Als ex-president vocht Jimmy Carter voor vrede

Voormalig president Jimmy Carter is op 100-jarige leeftijd overleden. Nadat hij in 1981 zijn ambt verliet, genoot hij veruit de langste pensionering van welke president dan ook in de geschiedenis: iets meer dan 42 jaar.

Recente eerbetoon heeft Carter steevast omschreven als een fatsoenlijke, toegewijde ambtenaar; een lange tijd Leraar zondagsschool die huizen bouwden met Habitat for Humanity. Een nederige man die bescheiden leefde en die, in tegenstelling tot zijn opvolgers, heeft zichzelf niet verrijkt

Maar dit verhaal logenstraft de stilletjes radicale benadering die Carter hanteerde ten aanzien van het post-presidentschap. Door fel te pleiten voor vrede en een actieve en transpartijdige rol te spelen in de internationale diplomatie, heeft Carter een eerbiedwaardige standaard gezet voor de manier waarop politici het publiek kunnen dienen, lang nadat ze hun ambt hebben verlaten. Als ex-president deed hij meer om voor vrede te pleiten dan de meeste politici in hun hele carrière.

President Carter en zijn vrouw Rosalynn richtten in 1982 het Carter Center op, met een expliciete missie om het menselijk lijden te verlichten. Het Centrum ‘brengt vrede’ door mondiale conflicten op te lossen, de mensenrechten te bevorderen en toezicht te houden meer dan 100 verkiezingen in bijna 40 landen. Het Nobelcomité citeerde deze inspanningen als reden om van Carter de eerste ex-Amerikaanse president te maken die de Nobelprijs voor de Vrede wint. (Andere presidenten hebben de prijs ontvangen, maar allemaal tijdens hun ambtsperiode.)

Zijn toewijding aan de vrede maakt Carter al tientallen jaren tot een vaste gezant voor Noord-Korea. In 1994 waren hij en Rosalynn de eerste mensen die de gedemilitariseerde zone overstekensinds de Koreaanse oorlog – en president Carter was in gesprek met president Kim om de toen toenemende nucleaire spanningen te bezweren. In 2010 ging hij opnieuw, namens de regering-Obama, om de vrijlating van een Amerikaanse gevangene te bewerkstelligen. nadat Noord-Korea specifiek om zijn aanwezigheid had gevraagd. Hij zelfs aangeboden om de regering-Trump te vertegenwoordigenMaar het is onnodig te zeggen dat ze hem er niet op hebben aangesproken.

In 2007 was hij medeoprichter van The Elders, een groep staatslieden die zich inzetten voor wereldvrede en mensenrechten, samen met de voormalige Ierse president Mary Robinson, aartsbisschop Desmond Tutu en de voormalige Zuid-Afrikaanse president Nelson Mandela. Carter speelde een sleutelrol tijdens de eerste reis van de groep naar Soedan om de aandacht te vestigen op de oorlog in Darfur. Later leidde hij delegaties naar Israël en Palestina ter ondersteuning van een tweestatenoplossing, en had in 2015 een ontmoeting met president Vladimir Poetin Rusland om onder meer het conflict in Oekraïne te bespreken.

Carter nam standpunten in die maar weinig Amerikaanse gekozen functionarissen zouden durven innemen, laat staan ​​voormalige presidenten. In zijn boek uit 2006 Palestina: vrede, geen apartheid, hij beschuldigde Israël van mensenrechtenschendingen in bezet Palestijns gebied. Het boek veroorzaakte verontwaardiging, waar hij mee te maken kreeg beschuldigingen van antisemitisme, veroordeling weerm leiders binnen zijn eigen partij, en ontslag uit het Carter Center– maar Carter stond stevig. (Jaren later zou Steve Berman, die leiding gaf aan dit ontslag, een brief schrijven verontschuldigen hiervoor aan de president. Carter reageerde met een handgeschreven briefje waarin hij benadrukte dat de verontschuldiging niet nodig was, dat hij begreep hoe zijn critici reageerden en dat Berman welkom zou zijn om terug te keren naar het Centrum.)

Carter had er ook geen moeite mee zijn opvolgers te bekritiseren. In een 2016 New York Times opiniestukriep hij president Barack Obama op om de staat Palestina te erkennen. Hij publiceerde er nog een het jaar daarvoor bekritiseerde hij Obama’s oproep tot het aftreden van de Syrische president Bashar al-Assad. In dat stuk herinnerde hij zich dat hij tussenbeide kwam toen de VS ambassadeurs uit Syrië terugtrokken, en daarmee verwoordde hij perfect zijn unieke positie in de mondiale diplomatie: “Bashar en zijn vader, Hafez, hadden het beleid om met niemand op de Amerikaanse ambassade te praten. tijdens die periodes van vervreemding, maar ze praatten met mij.

Jimmy Carter is al 42 jaar de typische oudere staatsman. In een tijd waarin voormalige presidenten hun dagen eerder besteden aan het promoten van zichzelf dan aan het algemeen welzijn, steekt Carter met kop en schouders boven de rest uit. Leiders van vandaag zouden kunnen leren van de manier waarop hij zijn post-presidentiële macht benutte.

In de komende dagen en weken zal er uitvoerig over Carters nalatenschap worden geschreven. Zijn presidentschap zal worden besproken, evenals zijn decennia van afwezigheid. Gedurende zijn hele carrière moeten we ons zijn onbevreesdheid voor de zaak van de vrede herinneren, en zijn geloof in de democratische instellingen die hij vocht om te beschermen. Zoals hij zelf zei“Wij beschouwen vrede niet als een sluimerende situatie, maar als een situatie waar voor gevochten moet worden – zoals het winnen van een gewapend conflict.” De beste manier om Carters nalatenschap te eren is door zo lang mogelijk vrede te sluiten, overal ter wereld, met alles wat we hebben.