingdauw, fruit, zaden, huishoudelijk voedsel en zelfs grote prooien zoals hagedissen.
Ze voelen zich vooral aangetrokken tot zoet voedsel.
Ze verkrijgen honingdauw door luizen, wolluizen en schubben te planten.
