Ik ben in mijn kantoor met een boombox in mijn handen met de verpakking van een Maxell-cassette aan mijn voeten. Ik doe iets wat ik al dertig jaar niet meer heb gedaan: de radio opnemen. In het bijzonder de ruis van een AM-radiokanaal.
Waarom doe ik dit?
Ik probeer natuurlijk de stemmen van de doden op te nemen.
En ik heb mediatheoreticus John Durham Peters te danken voor dit experiment met Halloween-thema.
De historische verbinding tussen technologie en geesten
Vorige maand las ik Peters' Spreken in de lucht, waarin de geschiedenis van de idee van communicatie. Ik heb het erin opgenomen een recente Odds and Ends. Het is een van de meest fascinerende boeken die ik in lange tijd heb gelezen.
Peters heeft een sectie in Spreken in de lucht dat de geschiedenis van en het verband beschrijft tussen technologie en spiritualisme – een sociale beweging die ontstond in de 19e eeuw en zich concentreerde op het geloof dat de geesten van de doden met de levenden konden communiceren.
Victorianen in Engeland en de VS waren zo geobsedeerd door de dood, dat historici hun fascinatie ‘een doodscultus’ hebben genoemd. Ze hielden uitgebreide begrafenissen, creëerden rouwkleding en sieraden (waaronder enkele gemaakt van het haar van de overledenen) en maakten post-mortemfoto's van hun overleden dierbaren. En ze probeerden contact te maken met de Andere Kant door seances bij te wonen.
Waardoor ontstond de Victoriaanse doodscultus?
Historici schrijven dit toe aan een paar factoren. Door de hoge sterftecijfers, vooral onder kinderen, was acuut verdriet gebruikelijk, een culturele stroming die alleen maar werd versterkt door het hoge dodental tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. (Hoewel het spiritualisme aan het einde van de 19e eeuw wegebde, beleefde het in de jaren twintig een heropleving in de nasleep van de verliezen tijdens de Eerste Wereldoorlog.) De meeste Amerikanen hadden een overleden dierbare met wie ze heel graag weer contact wilden maken. Er waren ook veranderende religieuze overtuigingen over het hiernamaals die zich concentreerden op hereniging met familie en vrienden in plaats van op de hemel of de hel. Een andere grote invloed op het tijdperk was de veertig jaar durende rouwperiode die koningin Victoria, ook wel ‘The Widow of Windsor’ genoemd, verloofde voor haar overleden echtgenoot, prins Albert. Die dame maakte van rouwen een kunst en bracht feitelijk de moderne uitvaartbranche voort.
In deze tijd van verhoogde preoccupatie met de dood deden nieuwe technologieën hun intrede, zoals de telegraaf en de telefoon. De uitvindingen leken bijna bovennatuurlijk, ze scheidden de geest van het lichaam en brachten gedachten over via de elektrische ether. Samen met de opkomst van deze nieuwe apparaten rees er een vraag: als de levenden op deze manier konden communiceren, waarom zouden de geesten van de doden dan niet op dezelfde manier kunnen worden bereikt?
Peters merkt op dat het niet verrassend is dat de Fox-zussen, beroemde 19e-eeuwse mediums, in 1848, vier jaar nadat de telegraaf was uitgevonden, beweerden met de doden te communiceren door middel van telegrafisch-achtige raps. “Dat de telegraaf toegang tot de geestenwereld opende is geen fantasievolle metafoor”, schrijft Peters. “Het spiritisme, de kunst van het communiceren met de doden, heeft zich expliciet gemodelleerd naar het vermogen van de telegraaf om berichten op afstand te ontvangen.”
Edisons uitvinding van de fonograaf uit 1877 voegde een nieuw instrument toe aan het arsenaal van de spiritualist. Net als het telegram en de telefoon scheidde het schijnbaar geest en lichaam. Je zou de stem van een persoon op een plaat kunnen vastleggen en vervolgens een deel van zijn essentie kunnen ervaren zonder dat hij of zij fysiek aanwezig is. Misschien konden mensen met de juiste technologie, zoals het denken volgde, de stemmen van de doden opnemen.
Edison geloofde dat het een reële mogelijkheid was. In 1920 kondigde hij aan dat hij werkte aan een ‘geesttelefoon’ die met de overledene kon communiceren en deze kon opnemen. Hoewel hij het nooit voltooide, voerden anderen soortgelijke projecten uit.
In zijn boek noemt Peters een 1995 Populaire elektronica artikel over een documentairemaker uit de jaren vijftig die beweerde spookstemmen op te nemen. Geïntrigeerd zocht ik het artikel op en ontdekte nog een fascinerend konijnenhol van mensen die technologie gebruiken om te communiceren met het Grote Beyond.
De geboorte van elektronische stemfenomenen (EVP)
Eind jaren vijftig ontdekte de Zweedse filmproducent en schilder Friedrich Jürgenson iets onverwachts nadat hij vogelgeluiden in zijn tuin had opgenomen. Toen hij de band afspeelde, hoorde hij menselijke stemmen, ook al was hij alleen in de tuin.
Psycholoog Konstantin Raudive breidde het werk van Jürgenson uit, maakte meer dan 100.000 opnames en publiceerde zijn bevindingen in het boek uit 1971 Doorbraak. Raudive beweerde dat deze mysterieuze stemmen in meerdere talen spraken, waarbij ze vaak binnen één zin wisselden.
Dit fenomeen werd bekend als Electronic Voice Phenomena (EVP) en leidde tot een beweging van paranormale onderzoekers die geloofden dat ze de stemmen van geesten konden vastleggen met behulp van verschillende opnameapparatuur. De wetenschappelijke gemeenschap bleef sceptisch en schreef de geluiden toe aan radio-interferentie of audio-pareidolie – een fenomeen waarbij de patroonzoekende geest van mensen bekende geluiden, zoals stemmen, waarnemen in willekeurige of dubbelzinnige ruis.
EVP heeft tegenwoordig een gepassioneerde groep toegewijden die tips uitwisselen over hoe je stemmen van de andere kant beter kunt opnemen. Je kunt veel YouTube-video's vinden van amateur-EVP-wetenschappers die spookstemmen opnemen. Ze zijn leuk en interessant om naar te kijken.
Mijn reis naar EVP-onderzoek
Naast het verdiepen in de geschiedenis van EVP, de Populaire elektronica artikel bevatte instructies voor het uitvoeren van uw eigen EVP-opname.
Ik dacht dat ik het zou proberen.
Eerst een bekentenis: geesten maken me bang.
Ik geloof in het hiernamaals en het idee dat er geesten onder ons zijn, maar ik heb geen interesse in interactie met de doden. Nooit een ouijabord gedaan en dat zal ook nooit gebeuren. Te veel slechte juju voor mij. Ik zal ook nooit aan een seance deelnemen.
Maar het opnemen van de doden?
Dat maakt me niet bang, aangezien ik geen interactie heb met geesten. Het is meer op de loer liggen. Ik vind het prima om op geesten te loeren.
De Populair Elektronica In dit artikel wordt voorgesteld om de potentiële dode mensen die met jou in de kamer rondhangen vragen te stellen om ze aan het praten te krijgen. Omdat Jürgenson dat niet deed toen hij spookstemmen opving, dacht ik dat dat ook niet nodig was. Ik zou het graag bij het sluipen van de geesten houden.
EVP-experiment #1: microfoonmethode
De Populaire elektronica stuk stelde voor om een microfoon te gebruiken om omgevingsgeluid op te nemen.
Omdat het artikel uit 1995 stamt, wordt het gebruik van een cassetterecorder aanbevolen. Ik vroeg me af of spookstemmen alleen analoog kunnen worden vastgelegd. Daarom kocht ik een Jensen cassettespeler/recorder met microfoon.
Ik stopte er een cassette in, drukte op de plaat en liet hem een paar minuten in volledige stilte in mijn kantoor draaien.
Resultaten
In het artikel stond dat er tijdens het afspelen werd gezocht naar “piekerige stemmen die moeilijk te verstaan zijn”.
Ik heb mijn opname verschillende keren afgespeeld, maar hoorde niets anders dan ruis.
Geen geesten.
Experiment #2: Radiomethode
Een andere methode die in het artikel werd aanbevolen om EVP vast te leggen, was het opnemen van radiostatische elektriciteit van een AM-station. “De kwaliteit van de stemmen die met deze methode worden ontvangen, is beslist veel beter dan die van de stemmen die via de microfoon zijn opgenomen”, verzekerde de auteur. Dit was veelbelovend.
Om de radio op te nemen kocht ik deze radicale boombox. Kijk maar eens naar dat ding.
In de woorden van Ferris Bueller: het is zo keuze.
En deze bodacious babe met haar bitchin'-zonnebril was een goed voorteken dat ik deze keer poltergeist-stemmen zou vastleggen.
In het artikel wordt aanbevolen om je radio af te stemmen op een deel van de band met witte ruis. Zodra je een zender vindt die statisch speelt, druk je op de cassettespeler.
Ik liet de cassette AM-radio enkele minuten statisch opnemen.
Resultaten
Ik speelde de witte ruis van de radio verschillende keren af, maar hoorde niets dat op een stem leek.
Geen geesten.
Het voordeel is dat het luisteren naar de radio steeds opnieuw statisch is kalmeerde mijn tinnitus voor een goede 20 minuten. Ik ben nu ook klaar voor hiphop-dance-offs met mijn vrienden terwijl je een tanktop draagt die het middenrif blootlegt.
Het leven begint bij 40, mijn vrienden!
Experiment #3: Ghost Hunting Kit met digitale recorder en LED-kattenspeelgoed
Misschien kunnen geesten uit de 21e eeuw alleen worden vastgelegd met behulp van technologie uit de 21e eeuw. Dus zocht ik op Amazon naar 'spookstemmen opnemen'. Het beste resultaat was een ‘spookjachtkit’ met een digitale recorder en, om een onverklaarbare reden, vier ‘knipperende kattenballen’ met LED’s.
Nou ja, het is niet helemaal onverklaard. Op de productpagina van Amazon staat een afbeelding van schattige katjes naast een macaber ogende taart met de tekst “Flashing cat balls. Het is beter om de aandacht van kittens te trekken”.
Toch is er geen verdere verklaring waarom je tijdens je spookjacht kittens moet aantrekken.
Houden geesten er net zo van om katjes te zien als wij stervelingen?
Moet je een kitten opofferen om de geesten op te roepen?
Het wordt je nooit verteld.
Hoe dan ook, ik heb deze kit voornamelijk gekocht voor de digitale recorder, maar ik zal de LED-kattenballen gebruiken voor het geval ze helpen de geesten die ik probeer op te nemen, te laten jammeren.
Ik ging hiervoor naar mijn achtertuin. Ik startte alle vier de knipperende LED-kattenballen en drukte op mijn digitale recorder.
Resultaten
Ik heb wat opnames van rustgevend vogelgezang, maar geen EVP.
Geen geesten.
Ik heb ook geen kittens aangetrokken. Deze spookjachtkit krijgt een Amazon-recensie met één ster. Kwaliteit op Temu-niveau!
Wat dit experiment mij heeft geleerd over communicatie met de doden
Ik kon dus geen EVP opnemen.
Misschien komt het omdat:
- Geesten bestaan niet.
- Er bestaan geesten, maar geen enkele bevindt zich in of nabij mijn huis. Het werd gebouwd in 1987 en ik denk niet dat hier iemand is gestorven.
- Er zijn geesten bij mij thuis, maar ze waren gewoon niet in een spraakzame bui toen ik aan het opnemen was.
- Ik moest een kitten opofferen om een geest op te roepen, maar dat deed ik niet omdat ik geen satanische weirdo ben en welk monster zou een kitten doden? Verdomd!
Hoewel ik er niet in slaagde contact op te nemen met de overledene, kon ik dankzij het experiment tastbaar nadenken over de ideeën van Peters Spreken in de luchtvooral deze zin: “Elk nieuw medium is een machine voor de productie van geesten.”
In de 19e en het begin van de 20e eeuw creëerden de telegraaf en de fonograaf geesten. We gebruiken technologie in de 21e eeuw nog steeds om hetzelfde te doen. We lezen teksten en e-mails van onze overleden dierbaren. De socialemediaprofielen van degenen die zijn overleden worden soms actief gehouden en mensen laten er berichten op achter alsof de overledene nog leeft en hun feeds bijhoudt. Dankzij LLM's is het nu mogelijk om een chatbot te trainen op alle digitale inhoud die een geliefde heeft achtergelaten, waardoor je simuleren een gesprek met die AI-geest in de machine. Hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven.
Conclusie
Hoewel mijn EVP-opnamepoging geen bovennatuurlijke resultaten opleverde, leverde het wel een ochtend vol entertainment en inzichten op in het menselijke verlangen om verbinding te maken.
De belangrijkste conclusie van Spreken in de lucht is dat wij mensen gedurende de hele menselijke geschiedenis ernaar hebben verlangd om van geest tot geest met anderen te communiceren. Wij Echt willen het gevoel hebben dat iemand ons volledig begrijpt – dat onze geest hun geest wordt. Het is een verlangen om de grenzen van de belichaming te overstijgen, een verlangen naar het transcendente zelf. Peters betwijfelt of een dergelijke volledige communicatie mogelijk is. Daarom voelen velen van ons zich vervreemd en eenzaam, zelfs als ze omringd zijn door anderen.
Misschien is een les uit mijn mislukte poging om spookstemmen op te nemen dat wat ons menselijk maakt niet ons vermogen is om succesvol te communiceren, maar onze aanhoudende hoop dat echte communicatie mogelijk is. Het is een hoop die misschien nooit zal worden vervuld, maar ons streven ernaar maakt het leven zo interessant. . . elektrisch.
