Joe Goldberg is misschien een stalker, manipulator en moordenaar, maar af en toe doet hij iets dat vreemd herkenbaar aanvoelt. Van het overdenken van teksten tot het worstelen met koetjes en kalfjes, deze Jij momenten herinneren ons eraan dat zelfs de griezeligste antiheld van tv een verrassend menselijke kant heeft.
Joe Goldberg is ongetwijfeld een diep verontrust personage. Hij is een stalker en meestermanipulator, en natuurlijk een seriemoordenaar. Toch zijn er enkele momenten Die van Netflix Jij waar we het niet kunnen laten om een klein beetje van onszelf in hem te zien. Joe's subtiele, herkenbare eigenschappen herinneren ons eraan dat hij – ondanks al zijn duistere tekortkomingen – nog steeds een mens is. Hier zijn dus tien momenten waarop Joe Goldberg vreemd genoeg herkenbaar was, ook al zouden we het nooit hardop toegeven.
Zijn liefde voor boeken
We zijn het er allemaal over eens dat Joe's passie voor literatuur behoorlijk vertederend is. De manier waarop zijn ogen oplichten als hij over zijn favoriete romans en aanbevelingen praat, geeft totale boekennerd-energie. Wie heeft er niet van gedroomd om in een gezellige boekwinkel te werken, omringd door de geur van oude pagina's? Zijn toewijding aan het behoud van zeldzame boeken en zijn oprechte enthousiasme bij het bespreken van literatuur met anderen, is iets waar veel boekenwurmen zich mee kunnen identificeren. Misschien bijna genoeg om je te laten vergeten dat hij die kennis voor snode doeleinden gebruikt… bijna.
Onhandige small talk-worstelingen
Weet je nog dat Joe probeerde te chatten met Love's vrienden en volledig bommen? We zijn er allemaal geweest. Of je nu op een feestje vol vreemden bent of een praatje probeert te maken op een werkevenement, die pijnlijk ongemakkelijke momenten zijn maar al te bekend. Joe's wanhopige pogingen om zich aan te passen zijn ineenkrimpend, maar we hebben ook allemaal die interne paniek ervaren waarin we proberen ‘normaal’ over te komen. Het is alsof je naar een auto-ongeluk in slow motion kijkt: je kunt niet wegkijken omdat je er ook bent geweest.
Zijn innerlijke monoloog van oordeel
Niemand kan Joe's acties verdedigen. Maar zijn snauwerige innerlijke gedachten kunnen een beetje te herkenbaar zijn. We hebben allemaal wel eens momenten gehad waarop we in stilte iemands gewoonten op het gebied van sociale media of levenskeuzes beoordeelden. Joe's scherpe observaties over de absurditeiten van het moderne leven doen ons vaak knikken, ook al zijn we geschokt door wat hij met die gedachten doet.
Overdenkende sms-berichten
Zeker, Joe's obsessieve analyse van elk woord, leesteken en responstijd in zijn sms-gesprekken is extreem, maar wie heeft er niet naar zijn telefoon gestaard, zich zorgen makend over het perfecte antwoord? Die '…'-bubbel kan psychologische oorlogsvoering zijn en Joe's angst daarover is pijnlijk herkenbaar. Zijn spiraal naar het overanalyseren van elke interactie is als onze eigen sms-neuroses op steroïden – zowel ongemakkelijk vertrouwd als een beetje geruststellend.
Omgaan met vervelende buren
Wanneer Joe in seizoen 3 te maken krijgt met zijn luide, onattente buren, is het moeilijk om niet mee te leven. We hebben allemaal wel eens een buurman gehad die de fundamentele geluidsetiquette niet lijkt te begrijpen. Joe's frustratie (voordat het een gewelddadige wending neemt) is iets waar elke stadsbewoner zich mee kan identificeren, vooral zijn eerste pogingen om beleefd te zijn. Zijn dromen over rust en stilte zijn maar al te bekend voor iedereen die ooit in een appartement met dunne muren heeft gewoond.
Stalking op sociale media
Het is ongemakkelijk om toe te geven, maar we zijn allemaal in het konijnenhol van iemands sociale media terechtgekomen. Joe tilt het naar een crimineel niveau, maar die aanvankelijke nieuwsgierigheid? Ja, we zijn er allemaal geweest. In het tijdperk van digitale voetafdrukken kun je gemakkelijk diep op iemands Instagram terechtkomen en je afvragen hoe je drie jaar geleden terecht bent gekomen. Joe's vermogen om iemands leven online in kaart te brengen, is een donkere spiegel voor onze eigen onschuldige scrollgewoonten.
Het impostersyndroom op het werk
Wanneer Joe aan zijn nieuwe baan bij Anavrin begint, voelt hij zich meteen overweldigd – en eerlijk gezegd, wie is daar niet geweest? Als je aan een nieuwe baan begint of een grote verantwoordelijkheid op je neemt, kun je echt het gevoel krijgen dat je maar doet alsof. Joe's voortdurende zorgen dat hij niet aan de eisen voldoet, is iets dat de meesten van ons wel eens hebben gevoeld: zijn pogingen om 'te doen alsof tot je het haalt', terwijl hij stilletjes in paniek raakte omdat hij ontdekt zou worden, kwam iets te dicht bij huis. Het herinnert ons eraan dat zelfs iemand die zo zelfverzekerd (of waanvoorstellingen) heeft als Joe, kan worstelen met twijfel aan zichzelf.
Ik probeer indruk te maken op de ouders
Joe's pogingen om Love's familie, en vooral haar moeder, te charmeren, zijn hilarisch ongemakkelijk. Wie heeft zich niet op zijn best gedragen om de ouders van zijn partner voor zich te winnen? Hoewel Joe's wanhoop naar acceptatie behoorlijk extreem is, raakt het kerngevoel dichtbij huis. Hij analyseert elke interactie te veel en doet zijn uiterste best om het juiste te zeggen om een goede indruk te maken – iets wat we allemaal hebben meegemaakt. Zijn innerlijke dialoog tijdens deze scènes, vol twijfel en angst, voelt als een overdreven versie van de onzekerheden waarmee we allemaal te maken hebben als we iemand ontmoeten die belangrijk is.
De fantasie van een nieuwe start
Elke keer dat Joe naar een nieuwe stad verhuist, stelt hij zich voor dat hij zichzelf opnieuw uitvindt. Hoewel we zijn sinistere redenen niet hebben, is het idee om ergens anders opnieuw te beginnen en een betere versie van onszelf te worden, een fantasie die velen van ons delen. Joe's optimisme over een nieuw begin – voordat de werkelijkheid binnendringt – weerspiegelt dat hoopvolle verlangen naar transformatie. Het is alsof we tegen onszelf zeggen: “Deze keer zal het anders zijn!”
Beschermende instincten zijn overboord gegaan
Joe's drang om de mensen om wie hij geeft te beschermen is menselijk, ook al zijn zijn methoden volkomen gestoord. Het instinct om dierbaren tegen kwaad te beschermen is begrijpelijk, ook al zouden we nooit tot het uiterste van Joe gaan. Zijn interne rechtvaardigingen, altijd geformuleerd als ‘voor het grotere goed’, zijn een verdraaide versie van de rationalisaties die we allemaal maken. Het herinnert ons eraan hoe gemakkelijk we twijfelachtig gedrag kunnen rechtvaardigen als we denken dat we uit liefde handelen.
