Hoewel Alex altijd van plan was geweest om zusterschap uit te beelden, draaide het oorspronkelijke verhaal (geschreven met scenarioschrijvers Anna Moore, Alfie Flewitt en producer Bethany Cornelius) om fictieve zussen. Het waren momentopnamen van haar eigen zussen – ‘telefoongesprekken waarin doorgaans veel over elkaar werd gepraat, onbeschofte gesprekken of gekibbel over onderwerpen als wie meestal de laatste is die helpt met het opruimen van de eettafel.” – dat het echte idee tot bloei kwam. “Toen ik de opnames aan de rest van het team liet zien, was het verbazingwekkend om te zien hoe verbonden mensen zich voelden – vooral degenen die broers en zussen hadden”, zegt Alex.
Gewapend met een losjes uitgewerkte verhaallijn verdiepte Alex zich in een interview in podcaststijl tussen haar en haar zussen, begeleid door een levendige geanimeerde danssequentie. De animatie is een 2D-rotoscoopdansroutine uitgevoerd door de vier zussen. “Door deze voorstelling en terwijl herinneringen zich ontvouwen in de audio, zie je fragmenten uit onze kindertijd geanimeerd in oliepastel”, zegt Alex. Ze werd geïnspireerd door een homevideo van de broers en zussen die een gechoreografeerde dans uitvoerden Mama Doe van Pixie Lott als Moederdagcadeau voor hun moeder.
Wij vier is een teder onderzoek naar de gezinsdynamiek, maar onderzoekt ook de ingewikkelde aard van gedeelde herinneringen die vanuit verschillende perspectieven worden ervaren. Om dit te visualiseren liet Alex het beeld- en audiowerk samenwerken: “Naarmate de dans vordert, verschuift het gesprek, waardoor de routine uiteenvalt”, zegt ze. “Ik heb deze scène geanimeerd in houtskool, waardoor ik de uiteenvallende dans kon benadrukken.” De beelden zijn prachtig, maar het is de overtuiging waarmee Alex zorgvuldig herkenbare familiale ritmes van verbondenheid, vertrouwen en onenigheid traceert die je aantrekt.
Gedurende het hele project nodigt Alex ons uit om deel te nemen aan de dynamiek van haar en haar zussen. Er gaat hier veel over vertrouwen en het opgeven van controle, maar Alex ontdekte dat haar grootste uitdaging bij het maken van de film haar gebrek aan zelfvertrouwen was en het absorberen van te veel meningen van buitenaf. Desondanks hoopt Alex nog steeds dat kijkers “de film bekijken en nadenken over hun eigen ervaringen – niet alleen met broers en zussen, maar ook met oude vriendschappen. Naarmate we ouder worden, veranderen we, en dat geldt ook voor onze relaties – soms ten goede, soms ten kwade”.
Us Four was te zien op het StopTrick Festival, London Film Festival, London Breeze Film Festival, London International Animation Film Festival en is deze week te zien op het Poitiers Film Festival in Frankrijk en Animateka in Slovenië.
