Het kostte de Samoaanse activist Tunaimati'a Jacob Netzler drie vluchten en een busrit in de loop van 24 uur om de grote klimaatconferentie te bereiken. Het plan was om samen met bijna 200 andere campagnevoerders uit ongeveer 40 landen het lot van de planeet te bespreken.
Maar Netzler was niet op reis naar Baku, Azerbeidzjan COP29. In plaats daarvan ging hij naar Oaxaca, Mexico, voor de Global Meeting for Climate and Life, die de organisatoren een ‘anti-COP’ noemden. De bijeenkomst zou een beslist andere toon aanslaan dan de meer formele tegenhanger van de Verenigde Naties. Luxe hotels en privéjets maakten plaats voor slaapzalen en composttoiletten, die het doel van de activisten weerspiegelden om een meer egalitaire ruimte te creëren.
„Het bracht echt mensen samen die normaal gesproken niet betrokken zouden zijn bij het formele COP-proces“, zegt Netzler, campagnemedewerker van de Pacific voor het Fossil Fuel Non-Proliferation Treaty Initiative. “Het bracht mensen in de frontliniegemeenschappen.”
De gebeurtenis van vorige week was een bijproduct van het sentiment dat COP's na bijna dertig jaar te weinig doen om de op hol geslagen uitstoot van broeikasgassen aan te pakken. Zelfs het voormalige hoofd van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering, dat de jaarlijkse bijeenkomst regelt, heeft de wervelende gebeurtenissen – die iedereen aantrekken, van staatshoofden tot lobbyisten van de olie-industrie – “afleidend.”
In Oaxaca verzamelde activisten schaarden zich ook achter een gedeeld gevoel van uitsluiting van het internationale confab, en de bezorgdheid dat de oplossingen die daaruit voortkomen gemeenschappen schade berokkenen. Anti-COP had tot doel “een ruimte te bieden om onze strijd te verwoorden en concrete alternatieven voor te stellen (voor de status quo).” De vijfdaagse bijeenkomst eindigde met een slotverklaring waarin de volgende stappen van de beweging werden geschetst – inclusief plannen voor meer coördinatie tussen de deelnemers en een voorstel om karavanen van activisten naar de COP van volgend jaar in Brazilië te sturen.
Een primair doel van het evenement was het bevorderen van begrip tussen klimaat- en landverdedigingsbewegingen die historisch gezien op relatief gescheiden terreinen hebben gewerkt.
“Er is veel aarzeling bij de inheemse groepen om samen te werken met milieuactivisten, omdat ze worden gezien als blanke bewegingen, of bewegingen die uit het mondiale noorden komen”, legt Dianx Cantarey uit, de mondiale coördinator van Debt for Climate, een van de basisorganisaties die hielpen bij het organiseren van de anti-COP.
Daarnaast behandelde de bijeenkomst vier belangrijke thema's: de impact van megaprojecten op het gebied van schone energie op de gemeenschappen om hen heen, de mondiale watercrisis, de 'commodificatie van het leven' en de gedwongen ontheemding van inheemse volkeren. Het verwierp ook expliciet wat activisten zien als passiviteit van de overheid in het licht van de klimaatcrisis. Deelnemers beschrijven de bijeenkomst als zowel een reactie als een tegengif voor COP-bijeenkomsten, waarbij volgens hen vaak de prioriteit wordt gegeven aan geld, macht en fossiele brandstoffen boven mensenlevens – een punt dat wordt onderstreept door het feit dat Elnur Soltanov, het hoofd van het evenement van dit jaar, gefilmd tijdens de top om oliedeals te sluiten.
“Als je in je tiende openingsverklaring (op de COP) zit en het is allemaal hetzelfde, dan is het frustrerend om te denken dat er geen andere wereld mogelijk is”, zegt Xiye Bastida, uitvoerend directeur van het Re-Earth Initiative, een door jongeren geleide organisatie. non-profitorganisatie gericht op het toegankelijker en inclusiever maken van de klimaatbeweging. Ze ging naar Oaxaca omdat “het voor ons niet gaat om de deeltjes per miljoen in de atmosfeer, maar om de manier waarop onze samenlevingen zijn getransformeerd.”
Bastida, Netzler en anderen bij de anti-COP voelden zich door de COP gemarginaliseerd. Ze beschreef door kakkerlakken geteisterde jeugdhotels tijdens een jaarconferentie, en een andere deelnemer herinnerde zich dat ze ooit was weggestuurd van het inheemse paviljoen. Dat is niet altijd zo geweest. Bij hun aanvang in de jaren tachtig en negentig behoorden klimaatonderhandelingen tot de meest gastvrije en inclusieve intergouvernementele processen.
“Aanvankelijk was het klimaatregime extreem open, doorlaatbaar en transparant”, zegt Dana Fisher, directeur van het Center for Environment, Community & Equity van de Amerikaanse Universiteit, die de anti-COP niet bijwoonde. Maar, zei ze, dat begon rond 2009 te veranderen, toen de Deense politie kwam in botsing met en arresteerde honderden klimaatdemonstranten tijdens COP15 in Kopenhagen. Sindsdien is het maatschappelijk middenveld steeds meer buitenspel gezet; een fenomeen dat bijzonder duidelijk naar voren is gekomen tijdens de laatste drie COPS, die zijn gehouden in autoritaire staten: Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten en nu Azerbeidzjan.
“Er waren steeds minder mogelijkheden voor NGO-waarnemers en leden van het maatschappelijk middenveld om deel te nemen”, aldus Fisher. ‘Tegen de tijd dat we in Egypte aankwamen… konden ze de eigenlijke hal niet meer binnengaan.’
Nu ze eruit zijn gedrukt, hebben voorstanders het vertrouwen in de COP's verloren, waardoor wat Fisher een 'interactie-effect' noemt ontstaat dat heeft geleid tot een diep wantrouwen dat aanleiding gaf tot initiatieven als de anti-COP. Hoewel dit de tweede bijeenkomst van de groep was, was deze dit jaar veel groter en de eerste waar een routekaart voor toekomstige actie werd opgesteld.
Anti-COP-deelnemers riepen op tot alles, van het in kaart brengen van de financiële belangen achter megaprojecten op het gebied van schone energie die een impact hebben op inheemse gemeenschappen tot het opbouwen van een database met de beste, succesvolle landverdedigingspraktijken en de verkiezing van Donald Trump aan de kaak stellen. Er waren ook meer botte uitspraken, waaronder een verklaring dat “Alle politieagenten klootzakken zijn!”
Toch werd de anti-COP een week vóór de formele COP gehouden en wel met een reden: sommigen van degenen die in Oaxaca bijeen waren gekomen, waren van plan om in Bakoe te zijn.
“Voor mij is de ruimte van de COP het lezen van onderhandelingsteksten en ervoor zorgen dat zoveel mogelijk mensen daarin worden betrokken en verdedigd”, zei Bastida, die erkende dat het zeker een uitputtende ervaring zal worden. Maar ze voegde eraan toe: “Als ik niet naar de anti-COP zou gaan, zou ik niet naar een COP kunnen gaan in de wetenschap dat ik mijn steentje bijdraag om stemmen te betrekken die ontbreken.”
Truthout bereidt zich voor om de agenda van Trump te vervullen, met weerstand bij elke bocht
Beste Waarheid Gemeenschap,
Als je vandaag woede, moedeloosheid, verwarring en diepe angst voelt, ben je niet de enige. Wij voelen het ook. Wij zijn hartzeer. Geconfronteerd met de fascistische agenda van Trump maken we ons wanhopig zorgen over de meest kwetsbare mensen onder ons, inclusief onze dierbaren en iedereen in de wereld. Waarheid gemeenschap, en onze geest raast een miljoen kilometer per minuut om te proberen in kaart te brengen wat er allemaal moet gebeuren.
We moeten onszelf de ruimte geven om te rouwen en onze angst te voelen, onze woede te voelen, en de grimmige waarheid voorop te houden dat miljoenen echte mensenlevens op het spel staan. En tegelijkertijd moeten we aan de slag, de balans opmaken van onze middelen en ons voorbereiden om ons met volle kracht in de beweging te storten.
De journalistiek is een spil van die beweging. Zelfs terwijl we aan het wankelen zijn, verzamelen we alle energie die we kunnen om het hoofd te bieden aan wat gaat komen, omdat we weten dat het publiceren van de waarheid een van de scherpste wapens tegen het fascisme is.
Er zijn veel angstaanjagende plannen voor de Trump-agenda, en we zijn van plan ons te wijden aan een grondige rapportage over elk daarvan en, cruciaal, aan het in kaart brengen van de bewegingen die zich ertegen verzetten. We erkennen ook dat Trump een ernstige bedreiging vormt voor de journalistiek zelf, en dat we dit vanaf het begin serieus moeten nemen.
Vorige week gingen we met ons vieren zitten om een aantal moeilijke maar noodzakelijke gesprekken te voeren Waarheid onder een presidentschap van Trump. Hoe zouden we onze publicatie verdedigen tegen een lawine van extreemrechtse rechtszaken die ons failliet willen laten gaan? Hoe kunnen we onze verslaggevers beschermen als ze uitbraken van politiek geweld moeten verslaan of als ze het doelwit zijn van de autoriteiten? Hoe kunnen we dringend de praktische analyse, hulpmiddelen en bewegingsverslaggeving produceren die u nu nodig heeft – door onze normale routines te doorbreken om een angstaanjagend moment tegemoet te treden op een manier die u het beste van dienst is?
Het zullen zware, beangstigende vier jaar worden om op sociale rechtvaardigheid gebaseerde journalistiek te produceren. We moeten nieuws, strategie, bevrijdende ideeën, instrumenten en bewegingsbevorderende oplossingen leveren met een kracht die we nog nooit eerder hebben gehad. En tegelijkertijd moeten we dringend ons vermogen daartoe beschermen.
We weten dat dit zo'n pijnlijk moment is en donaties zijn begrijpelijkerwijs het laatste waar u aan denkt. Maar we moeten om uw steun vragen, die op een nieuwe en dringende manier nodig is.
We beloven dat we in een nog hogere versnelling zullen schakelen om u waarheidsgetrouw nieuws te brengen dat de desinformatie, het vitriool, de haat en het geweld tegengaat. We beloven analyses te zullen publiceren die zullen voldoen aan de behoeften van de bewegingen waar we allemaal op vertrouwen om de komende vier jaar te overleven en zelfs aan de toekomst te bouwen. We beloven dat we responsief zullen zijn en u zullen erkennen als leden van onze gemeenschap met een cruciale rol en stem in dit werk.
Graaf alsjeblieft diep als je kunt, maar een donatie van welk bedrag dan ook zal een werkelijk betekenisvolle en tastbare actie zijn op dit cataclysmische historische moment. We zijn momenteel op zoek naar 340 nieuwe maandelijkse donateurs in de komende 5 dagen.
Wij zijn bij je. Laten we er alles aan doen om samen vooruit te komen.
Met liefde, woede en solidariteit,
Maya, Negin, Saima en Ziggy
