Kaming Lee situeert zijn praktijk ergens in de rijke geschiedenis van de wisselwerking tussen kunst en eten. Met name de roerbak. Hij zegt: “De chef-kok (ontwerper) moet het ene gerecht na het andere bereiden, met beperkte tijd of ruimte om nuances aan te brengen.” Zoals de basis van elk goed roerbakgerecht op doordeweekse dagen, vereist zijn praktijk een zinderend hete wok „die het voedsel voortdurend in een superkorte tijd dichtschroeit“. Als zodanig worden de grafische elementen van Kaming verwerkt, verwrongen en opnieuw verwerkt, waardoor ze samenwervelen en bij elke passage nieuwe smaken ontgrendelen.
Geïnspireerd door ontwerper en art director David Carson, is Kamings werk gevuld met sporadische typografische verkenningen. Grungy, verweerde texturen overlappen tekst en afbeeldingen die met zorg zijn geknipt, gelaagd en vervormd – om de essentie van elk afzonderlijk onderdeel naar voren te brengen. Zoals Kaming uitlegt: “Het moet goedkoop, snel en bevredigend zijn.” Het is deze staat van flow die hij zowel lonend als uitdagend vindt. “Deze manier van werken zorgt ervoor dat ik onderweg op ideeën kom en problemen oplos. Ik dwing mezelf om snel te werken en uit mijn comfortzone te komen”, legt hij uit.
Geleid door intuïtie en zelfopgelegde tijdslimieten om de “beperkte kruiden en dressing” van de Chinese klassieker na te bootsen, zijn geen twee projecten hetzelfde. Hoewel Kaming zegt dat zijn ontwerpen vaak “een oneliner zijn, die zich vermengt en herhaalt”, zijn ze allesbehalve één noot. Om de parallellen duidelijk te maken (voor het geval dat nog steeds niet het geval is) kanaliseert hij de kernprincipes van roerbakgerechten: frisse, complexe smaken, een betrouwbare smaakbasis en een snelle hand die de boel in beweging houdt om de voedingsstoffen van de ingrediënten vast te houden. Verrukkelijk!
