Bonobos-oprichter Andy Dunn zit weer in de stoel van de bouwer en werkt aan een persoonlijk sociale-mediaplatform genaamd Pie. Maar de grootste lessen die hij van hem leerde $310 miljoen Bonobo's verlaten hebben niet zozeer te maken met ondernemerschap als wel met gezond blijven.
Toen Dunn op de universiteit zat, werd bij hem de diagnose bipolaire stoornis gesteld, maar hij kreeg pas in 2016 een adequate behandeling, toen hij voor de tweede keer tijdens een manische episode in het ziekenhuis werd opgenomen.
“De manische toestand is gewoon een ramp – dat is alsof je in een psychose verkeert, weet je, Messiaanse wanen. … In die toestand kun je niets bereiken”, zei Dunn op het podium van TechCrunch Disrupt 2024. Het incident was genoeg voor een wake-up call dat hij 16 jaar na zijn eerste diagnose zijn toestand eindelijk serieus nam en in therapie ging en medicijnen slikte. en zijn slaap in de gaten houden.
Dunn schreef een boek met de titel “Burn Rate: een startup lanceren en mijn verstand verliezen”, documenteert de parallelle processen van het bouwen van bonobo's en het uitzoeken hoe hij zijn bipolaire stoornis kan accepteren en vervolgens beheren. Maar de lessen uit het boek zijn van toepassing op ondernemers die verder gaan dan degenen met de diagnose van Dunn.
“We hebben allemaal een geestelijke gezondheid, toch? Er is geen diagnose nodig om te lijden of te worstelen”, zei hij.
Toch hebben ondernemers de neiging om a hogere incidentie van geestelijke gezondheidsproblemen gedurende hun hele leven dan de gemiddelde persoon.
„Er is absoluut een verband tussen neurodivergentie en creativiteit“, zei hij. “Ik weet niet of ondernemerschap mensen aantrekt die neurodivergerend zijn, of dat het hen meer neurodivergerend maakt, maar er is zeker sprake van een soort deugdzame en soms ondeugdzame cyclus.”
Die wisselwerking tussen psychische aandoeningen en ondernemerschap is zelfs nog tastbaarder voor Dunn, die zegt dat de toestand van hypomanie – de high van een bipolaire stoornis, in tegenstelling tot de verpletterende depressieve perioden – bevorderlijk zou kunnen zijn voor het runnen van een startup.
“Hier zijn de DSM-criteria voor (hypomanie): snelle spraak, verhoogde ideatie, grootsheid, verminderde behoefte aan slaap, vermogen om creatiever te zijn … min of meer de centrale kenmerken van een ondernemer die een goede dag heeft,” zei hij. “Daar heb ik van kunnen profiteren, maar de prijs die ik betaalde was uiteindelijk te hoog. Ik was twee tot drie maanden per jaar depressief met suïcidale gedachten, en uiteindelijk kwamen de volledige manie en psychose terug, wat catastrofaal was.
Maar zelfs in een verbazingwekkend productieve hypomane toestand denkt Dunn niet dat hij de beste baas of collega was. Hij zei dat een van de bijwerkingen van hypomanie het prikkelbaar worden als mensen het niet met je eens zijn, wat essentieel is voor het runnen van een samenwerkend bedrijf. Nu hij Pie leidt, verwelkomt Dunn dit debat.
„Als we het niet eens zijn, laten we het dan nog meer oneens zijn, omdat we dan een betere beslissing kunnen nemen“, zei hij.
Hoewel discussies over geestelijke gezondheid meer mainstream zijn geworden, maken oprichters zich nog steeds zorgen over het stigma dat gepaard gaat met het onthullen van een diagnose aan collega's en investeerders. Dunn is adviseur van de Oprichter Geestelijke Gezondheidsbeloftewaarin investeerders worden gevraagd te pleiten voor de geestelijke gezondheid van de oprichters waarin ze investeren. Maar hij is niet naïef dat het stigma nog steeds aanwezig is – wanneer oprichters om zijn advies vragen over wanneer ze een probleem met de geestelijke gezondheid aan investeerders moeten bekendmaken, zegt hij dat ze zes uur moeten wachten. weken tot na het sluiten van de deal.
“We hebben 125 miljoen dollar ingezameld bij Bonobo’s – zou jij 125 miljoen dollar geven aan iemand die psychotisch of catatonisch depressief kan zijn?” zei Dunn. “Maar je moet ook niet doen wat ik deed en het verbergen, want dan is het een verrassing als er een crisis is.”
Dunns bespreking van zijn ervaringen met een bipolaire stoornis lijkt zijn vermogen om geld in te zamelen echter niet te hebben geschaad – Pie heeft zojuist een bedrag opgehaald Serie A van $ 11,5 miljoen. Hoe publiekelijk hij ook is over de ernst van de bipolaire stoornis, hij is ook open over hoe zijn therapie- en medicatieregime hem hebben geholpen een stabiel leven te leiden.
“Ik behandel bipolair als mijn Olympische regime. Voor Simone Biles gaat het om navigeren en het goud winnen”, zei hij. “Voor mij is de gouden medaille het sterven aan iets anders, toch? Omdat het vreselijke aan bipolaire stoornissen het aantal zelfmoorden is.”
De volgende test voor Dunn is nu het werk te doen dat nodig is om van Pie een succes te maken zonder zijn stabiliteit op te offeren.
“Dit is de uitdaging,” zei Dunn. “We willen een goede geestelijke gezondheid hebben, en we willen dat onze teams een evenwichtige geestelijke gezondheid hebben, en toch volstaat een werkweek van 40 uur niet. Je kunt de wereld niet veranderen als een groep mensen veertig uur per week werkt.”
Eén manier waarop Dunn deze fijne lijn heeft weten te omzeilen, is door open te zijn tegenover sollicitanten over wat het werk inhoudt, en hoe hij hen zal ondersteunen met bedrijfsvoordelen.
“Ik heb een nieuw verhaal dat ik vertel bij het rekruteren, namelijk: dit is een baan voor 50 tot 60 uur per week, en in ruil daarvoor krijg je twee geweldige dingen. Ten eerste ga je meer leren, meer groeien en je meer ontwikkelen. Ten tweede: je hebt eigen vermogen,' zei hij.
Zoals elke startup-leider wil Dunn dat zijn team hard werkt, maar hij gelooft dat er een manier is om dat te doen zonder dat het een averechts effect heeft. Bij het beschrijven van zijn tijd bij Bonobos in “Burn Rate”, schrijft Dunn, “kwam ik tot een klassieke verkeerde conclusie van een onvolwassen startup-oprichter: als het bedrijf niet werkt, moeten we niet hard genoeg werken.”
Het valt niet te ontkennen dat oprichters hard moeten werken, maar voor zichzelf zorgen is onderdeel van dat harde werk.
