43 jaar later leeft Indiana Jones voort in een videogame die het grote scherm waardig is

Diep in de geheime graven van het Vaticaan word ik geconfronteerd met een muurschildering van Jezus Christus. Ingebed langs elk van zijn ledematen en romp steken hendels uit met daaronder vier Romeinse cijfers. De enige manier om vooruit te komen is door de plaatsing van elke hendel te bepalen. Ik tik op mijn hoed en ga aan de slag met het verkennen van een ruimte die waarschijnlijk al eeuwen niet meer door sterfelijke ogen is gezien.

Ik wurm me tussen een nabijgelegen opening en vind een korte boodschap op de muur gekrabbeld over de handen van Jezus. Na het doorlezen van de tekst en het uitvoeren van een korte mentale oefening, heb ik de hendelposities voor de handen van de muurschildering. Ik vind een andere opening in het hoofdcentrum van het graf en vind een marmeren beeld van wat lijkt op een Romeinse soldaat die een speer vasthoudt. Mijn echte kennis van de Bijbelteksten komt daarbij aan bod; de juiste positie voor de hendel die uit de zijkant van Jezus steekt, moet hier zijn. Ik zal de oplossing hier niet verklappen, maar mijn vermoeden blijkt waar. Ik vind de boodschap slim verborgen in de oude kamer en breng hem terug naar de muurschildering.

Het zijn momenten als deze, wanneer Indiana Jones en De Grote Cirkel spoort de speler aan om de humor en het lef van zijn titulaire personage te belichamen, zodat de game op zijn best is. Het balanceert langzamere momenten die de hersenen prikkelen met filmisch spektakel en een openlijk videogame-achtig ontwerp. Het is een meesterlijke jongleeract die het vermogen van de filmfranchise weerspiegelt om zowel intelligent als plezierig schlocky te zijn. Het allerbelangrijkste is dat er duidelijke liefde en zorg is voor het 40 jaar oude bronmateriaal dat deze vermakelijke delen allemaal met elkaar verbindt.

Indiana Jones en De Grote Cirkel is enorm. Het is een waardig nieuw hoofdstuk in de kronieken van de grootste archeoloog van de film en een van de beste videogames van het jaar.

Het verhalende kloppende hart

De Grote Cirkel begint op Marshall College, waar Jones archeologie doceert. Op een late avond breekt een mysterieuze man in die bijna twee keer zo groot is als Indy (gespeeld door de overleden grote Tony Todd) en steelt een waardevol artefact uit de galerij van de school. In de hoop het ontbrekende artefact op te sporen, vertrekt Indy vrolijk op een nieuw avontuur om de betekenis van het relikwie te achterhalen en waarom het is gestolen.

Het spel speelt zich af in 1937, een jaar later Raiders van de Verloren Ark. De plaats ervan in de tijdlijn speelt eigenlijk een grote rol, aangezien Indy's recente breuk met Marion Ravenwood een belangrijke reden is waarom hij zo wanhopig op pad wil. Het is een mooie rimpel die Indy meer karakterdiepte geeft in dit specifieke avontuur dan verwacht.

Hoewel de game zijn hoofdverhaal niet verzandt met verwijzingen naar de films, zullen fans van de serie waarderen hoe goed de game in de bredere fictie past. Het doorgeven van vermeldingen van personages als Belloch en Henry Jones Sr. helpt De Grote Cirkel voel je als een lang verloren hoofdstuk in Indy's goed gedocumenteerde heldendaden.

Dergelijke verwijzingen zouden niet veel betekenen als ontwikkelaar Machine Games de look en feel van de klassieke films niet zou volgen. En gelukkig gebeurt dat met vlag en wimpel. De cinematografie van de game geeft perfect het epische gevoel van de eerste drie films weer. De schrijfstijl en de humor van de game zijn perfect. Het tempo van de game en zelfs de escalerende beats van de actiescènes voelen aan als storyboards die uit films zijn geknipt. Machine Games begrijpt duidelijk de filmische taal die Steven Spielberg en George Lucas pionierden (en leenden) om van Indiana Jones een begrip te maken.

De herschepping van de begindagen wordt alleen geholpen door de cast. Troy Baker doet zijn best om Harrison Ford te herhalen. Maar uitblinkers zijn de rest van de cast. De belangrijkste slechterik van het spel, Emmerich Voss, gespeeld door Marios Gavrilis, levert een gedenkwaardig optreden. En Indy's chemie met zijn metgezel Gina Lombardi, gespeeld door Alessandra Mastronardi, is een genot om naar te kijken als ontwikkelaar. Ik denk niet dat ik de enige zal zijn als ik zeg dat Gina mijn nieuwe videogameverliefdheid is.

De game maakt tijdens zijn vlezige looptijd een geweldige indruk en blijft hangen zonder afgeleid te zijn van wat eraan voorafging. Voor fans van de serie, De Grote Cirkel spelen is verplicht.

Goede ouderwetse vuistslagen

De beslissing van Machine Games om te nemen De Grote Cirkel een first-person avonturenspel leek bijzonder vreemd toen het eerder dit jaar voor het eerst werd onthuld. Maar het comfort van de ontwikkelaar met het genre schijnt. De Grote Cirkel is opgesplitst in twee helften: niveaus met een open einde die het grootste deel van de speelduur van de game uitmaken, en meer lineair geleide secties gericht op het leveren van meer filmische actie.

De meer lineaire delen van het spel zijn rechtstreeks uit de recente Wolfenstein-spellen van Machine Game gehaald. Het zijn bombastische decorstukken die een leuke onderbreking bieden van het meer doordachte, langzamere tempo van de rest van de game.

De podia met een open einde laten de speler daarentegen los in prachtige, enorme omgevingen. Er zijn vijandelijke kampen om te infiltreren, geheimen en relikwieën om te ontdekken, nevenmissies om te voltooien voor de lokale bevolking in nood, en grote en kleine verhaalmissies om het hoofdverhaal verder te brengen. Er is een hoop te doen in deze uitgestrekte niveaus en er is behoorlijk wat vrijheid in de manier waarop de speler deze kan aanpakken. Indy gebruikt een combinatie van traditionele stealth, vermommingen waardoor hij vrij tussen de fascisten kan rondlopen, en ouderwetse vuistslagen als zijn dekking wordt opgeblazen. Rondsluipen is eenvoudig en leuk, ook al kan de AI soms een beetje dom zijn. Vuisten daarentegen voelen pittig en bevredigend aan.

“Bombastische decorstukken die een leuke onderbreking bieden van het meer doordachte, langzamere tempo van de rest van de game.”

Voor degenen die bekend zijn met retro-videogames: De Grote Cirkel is in hoge mate een spirituele opvolger van 2007 De duisternis en 2004 Kronieken van Riddick: Ontsnapping uit Butcher Bay, twee games ontwikkeld door Starbreeze Studios, waar enkele medeoprichters van Machine Games eerder werkten. Het is een knus en ongegeneerd videogame-achtig model voor Indiana Jones, omdat de hubwereldstructuur het avontuur groots laat aanvoelen zonder overweldigend te zijn.

Klassieke puzzels

Door deze hubs te verkennen, stuiten spelers op het beste deel van De Grote Cirkel. Bij de meeste hoofd- en zijmissies van het spel moet de speler puzzels van verschillende groottes oplossen. Het kan zijn dat je een briefje dat door een vijand is achtergelaten nauwkeurig moet lezen om een ​​kluis te ontgrendelen met een waardevolle upgrade of geld om uit te geven. Een andere zal spelers vragen een uitgebreide puzzelkamer op te lossen, terwijl ze dodelijke vallen vermijden en ternauwernood aan bepaalde gevaren ontsnappen.

Die van de Grote Cirkel puzzels zijn niet buitengewoon moeilijk of baanbrekend en inventief. Ik heb geen enkele hint gebruikt om ze op te lossen gedurende de 20 uur durende speelduur van het spel. Maar dat betekent niet dat ze je niet hier en daar zullen laten stoppen en nadenken. Terwijl dit niet helemaal is Lorelei en de laserogen, Ik moest wel een paar aantekeningen maken om af en toe een eenmalige puzzel op te lossen, een welkom stukje wrijving voor een triple-A-game.

Machine Games heeft een fantastische balans gevonden tussen plezier en uitdaging. Ik verwacht dat de focus op het oplossen van puzzels spelers die op zoek zijn naar meer actie zal teleurstellen. Maar De Grote Cirkel is met trots een avonturenspel ten eerste een die je verdomd goed het gevoel geeft dat je de grootste archeoloog ter wereld bent. Voor degenen die houden van op verkenning gebaseerde puzzels oplossen, zoals de klassieke point-and-click-avonturen Indiana Jones en het lot van Atlantis of zelfs klassiek Tomb Raider, de grote cirkel zal als thuis voelen.

Korte ronde

De uitstekende puzzelgedeelten van het spel accentueren een van de weinige zwakke punten van het spel. Hoewel platformactie perfect bruikbaar is, is het traag. Indy is hilarisch zelfverzekerd en neemt ploeterende stappen wanneer ze muren beklimt en over richels slingert. Het is alsof dit zo is Wijzerplaat van het lot-tijdperk Indy en niet de kwieke en atletische professor uit de originele trilogie. Terugkeren tijdens het zoeken naar verborgen items of nadat je een sprong hebt gemist, kan een beetje vervelend zijn als je dan moet zien hoe Indy langzaam en onhandig naar de andere kant van een kloof gaat.

Over onhandigheid gesproken: het vuurgevecht van de game laat veel te wensen over. Een wapen afvuren voelt nooit zo goed als andere games. Terwijl De Grote Cirkel is het verst verwijderd van een first-person shooter, de matte gevechten zijn verrassend gezien hoe geprezen beide Wolfenstein: De nieuwe orde en het vervolg uit 2017 zijn actievolle shooters.

“Indy is hilarisch zelfverzekerd en neemt ploeterende stappen terwijl ze muren beklimt en over richels slingert.”

Bespaar een paar keer toen luid gaan de betere optie was, ik gebruikte geweren en pistolen veel meer als effectieve slagwapens dan echte wapens. Gelukkig vereist de game zelden dat spelers zich een weg uit lastige situaties schieten.

Ten slotte sleept de open-wereldstructuur van het spel zich naar het einde toe, vooral voor completisten tijdens hun eerste playthrough. Bepaalde missietypen worden herhaald en het opsporen van verzamelobjecten kan vervelend zijn, zelfs als snel reizen ontgrendeld is. Ik had liever gezien dat deze secties een kortere looptijd hadden, in ruil voor een of twee extra niveaus met meer tombes om te verkennen. Hoewel het aantal niveaus hier opzettelijk aanvoelt omdat het het vlotte tempo van de film nauwkeuriger weergeeft, zouden sommige zijniveaus die niets met het hoofdverhaal te maken hebben een leuke bonus zijn geweest voor degenen die verliefd zijn op Die van de Grote Cirkel merk van avontuur.

Volledige cirkel

Na decennialang talloze videogamekarakters van generatie op generatie te hebben geïnspireerd, is het geweldig om te zien dat Indiana Jones zo triomfantelijk terugkeert naar het medium. Machine Games vermeed gelukkig het moderniseren van het personage Niet in kaart gebracht-geïnspireerde actiescènes, waarbij er in plaats daarvan voor werd gekozen om de ultieme Indiana Jones-simulator te creëren. En door hardnekkig trouw te blijven aan het heilige bronmateriaal, De Grote Cirkel creëert iets volkomen unieks in het huidige AAA-gaminglandschap. Gecombineerd met zijn onberispelijke regie en presentatie, De Grote Cirkel is in elk opzicht een authentieke vermelding in de grotere mythos van het legendarische personage.

De Grote Cirkel is een bijna perfecte aanpassing, waarvan ik hoop dat we er eerder vroeg dan laat meer van zullen zien. In een tijd waarin het lot van de Indiana Jones-filmfranchise vager dan ooit lijkt, bewijst Machine Games dat het een veilig paar handen is voor de toekomst van de meest duurzame avonturier uit de cinema.

9/10

Indiana Jones en de Grote Cirkel wordt op 9 december uitgebracht voor Xbox Series X|S en pc en in het voorjaar van 2025 voor PS5. Omgekeerd werd voor deze recensie voorzien van een Xbox Series X-exemplaar.

INVERSE VIDEOGAME REVIEW ETHOS: Elke Inverse videogamerecensie beantwoordt twee vragen: is deze game je tijd waard? Krijgt u waar u voor betaalt? We tolereren geen eindeloze ophaalmissies, onhandige mechanica of bugs die de ervaring verwateren. We geven veel om het ontwerp van een game, het opbouwen van de wereld, de karakterbogen en het vertellen van verhalen komen samen. Inverse zal nooit een klap geven, maar we zijn niet bang om een ​​klap te geven. We houden in gelijke mate van magie en sciencefiction, en hoe graag we ook rijke verhalen en werelden ervaren via games, we zullen de reële context waarin deze games worden gemaakt niet negeren.