Sindsdien zijn er twee diepere gaten gegraven. Het olieplatform van Qatar bereikt naar verluidt een diepte van 12.000 meter. Een put bij Sakhalin, een Russisch eiland, gegraven door Exxon Neftegas, is ongeveer 12.000 meter diep. Van beide wordt gezegd dat ze mensen de kriebels bezorgen.
Luister naar de geluiden gevangen vanuit een gat van 9.000 meter in Windischeschenbach, Duitsland. Op die diepte is de temperatuur 500 graden Fahrenheit. Terwijl sommigen de geluiden beschrijven als louter de geluiden van de aarde, geloven anderen dat het weerkaatsingen zijn uit de hel zelf. Hoe dan ook, ik vind het eng. Wees niet verbaasd als je haar overeind gaat staan als je het hoort, vooral als je alleen bent.
Hoewel ik in mijn tijd een paar grotten heb verkend, ben ik zelden diep onder het oppervlak van Moeder Aarde gereisd. Tot voor kort, dat is. Mijn man en ik gingen voor onze huwelijksreis naar Europa. We reisden door Londen via hun wonderlijke ondergrondse spoorwegnetwerk. In Parijs waagden we ons in de catacomben. Ze liggen 20 meter lager, lager dan zowel het riool als het metrosysteem. De catacomben bevatten de stoffelijke resten van miljoenen Parijzenaars, die door de eeuwen heen op lokale begraafplaatsen zijn opgegraven, voornamelijk om gezondheidsredenen. De catacomben zijn open voor het publiek en bieden waardevolle lessen voor degenen die bereid zijn te leren. We benaderden het met eerbied en een gezonde dosis nieuwsgierigheid. Bij onderzoek van de enorme ondergrondse tunnels, omzoomd met skeletten die in ingewikkelde, decoratieve assemblages waren geplaatst en verzegeld met markeringen, symbolen en Latijnse uitdrukkingen, werd ik natuurlijk getroffen door de omvang ervan. Maar ik was niet bang. Bovenal vond ik de catacomben somber. Het was, in mijn interpretatie, een kerkhof. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat we tijdens ons bezoek geen enkele onstoffelijke stemmen hoorden, die ontsnapten uit de zwarte hoeken van geïsoleerde gangen.
In Edinburgh, de thuisbasis van enkele van mijn niet-inheemse voorouders, dwaalden we door de ondergrondse gewelven onder de Royal Mile. Zoals hun gidsen je echter zullen vertellen, zijn de gewelven van Edinburgh niet per se echt ondergronds. Het is waar de nieuwe stad werd verheven, en zelfs werd gebouwd op de afgesloten overblijfselen van de oude. Ook al zijn de gewelven in de oude Schotse stad misschien niet zo diep als de catacomben of grotten die ik in Amerika heb uitgegraven, als een van de ondergrondse gangen die ik bezocht werd bevolkt door geesten, zowel resterende als intelligente, dan was dat naar mijn mening wel het geval. daar. Tot op de dag van vandaag zijn er heidenen die samenkomen in de gewelven onder Edinburgh omdat de bovennatuurlijke sluier daar beneden dun is. Het is volledig liminale ruimte. Of ze nu aan hun einde kwamen tijdens de zwarte plaag of door toedoen van een hebzuchtige, heksenjagende fanaticus, of het slachtoffer werden van een aanvaller tijdens een wetteloos vervlogen tijdperk, geesten liggen daar op de drempel van je periferie, gretig om een deel van je leven te delen. een glimp van hun verhaal met jou.
