Arsenal klimt naar beneden van het schavot dat Mikel Arteta heeft gebouwd | Eredivisie

Misschien vergaat de wereld toch niet. Of in ieder geval, nog niet in ieder geval. Voor Arsenal, en inderdaad de Eredivisiede titelrace leeft nog steeds, nog steeds trillend, als een hond die in zijn slaap schopt en zich afvraagt ​​of hij wakker moet worden.

De afgelopen week voelde als een crisispunt voor de ploeg van Mikel Arteta, met bekernederlagen, puntenverlies, de aanval en het middenveld in de greep van een soort vervelingsvoetbal. Zeker, de energie rond dit team kan vaak manisch lijken, te laag en dan te hoog.

Maar Arsenal speelde met een geconcentreerde geest in de Emiraten en had een goede prijs voor een 2-1 nederlaag van Tottenham waardoor ze slechts vier punten achterstand hebben op Liverpool, en hun seizoen zich vernauwt richting een verlengde achtervolging in de competitie in het voorjaar.

Als dat zo is, zal het tegen het hoofd zijn. Liverpool heeft genoeg frisse lucht om een ​​lastige run te slikken. Er is momenteel ook geen enkele suggestie Arsenaal zijn opgerold om vanaf hier elk beschikbaar punt op te zuigen als meedogenloze nihilistische zijwaarts passerende wrekers. Maar net buiten de schouder van de leiders, nog steeds om je beste vorm te vinden. Dit is geen slechte plek om te zijn.

Zo voelde het zeker aan het einde, toen Freed From Desire door de tribunes bonkte, zoals Freed From Desire bij al zulke gelegenheden moet doen, terwijl mannen in gewatteerde jassen elkaar omhelsden en dobberden in de gangpaden. Maar dit was ook een overwinning die informatie bevatte. Het team is goed. Het team is samen. Het team worstelt ook nog steeds met het vinden van de meest bevrijde versie van zichzelf. Door op deze manier te spelen, scoort Arsenal gewoon niet genoeg reguliere doelpunten (algemene, merkloze doelpunten, open-playdoelen) om de routinewedstrijden te winnen die je tot kampioen maken.

Dit komt voort uit dezelfde methoden die onder Arteta vooruitgang hebben gebracht. En die vooruitgang is meetbaar, duidelijk aanwezig. Je kunt er een stokje op richten. Ze winnen meer wedstrijden. Het voetbal is beter. Ze zijn weer een slot op de Champions League-plaatsen. Intensiteit en controle zijn goed. Te veel intensiteit en controle, misschien niet zo veel.

Beide kanten van deze dynamiek waren te zien in deze game. De winnaar van Arsenal vlak voor de rust was zeldzaam, een traditioneel Arsenal-doelpunt. Alle componenten waren aanwezig. Het harde stelen van de bal door Thomas Partey, Martin Ødegaard met de shuttlepass, de keurige geslagen finish van Leandro Trossard. Linkerkant, open spel, feitelijk aangewezen aanvallende speler. Het voelde als een onderbreking van de dagelijkse sleur, een soort date-night-doel. Weet je, we zouden dit de hele tijd moeten doen.

Aan weerszijden was er opnieuw bewijs van een enigszins geketende afhankelijkheid van spelhervattingen. In zekere zin heeft Arsenal met hun succes op deze weg een platform voor zichzelf gebouwd, iets dat misschien in een afhankelijkheid is terechtgekomen. Neem afstand van de toneeldecorstukken. Meng het. Neem een ​​korte. Ruik de rozen. Mijn naam is Declan. En ik ben 10 minuten schoon.

Die patronen waren er vanaf het begin. De lucht was mistig onder de lampen, het soort zachte, knusse januarinevel die een dak op de wereld lijkt te zetten. Het voelde alsof het grootste deel van het eerste halfuur werd besteed aan het kijken naar de geelachtige Premier League-bal die door de lucht trok, daar helemaal alleen tegen de koude witte lichten hing, weer omhoog getrapt en gestoten het firmament in, voetbal als een spel in de lucht.

Arsenal kwam zelfs op achterstand na een setstuk van de Spurs, goed genomen door Son Heung-min, maar geholpen door een domme markering en een zwakke pirouette van William Saliba toen Son zijn volley uitvoerde. En dus ging Arsenal weer op die spijker hameren. Soms, als Ødegaard over een nieuwe dode bal leunde, was er een vermoeidheid in de hele show, alsof je zag hoe een carrière-goochelaar iemand voor de vierduizendste keer doormidden zag.

De levering van Declan Rice viel het grootste deel van de wedstrijd weg. Bukayo Saka heeft veel kwaliteiten. De bal elke keer op dezelfde plek leggen is daar één van. Hem uit deze versie van Arsenal halen is alsof het Engelse rugbyteam Jonny Wilkinson verliest.

Maar het werkt ook. De zevende hoekschop van de helft bracht de gelijkmaker, een van die momenten waarop Rice’s ietwat riskante puntworp echt werkt. Gabriels beweging dwong Radu Dragusin om door te gaan naar Dominic Solanke en van daaruit het doel van de Spurs in te gaan. Was dit weer een meesterzet? Arsenal: zo goed in spelhervattingen dat je er een eigen doelpunt van kunt maken.

Vanaf daar begonnen de zaken te regelen. Er waren een aantal hele goede optredens. Trossard was goed. Myles Lewis-Skelly was uitstekend, een heel goede, onbevreesde, moderne vleugelverdediger. Spurs speelden goed en toonden hart bij het achtervolgen van de wedstrijd. Arsenal liet hetzelfde zien vast te houden.

En zo gaan we verder. Door een ongeluk op de kalender zal Arsenal op 10 mei naar Anfield gaan, met de noodzaak om op dat moment simpelweg op gepaste afstand te zijn. Er is zelfs wat rustig gepraat: de terugkeer van David Moyes op tijd voor de opnieuw geplande Merseyside-derby is een soort titelrace-interventie, een albatros aan de skyline, de wederopstandingsman, zalving der koningen, die alleen echt werkt als je dat niet hebt gedaan heb Everton veel gezien. Maar toch. Ondanks alle intensiteit, de vrij zwevende angst, draait dit ding nog steeds.