Er was een vreemd hartverscheurend moment in de 87e minuut op Wembley, zoals Harry Kane werd op doel doorgezet met een kans om zijn tweede van de avond te scoren, des te teder gemaakt door het feit dat hij zo wanhopig graag precies dat wilde doen met Engeland al met 5-0 voor.
Het was vooral hartverscheurend vanwege de manier waarop Kane zich uitstrekte om het gaspedaal in te drukken, maar niets vond: een man die plotseling achteruit door de tijd rende, terwijl de windgong rinkelde. De finish was gehaast en te dicht bij de doelman. Kane kwam plat op zijn gezicht terecht. Hij stopte niet, passeerde en wees en leidde dit team van tyros naar het laatste fluitsignaal. Misschien kan hij de volgende keer zijn Bobby Charlton-top dragen en toch alle strafschoppen nemen.
Of misschien niet. De tijd vraagt uiteindelijk om iedereen, en hier was er iets aanwezig onder het gezoem van de menigte, elke keer dat Kane de bal pakte en zichtbaar zijn benen leek te herschikken, als een pantomimepaard dat in draf begint, het gekraak van de klepel. , het luiden van die verre bel.
Deze wedstrijd zal de geschiedenis ingaan als het afscheid van Carsley. De interim-manager is duidelijk een goede zaak, een bedrijfsman, maar ook doortastend in zijn keuzes en bemoedigend meedogenloos. Engeland hebben er een aantal sprankelende jonge spelers bij gekregen. Het belangrijkste is dat ze ook het idee hebben laten varen dat ze gedoemd zijn Kane te dragen als een onbeweeglijk gewicht, dat altijd aanwezig is van spel tot spel, als een rottende gevechtsstandaard.
Op basis van dit bewijsmateriaal, plus het pijnlijke schouwspel van de zomer, is het tijd voor een opfrisbeurt. Engeland heeft zichzelf ten doel gesteld om over twee jaar een WK te winnen. Ze gaan dit niet doen met een centrumspits die feitelijk niet meer kan bewegen. Dit ding heeft zeker zijn beloop gehad.
Hoe gaat het uitpakken? De afgelopen week is er een pittigere Kane geweest, die waarheidsbommen voor de radiomicrofoons heeft laten vallen. Hoewel het interessant is dat er vóór deze game verschillende opvattingen waren over wat er daarna gebeurt. Kane maakte duidelijk dat hij goede vrienden is met de nieuwe manager die, voor het geval er enige twijfel bestond, een goede persoonlijke vriend is, die een vage ja-zij-van-een-andere-school-je-zou-niet-weet- oproept. haar sfeer.
Carsley sprak daarentegen flegmatisch over “het geven van opties aan Thomas”, met een element van berichten uit de Koude Oorlog. Dat Kane tegen Griekenland wordt gedropt, is een duidelijk geschenk voor zijn opvolger.
Hij had hier vanaf het begin de kans om zijn zaak te bepleiten, wat tactisch zinvol was tegen tegenstanders waarvan Engeland werd verwacht dat ze territoriaal zouden domineren. Het was echter een verschrikkelijke opening. Wembley was koud geweest en stond nog aan de aftrap. De eerste noten van de pre-match God Save the King veroorzaakten een enorm dreunend geluid van de Ierse kant, gevolgd door een nog groter dreunend geluid van alle drie de Engelse partijen, wat bij nader inzien misschien gewoon meer God Save the King was geweest.
Kane deed vijftien minuten niets. Daarna deed hij een tijdje niets meer. Tenzij specifiek anders vermeld, is het veilig om aan te nemen dat Kane de hele helft niets heeft gedaan. In plaats daarvan tufte hij bezadigd, met de uitstraling van statig gezag met zich mee, als een ceremoniële burgemeester met een gouden ketting om zijn nek, en ging naast de winnende courgette-uitstalling van de plaatselijke krant staan.
Engeland was een tijdje bezig met het zorgvuldig spelen van de bal tussen hun in elkaar grijpende segmenten. Het zou verleidelijk zijn om dit klassieke, zachte zondagavondentertainment Heartbeat with a ball te noemen. Behalve dat er echt dingen gebeurden in Heartbeat. Conor Gallagher rende in ieder geval met een gedoemd gevoel van doel in de gevangenis.
Bij rust was de stand nog steeds 0-0, waarna Kane's analyse luidde: 11 balcontacten, nulschoten, dribbels, voorzetten, tackles of gewonnen kopballen. Hij was zeker daarbuiten. Net als de maanlandingen hebben we beeldmateriaal. Maar dit was Kane als een afwezigheid, een geest in de machine, die tussen de cijfers viel.
na nieuwsbriefpromotie
Kane hielp wel mee om de wedstrijd tien minuten in de tweede helft open te breken, waarbij hij diep zakte en een mooie pass produceerde voor Jude Bellingham, die een mooie diagonale run maakte achter de Ierse dekking, maar vervolgens op zijn kop kwam te staan toen Liam Scales een been uitstak. Een tweede boeking zorgde voor een hartverscheurend wegsjokken.
Kane pakte de strafschop. Drie minuten later stond het 2-0 dankzij de volley van Anthony Gordon. Drie minuten later stond het 3-0, een tikje van Gallagher. En inmiddels was de avond verworden tot een gezelschapsspeloefening in het raden wie het volgende doelpunt kon scoren (antwoorden: Jarrod Bowen en Taylor Harwood-Bellis).
En dus is Engeland verzekerd van promotie Naties Liga Groep B, dat is een ding. Er doen zich twee vragen voor. Waarom was Thomas Tuchel er niet? Wat zou hij mogelijk kunnen doen dat voorrang had? De hele dag een bodemloze brunch? Herstelperiode haartransplantatie? Dag van de Jakhalsmarathon?
En natuurlijk is er nu het Kane-raadsel, dat eigenlijk geen raadsel zou moeten zijn voor iemand met een paar ogen. Dit spel is wreed. Het zal uiteindelijk zijn beet nemen.
Kane is de bepalende speler van dit succesvolle tijdperk geweest. Maar dit team heeft nieuwe energie nodig en Tuchel heeft nu een heel duidelijke kans om die verandering door te voeren. Tijd, alsjeblieft, tijd.
