Hoe red je een regenwoud? Laat het met rust

Het hart van Johnny Appleseed zat op de juiste plaats toen hij door de vroege Verenigde Staten liep om fruitbomen te planten. Ecologisch gezien was er echter ruimte voor verbetering: om echt dynamische ecosystemen te creëren die veel biodiversiteit herbergen, de lokale bevolking ten goede komen en veel verschillende soorten voedsel produceren, heeft een bos een grote verscheidenheid aan soorten nodig. Als sommige ontboste gebieden aan hun lot worden overgelaten, kunnen ze zich met minimale hulp van de mens verrassend snel herstellen, waarbij ze tijdens de groei enorme hoeveelheden koolstof uit de atmosfeer opslaan.

Nieuw onderzoek van een internationaal team van wetenschappers, onlangs gepubliceerd in het tijdschrift Natureconstateert dat 830.000 vierkante kilometer ontbost land in vochtige tropische gebieden – een gebied groter dan Mexico – op natuurlijke wijze opnieuw zou kunnen groeien als het op eigen kracht zou worden gelaten. Vijf landen – Brazilië, Indonesië, China, Mexico en Colombia – zijn verantwoordelijk voor 52 procent van de geschatte potentiële hergroei. Volgens de onderzoekers zou dat de biodiversiteit vergroten, de waterkwaliteit en -beschikbaarheid verbeteren en de komende drie decennia 23,4 gigaton koolstof opzuigen.

“Een regenwoud kan binnen één tot drie jaar ontstaan ​​– het kan ruig zijn en moeilijk om doorheen te lopen”, zegt Matthew Fagan, natuurbeschermingswetenschapper en geograaf aan de Universiteit van Maryland, Baltimore County en co-auteur van het artikel. “Over vijf jaar kun je een volledig gesloten overkapping van zes meter hoog hebben. Ik heb in regenwouden van 25 meter hoog gelopen die 10 tot 15 jaar oud zijn. Het verbaast je gewoon.”

Dat soort hergroei is echter niet vanzelfsprekend. In de eerste plaats zouden mensen moeten stoppen met het gebruik van het land voor intensieve landbouw – denk aan grote opbrengsten dankzij meststoffen en andere chemicaliën – of voor het fokken van grote aantallen vee, waarvan het enorme gewicht de grond verdicht en het moeilijk maakt voor nieuwe planten om wortel te schieten. . Koeien hebben uiteraard ook de neiging jonge planten te eten.

Ten tweede helpt het dat tropische bodems een hoog koolstofgehalte hebben om planten te voeden. „Organische koolstof helpt, zoals iedereen die van composteren houdt, weet, de bodem echt voedzaam te zijn en zichzelf te vergroten in termen van het vermogen om water vast te houden,“ zei Fagan. “We ontdekten dat op plaatsen met zulke bodems de kans veel groter is dat er bossen ontstaan.”

En het is ook gunstig dat een aangetast gebied zich in de buurt van een tropisch bos bevindt. Op die manier kunnen vogels door het gebied vliegen en zaden uitpoepen die ze in het bos hebben gegeten. En zodra die planten zich eenmaal hebben gevestigd, kunnen andere diersoorten die in bomen leven, zoals apen, zich tegoed doen aan hun vruchten en ook zaden verspreiden. Dit initieert een zichzelf versterkende cyclus van biodiversiteit, resulterend in een van die 25 meter hoge bossen die nog maar tien jaar oud zijn.

Hoe meer biodiversiteit, hoe beter een bos schokken kan weerstaan. Als bijvoorbeeld één soort door een ziekte verdwijnt, kan een soortgelijke soort de leegte opvullen. Dat is de reden waarom het planten van een bos van dezelfde boomsoort – à la Johnny Appleseed – verbleekt in vergelijking met een divers regenwoud dat van nature terugkomt.

“Als je die biodiversiteit in het systeem hebt, is deze doorgaans functioneler in ecologische zin, en robuuster”, zegt Peter Roopnarine, een paleo-ecoloog aan de California Academy of Sciences, die de impact van het klimaat bestudeert. over ecosystemen, maar was niet betrokken bij het nieuwe artikel. “Tenzij of totdat we die natuurlijke complexiteit kunnen evenaren, zullen we altijd een stap achterlopen op wat de natuur doet.”

Overheden en non-profitorganisaties kunnen de gegevens die uit dit onderzoek zijn verzameld nu gebruiken om plaatsen te identificeren die prioriteit moeten geven aan kosteneffectief herstel, aldus Brooke Williams, een onderzoekscollega aan de Universiteit van Queensland en hoofdauteur van het artikel. “Belangrijk is dat onze dataset niet informeert over waar wel en niet hersteld moet worden,” zei ze, want dat is een vraag die je het beste aan lokale overheden kunt overlaten. Eén gemeenschap kan bijvoorbeeld afhankelijk zijn van een gewas dat open ruimtes nodig heeft om te groeien. Maar als de lokale bevolking kan gedijen met een nieuw tropisch bos – door bijvoorbeeld geld te verdienen aan het toerisme en gewassen als koffie en cacao te verbouwen in het bladerdak, een praktijk die bekend staat als agroforestry – zou hun regering hen kunnen betalen om het gebied met rust te laten.

Susan Cook-Patton, senior bosherstelwetenschapper bij de Nature Conservancy, zei dat er wereldwijd meer dan 1.500 soorten in agroforestry zijn gebruikt. „Er zijn bijvoorbeeld veel fruitbomen die mensen gebruiken, en bomen die medicinale diensten verlenen,“ zei Cook-Patton. “Zijn er manieren waarop we kunnen helpen de landbouwproductie te verschuiven naar meer bomen en de koolstofwaarde, de biodiversiteitswaarde en het levensonderhoud van de mensen die daar wonen te vergroten?”

Het lastige hier is dat de wereld aan het opwarmen is droogtes worden steeds ergerdus een natuurlijk hergroeiend bos kan zich binnenkort in andere omstandigheden bevinden. „We weten dat de klimaatomstandigheden zullen veranderen, maar er is nog steeds onzekerheid over een deel van die veranderingen, onzekerheid in onze klimaatprojectiemodellen“, zei Roopnarine.

Dus hoewel een bos grotendeels stilstaat, is herbebossing in zekere zin een bewegend doelwit voor milieugroeperingen en regeringen. Een mondiaal doel dat bekend staat als de Bonn-uitdaging heeft tot doel om tegen 2030 2,3 miljoen vierkante kilometer gedegradeerd en ontbost land te herstellen. Tot nu toe hebben meer dan zeventig regeringen en organisaties uit 60 landen, waaronder de Verenigde Staten, getekend om 810.000 vierkante kilometer bij te dragen aan dat doel.

Het vastleggen van 23,4 gigaton koolstof in de loop van drie decennia klinkt misschien niet zo veel in de context van de mensheid. 37 gigaton uitstoot per jaar. Maar dit zijn slechts de bossen in tropische gebieden. Het beschermen van gematigde bossen en zeegrassen zou nog meer koolstof vastleggen, naast nieuwerwetse technieken zoals groeiende cyanobacteriën. “Dit is één instrument in een gereedschapskist – het is geen wondermiddel”, zei Fagan. “Het is een van de veertig kogels die nodig zijn om de klimaatverandering te bestrijden. Maar we moeten alle beschikbare opties benutten.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Maalkoren bij https://grist.org/climate/save-rainforest-carbon-science-biodiversity/.

Grist is een onafhankelijke non-profit mediaorganisatie die zich toelegt op het vertellen van verhalen over klimaatoplossingen en een rechtvaardige toekomst. Meer informatie op Grist.org