Videogames uit de open wereld zijn interessante lessen in verkenning, met duidelijke ‘tijdperken’ van het genre waarin tientallen games dezelfde gevestigde formule volgen. Kritische games zoals The Elder Scrolls IV: Vergetelheid, Fallout 3En Assassin's Creed 2 hielp bij het vaststellen van de kernprincipes van openwereldgames, maar als je achteraf terugkijkt op veel titels, worden ze allemaal het slachtoffer van dezelfde stijlfiguren en problemen. Dragon Age: Inquisitie is een fascinerend voorbeeld van de overvloed aan open wereldspellenaan de ene kant buigend voor de grillen van wat populair is, aan de andere kant door een aantal enorm unieke ideeën aan de formule toe te voegen. Maar tien jaar later is één ding overduidelijk: Inquisitie is veel beter verouderd dan veel andere openwereldgames, en de unieke visie voelt samenhangender aan dan al die jaren geleden.
Inquisitie is de derde game in de Dragon Age-franchise en bouwt rechtstreeks voort op de wereld en gebeurtenissen uit de vorige games. Net als bij de Mass Effect-franchise hebben spelerskeuze en keuzevrijheid altijd centraal gestaan in alles wat Dragon Age doet.
Inquisitie metgezellen sluiten mooi aan op de open wereld, waarbij elk een unieke dialoog heeft voor specifieke zones.
BioWare
Aan het einde van Drakentijdperk 2, Door een verwoestende terreuraanval in Kirkwall komen de Magiërs tegenover de Orde van de Tempeliers te staan, wat resulteert in conflicten op het hele continent Thedas. Aan het begin van InquisitieDeze twee tegengestelde organisaties wonen vredesbesprekingen bij die worden gehouden door de belangrijkste religie van het continent, de Kerk van Andraste. Maar een catastrofale explosie gooit de gesprekken op zijn kop, waardoor de belangrijkste leiders van beide worden geëlimineerd en een gigantische scheur in de lucht wordt gescheurd die leidt naar de geestenwereld genaamd de Fade, waar bloeddorstige demonen worden uitgespuwd.
Je ontwaakt uit deze gebeurtenissen met een mysterieus merkteken op je hand en ontdekt dat jij de enige persoon ter wereld bent die deze kloven in de Fade kan dichten, waardoor grote delen van de wereld jou als een mythische redder gaan zien.
Alles binnen Inquisitie draait om uw rol als inquisiteur en hoe u de organisatie leidt. Je kunt die rol van redder spelen als je wilt, genietend van je macht en invloed – of het ronduit afwijzen en een nuchtere held spelen die gewoon probeert het goede te doen. Maar wat het meest fascinerende is Inquisitie verhaal is de manier waarop het verteld wordt.
Je hebt natuurlijk de typische grote verhaalmissies met tussenfilmpjes en keuzes, maar zoveel van Inquisitie Het verhaal is ingebakken in de verkenning van de open wereld – en dat is precies wat het zo goed heeft gemaakt.
Er is een echt gevoel van het opbouwen van een beweging Inquisitiewaarbij uw organisatie stukje bij beetje groeit.
BioWare
De game heeft een vrij duidelijke formule: ga bijna een dozijn open wereldzones verkennen om middelen te verzamelen die bekend staan als macht en invloed totdat je genoeg hebt voor de volgende verhaalmissie – en ontgrendel vervolgens meer gebieden om te verkennen. Terwijl je dit allemaal doet, kun je je drie adviseurs toewijzen om getimede missies te voltooien die nog meer beloningen en stukjes verhaal opleveren en meer speurtochten kunnen ontgrendelen.
Inquisitie heeft veel inhoud om te verteren, waarvan een groot deel de vorm aanneemt van ophaalmissies – ga naar een punt en vecht tegen een vijand, wat een meer generiek soort zoektochtontwerp is. Maar de manier waarop de game het verhaal en de beloningen in dit alles verpakt, maakt het zo aantrekkelijk. Je bouwt altijd de Inquisitie kracht op de een of andere manier of het verkrijgen van verhalen en overleveringen die bijdragen aan uw algehele begrip van de wereld en het hoofdverhaal. Je krijgt in feite een hele reeks kleine lekkernijen voorgeschoteld voor alles wat je doet in de open wereld van het spel.
Maar de andere belangrijke factor hier is de werkelijke omvang van de wereld en de vrijheid die je krijgt in hoe je dingen wilt doen. Inquisitie ontwerpt op slimme wijze al zijn zones om ruim aan te voelen, maar niet overweldigend. Dit zijn zones waar je binnen een paar minuten doorheen kunt rennen, maar die boordevol kleine nederzettingen, ontdekkingen en details zitten.
Er zijn in die tijd veel openwereldgames geweest Inquisitie uitgebracht had een focus op simpelweg ‘groot’ zijn. Spelletjes zoals Far Cry IV, Metal Gear Solid Ven zelfs De Hekser 3vul je kaart met honderden kleine pictogrammen om uit te zoeken, en zorg voor kaarten die enorm groot zijn. Dat is niet het geval met Dragon Age – elke kaart voelt opzettelijk ontworpen om te passen bij de manier waarop die regio in de wereld en de overlevering past, en elke kaart heeft zijn eigen op zichzelf staande verhaal en vloeit ook over in het hoofdverhaal. Toch ben je nooit gedwongen om elke zone te voltooien, of zelfs alles in één zone te voltooien. Je hoeft alleen maar genoeg te doen om de kracht te verzamelen die je nodig hebt, en je kunt verder gaan zodra je die hebt. Dit betekent een enkele playthrough van Inquisitie Het kan 30 uur of 100 uur duren, het is geheel aan jou.
Alle zones binnen Inquisitie hebben een duidelijk unieke esthetiek en sfeer, met een bijpassend op zichzelf staand verhaal.
BioWare
Opnieuw bezoeken Inquisitie tien jaar later is het verbazingwekkend hoe vrij de open wereld aanvoelt: hoe goed de game is ontworpen om je aan te moedigen de dingen in welke volgorde dan ook aan te pakken. Dat gevoel van overweldiging door de open wereld is er grotendeels niet, vanwege de manier waarop het wordt overgebracht. Er zit een bedoeling achter alles Inquisitie open wereld, ook al voelen veel van zijn speurtochten vrij algemeen aan in de manier waarop je ze voltooit.
Verrassend genoeg, doorgespeeld Inquisitie doet me in zekere zin denken aan een serie die sindsdien een favoriet van mij is geworden: Yakuza. Beide Inquisitie en de Yakuza-serie legde de nadruk op compacte open werelden met betekenisvolle verhalende inhoud die zowel de speler als de personages beïnvloedt. Beide leggen ook een enorme nadruk op de vrijheid en expressie van spelers, en hoe dat zich vertaalt naar het soort inhoud dat je wilt verkennen.
Dragon Age: Inquisitie is geen perfect spel, sterker nog, het zit vol met gebreken: frustrerende gevechten, generiek missieontwerp, zwakke schurken en veel bugs. Maar jongen als het geen persoonlijkheid heeft. En die persoonlijkheid sijpelt door in zoveel verschillende aspecten, inclusief de open wereld. Zoveel van Inquisitie verhalende thema's zijn gebaseerd op vrijheid, en dat idee speelt ook in op de kern van hoe je het spel speelt.
Spelen Inquisitie Tien jaar later zou ik willen dat meer openwereldgames deze formule als inspiratie hadden gezien, in plaats van een constante strijd om dingen groter en beter te maken.
