Het honkbalprijzenseizoen is deze week in volle gang. Vanavond wordt de National League Rookie of the Year-prijs uitgereikt, officieel bekend als de Jackie Robinson onderscheiding sinds 1987, werd toegekend aan Paul Skenesdie indrukwekkend genoeg was om ook finalist te zijn bij de NL Cy Young Award-stemming. Skenes is klaar met 23 stemmen op de eerste plaats naar Jackson Merril's zeven.
Ik ben hier niet om de resultaten te prijzen of te bekritiseren. In plaats daarvan ben ik hier om te vervullen wat ik zie als mijn journalistieke plicht. Ik was dit jaar NL Rookie of the Year-kiezer (mijn zesde keer dat ik voor de prijs stemde), en ik heb het altijd belangrijk gevonden om een gedetailleerde uitleg te geven van de redenering achter mijn keuze. Zoals gewoonlijk bracht ik het grootste deel van het laatste weekend van het seizoen door met piekeren over mijn keuzes, want hoewel de vraag om op een van deze prijzen te stemmen weliswaar heel cool is, is het ook een zware verantwoordelijkheid die zowel zorg als openhartigheid vereist. Het aanbieden van een uitsplitsing van mijn stem is niet altijd leuk geweest – in 2021, mijn beslissing om op te stemmen Trevor Rogers over Jonathan India resulteerde erin dat mijn vermeldingen op sociale media overspoeld werden met een combinatie van bedreigingen en beledigingen – maar ik denk dat ik het aan de fans en de betrokken spelers verplicht ben om mezelf uit te leggen. (OK, sommige van de brouhaha in 2021 was leuk, net als de suggestie dat de Cincinnati Reds mij zouden moeten ontslaan, een idee dat mij op veel niveaus nog steeds amuseert.)
Voor mijn eerste plaats dit jaar heb ik Merrill over Skenes gehaald. Dit was geen gemakkelijke keuze, en sinds ik mijn tweede, derde en vierde stem uitbracht, heb ik een groot deel van de tijd besteed aan het raden of ik de juiste beslissing had genomen. In tegenstelling tot India versus Rogers, of Spencer Strider versus Michaël Harris IIIk zal waarschijnlijk naar het graf gaan, omdat ik er niet helemaal zeker van ben dat ik uit de dronk juiste graal.
Zoals gewoonlijk begon ik met de cijfers. Hoe kon ik dat niet? In honkbal, een sport die grotendeels bestaat uit individuele duels die plaatsvinden binnen een teamcontext, beschrijven de cijfers heel goed wat er is gebeurd, hoe het is gebeurd en wie daarvoor de eer of schuld moet krijgen. Het WAR-raamwerk dat we gebruiken is zeer nuttig om ons de basisindeling van het land te geven, maar de verschillen tussen het raamwerk en andere versies van de statistiek maken een conclusie hier niet noodzakelijkerwijs duidelijk. Onze versie van WAR, fWAR genoemd wanneer Baseball-Reference's WAR (bWAR) ook wordt besproken, geeft Merrill een voorsprong van 5,3 tot 4,3. Ondertussen heeft bWAR, dat zijn eigen interpretatie heeft van het algemene raamwerk waaruit alle WAR-maatregelen bestaan, met behulp van verschillende defensieve cijfers en een andere filosofie van de pitcher run-toewijzing, Skenes met een voorsprong, 5,9 tot 4,4.
De nadelen van elke WAR-maatregel voor werpers zijn duidelijk. Het gevaar van fWAR is dat dit wel kan onderbeschrijven. Hoewel we zeer goede redenen hebben om te geloven dat de overgrote meerderheid van de bijdragen van een werper voortkomt uit zijn prestaties in de zogenaamde drie echte uitkomsten (homeruns, vrije loop en strikeouts), laten we opzettelijk de minder belangrijke, kleine dingen achterwege, ook al dat we weten dat het er een beetje toe doet. Ondertussen riskeert bWAR overbeschrijven, beginnend met toegestane runs en zeer breed aanpassend voor de algehele teamverdediging. Dit creëert een situatie waarin we geen informatie weglaten, maar juist een heleboel informatie opnemen waarvan we niet zeker weten of deze waar is.
Stel je bijvoorbeeld eens voor dat dit een artikel is over de NL Cy Young-prijs 2002, en ik evalueer Tom Glavine. In 2002 had Glavine ongeveer 15 jaar prestatie achter de rug, waardoor we een beter onderbouwde beoordeling konden maken van zijn vermogen om te voorkomen dat runs worden gescoord, boven en buiten zijn perifere cijfers. In zijn geval zie ik dat een bWAR-aanpak meer verdienste heeft, aangezien hij deed blijk geven van een bescheiden maar reëel vermogen om te voorkomen dat er wordt gescoord, beter dan je zou verwachten op basis van zijn FIP-cijfers en de schattingen van de verdediging van Atlanta. De WAR die ZiPS gebruikt (zWAR) probeert hiermee om te gaan; het zou meer op een bWAR-aanpak leunen dan op een fWAR-aanpak, naarmate de carrière van een werper langer duurt. Maar het is nog steeds onduidelijk of een werper als Skenes, die 133 innings heeft in de majors en 34 in de minors, zijn FIP consequent zal verslaan. Het is niet genoeg om te weten dat hij geweldig is; Rogier Clemens had een vrijwel identieke ERA en FIP, terwijl Greg Maddux komt daar zodra je je aanpast aan de verdediging (de Braves waren van 1993 tot 2003 het beste Total Zone-team met meer dan 150 runs ten opzichte van de op de tweede plaats geplaatste Cardinals).
En andere verschillen tussen fWAR en bWAR wijzen erop dat geen van beide versies op zichzelf voldoende is om dit debat te beslechten. Merrill heeft een voorsprong op Skenes in fWAR, maar die voorsprong heeft iets te danken aan zijn zeer goede verdedigingscijfers op StatCast, die de defensieve component van onze WAR voeden. Ondertussen beschouwt Defensive Runs Saved, berekend door Sports Info Solutions en gebruikt in bWAR, zijn verdediging als gemiddeld in plaats van als overtreffend. Gezien de volatiliteit van defensieve statistieken gedurende één seizoen, is het belangrijk om WAR als statistiek niet te veel precisie toe te kennen. Het is zeker nuttig, en Merrill ziet er zeker uit als een goede verdediger, maar het heeft foutbalken zoals elke statistiek.
Uiteindelijk heb ik de keuze moeten maken op basis van meer niet-statistische gronden. In deze situaties kijk ik graag naar de context rondom de optredens. Wie had de moeilijkere weg om te bewandelen? Wie liet de meeste groei zien? Het zijn deze vragen die Merrill voor mij het kleinste voordeel gaven. Skenes had niet het voordeel van veel tijd in de hogere minors, maar hij debuteerde ook in een omgeving met relatief lage druk. Ja, als voormalig eerste overall keuze was er veel hype waar hij aan moest voldoen, maar de Pirates wisten hem conservatief mee te nemen. Er werd hem niet gevraagd om 180 innings te gooien in 2024. Pittsburgh was een team onder de .500 waarvan niet werd verwacht dat het een serieuze kanshebber zou zijn, dus dat hij niet meteen een ster was, was geen do-or-die-scenario. Natuurlijk, hij was een instant ster, en iemand van wie ik verwacht dat hij regelmatig het seizoen ingaat als favoriet van Cy Young, maar de Pirates waren er niet afhankelijk van dat hij die man zou zijn vanaf het moment dat hij debuteerde, aangezien zijn rookie-campagne niet het verschil tussen hen maakte het naseizoen of thuiszitten in oktober.
Voor mij leek het pad van Merrill het meest rotsachtige. De Padres trokken een van de grootste vleermuizen van de competitie af toen ze handelden Juan Soto tijdens het laagseizoen, en niemand werd erbij gehaald met het oog op het overtuigend verzachten van dat verlies. De geprojecteerde startende linksvelder, Jurickson Profarkwam uit een .242/.321/.368, -1.6 WAR-seizoen. Het middenveld had weinig na Merrill; José Azocar En Jakob Marsee zouden gemakkelijk zijn geprojecteerd als de slechtste starters van het spel op de positie als ze op die manier waren gebruikt. Merrill kreeg de positie vanaf de allereerste dag van het seizoen toevertrouwd, ondanks dat hij nog nooit in Triple-A had gespeeld; zijn enige ervaring met hoge minderjarigen was een derde van een seizoen bij Double-A San Antonio. Al gehinderd door minimale ervaring in de hoge minors, moest hij zich aanpassen aan het pitchen in de Major League terwijl hij debuteerde als middenvelder, een positie die hij vóór de voorjaarstraining nog nooit professioneel had gespeeld. Merrill's enige professionele outfield-ervaring vóór de lente bestond vorig jaar uit vijf wedstrijden in het linksveld.
Merrill deed dat allemaal in een team waarvan werd verwacht dat het een serieuze play-offkandidaat zou zijn, en hij deed het goed. Zijn lijn was in het begin niet indrukwekkend, maar naarmate de play-offrace warmer werd, deed hij dat ook; vanaf juni sloeg hij .571 en eindigde hij op de 11e plaats in honkbal met 4,4 WAR. En hoewel we er nog niet zeker van kunnen zijn of zijn verdediging op het middenveld zich in het Gold Glove-territorium (OAA) of slechts gemiddeld (DRS) bevindt, valt niet te ontkennen dat hij daar veel meer deed dan simpelweg cosplayen op basis van de teambehoeften, door echte verdedigingsmechanismen aan te bieden. waarde op de positie.
De iets hogere moeilijkheidsgraad waarmee Merrill te maken kreeg, was voor mij voldoende om hem op de eerste plaats te plaatsen.
…
Oh ja, er is meer! Er ging veel meer om het bepalen van mijn stemmen voor de eerste en tweede plaats dan normaal, dus ik zal proberen kort te zijn bij het bespreken van de rest van de nieuwkomers die ik heb overwogen.
Jackson Chourio kreeg mijn derde plaats. Hij had een heel solide seizoen en sloeg .275/.327/.464 voor een 117 wRC+ en 3.9 WAR. Maar zijn zojuist achter Merrill op een vergelijkbare positie in een vergelijkbare situatie betekende dat hij voor mij een kandidaat voor de derde plaats was. De vraag was of we voor hem moesten kiezen of niet Masyn Winndie een hoogtepunt was voor de Cardinals in hun soort herstelseizoen 2024. Ik heb meer vertrouwen in de defensieve cijfers van Chourio dan die van Winn vanwege de consistentie tussen de verschillende statistieken, dus gaf ik de eerste een heel klein voordeel; Winn zou mijn theoretische vierde plaats zijn geweest. Ik was vooral onder de indruk van Chourio's verbetering op het gebied van plaatdiscipline en contactkwaliteit naarmate het seizoen vorderde. Naarmate hij selectiever werd, sloeg hij de bal ook harder:
Voor beiden was het echter geen slam dunk. Verleng het seizoen met een maand en ik denk dat mijn stem voor de derde plaats misschien wel naar toe is gegaan Tyler Fitzgeralddie alle serieuze rookie-kandidaten in beide competities aanvoerde met een 132 wRC+, maar slechts in 96 wedstrijden in de majors speelde. Ik heb een geschiedenis van stemmen op spelers die zo'n 100 games posten terwijl de andere opties niet overtuigend zijn, maar zowel Chourio als Winn speelden een volledig seizoen bijna een All-Star-niveau, waardoor het gewoon te veel moeite kostte. voor mij. Maar bij 115 of 120 wedstrijden? Ik denk dat ik misschien in het voordeel van Fitzgerald heb gestemd.
Shota Imanaga En Yoshinobu Yamamoto beiden hadden zeer goede seizoenen – Yamamoto miste veel tijd vanwege een pijnlijke schouder – maar stonden duidelijk een niveau lager dan de topkandidaten. Joey Ortiz was een vroege favoriet en ging voor bananen tijdens zijn debuut bij de Brewers, maar hij was ronduit verschrikkelijk in de tweede helft, genoeg om hem uit de strijd te laten vallen. Michaël Busch raakte goed, maar leverde niet veel positionele waarde op, en zo fantastisch als Pete Crow-ArmstrongZijn verdediging was dat zijn knuppel niet aan dezelfde normen voldeed. Er was een duidelijke terugval na die groep, hoewel ik het leuk zou hebben gevonden om de haren te moeten splitsen op een stembiljet voor tien spelers als mij er een was voorgelegd.
Daarmee is mijn NL Rookie of the Year-bijdrage van dit jaar afgerond, maar maak je geen zorgen. Volgend jaar krijg ik mijn Hall of Fame-stemming, dus er zullen de volgende keer nog meer mogelijkheden zijn om me aan mij te ergeren!
