Voor degenen die vastzitten in het noorden van Gaza betekent het Israëlische ‘Overgave of Verhongeren’-beleid de mogelijkheid van de dood, op de een of andere manier, op elk moment.
Een man reageert terwijl hij op 19 oktober 2024 naast een gehuld lichaam staat op de binnenplaats van het al-Maamadani-ziekenhuis in de noordelijke Gazastrook.
(Omar Al-Qattaa / AFP via Getty Images)
Terwijl de wereld toekijkt, ondergaan de Palestijnen in Gaza een opzettelijk gemanipuleerde humanitaire catastrofe van epische proporties, die met het uur erger wordt. De afgelopen weken heeft Israël het noorden van Gaza volledig belegerd en zijn bombardementen hier geïntensiveerd, met berichten dat de regering van premier Benjamin Netanyahu een beleid voert van honger om de overgebleven Palestijnen naar het zuiden te dwingen. Israël heeft al een groot deel van Gaza verwoest, maar als de internationale gemeenschap niet onmiddellijk actie onderneemt, zal er niets of niemand meer overblijven in het noorden.
Het afgelopen jaar heeft ons uithoudingsvermogen op de proef gesteld op manieren die we ons nooit hadden kunnen voorstellen. Maar de afgelopen weken hebben we de grens bereikt van alles wat als ‘leven’ kan worden omschreven.
Tot 22 oktober werkte ik op de eerste hulp van het inmiddels verwoeste Indonesische ziekenhuis. Als arts die vorig jaar afstudeerde en na tien jaar in het buitenland naar Gaza terugkeerde, wijdde ik mijn leven aan genezing. Maar die missie is mij ontnomen.
Ik heb acht maanden in het ziekenhuis gewerkt voordat ik door Israëlische soldaten werd gedwongen te vertrekken belegerde het complexwaardoor het ziekenhuis zonder stroom kwam te zitten. De medische voorraden waren bijna op en er was geen manier om de gewonden te behandelen. Ambulances hadden moeite om de gewonden te bereiken, waarbij hun chauffeurs hun leven riskeerden om door straten te navigeren die tot kraters en puin waren gereduceerd.
Huidig probleem
In het ziekenhuis waren de taferelen meer dan tragisch. We moesten onmogelijke keuzes maken: wie we moesten redden en wie we moesten laten sterven, niet omdat hun verwondingen te ernstig waren, maar omdat de belegering van Israël betekende dat we eenvoudigweg niet over de middelen beschikten om hen te helpen. Ik heb kinderen zien sterven omdat we zonder zoiets eenvoudigs als antibiotica kwamen te zitten.
Veel van mijn collega's zijn vermoord, simpelweg omdat ze hun werk deden. Anderen zijn gestrand in gevaarlijke gebieden en kunnen de ziekenhuizen waar ze zo hard nodig zijn niet bereiken. Elke dag riskeren we ons leven, wetende dat zelfs de plekken die bedoeld zijn om te genezen doelwitten zijn geworden.
Het noorden van Gaza is een open kerkhof. Er is geen toevluchtsoord meer voor de honderdduizenden Palestijnen die hier nog steeds zijn. Tweeënzeventig leden van mijn eigen familie zijn vermoord. Ziekenhuizen, scholen en huizen – plaatsen die bedoeld zijn om te schuilen en te beschermen – zijn weggevaagd. Elke ruimte die ooit veiligheid beloofde, is in stof veranderd. De omvang van de vernietiging is onmetelijk groot en de menselijke tol is onthutsend.
De straten waar ooit kinderen speelden liggen nu vol met lichamen, en degenen onder ons die achterblijven zitten gevangen, omringd door de dood. Als de ontploffing van de bommen ons niet te pakken krijgt, dan doen de branden die ze veroorzaken dat wel.
De Palestijnen zijn hier afgesneden van voedsel, water en medische voorzieningen. Gezinnen verzamelen alles wat ze kunnen vinden om in leven te blijven: rottend meel, ingeblikte goederen waarvan de houdbaarheidsdatum is verstreken, alles wat maar kan worden geconsumeerd. Verse groenten, vlees en melk zijn al meer dan een jaar verre herinneringen, vooral voor onze kinderen, wier lichamen kwetsbaar zijn geworden door ondervoeding. Honger is een wapenen het wordt gebruikt om ons langzaam te doden. Ouders kijken hulpeloos toe terwijl hun kinderen wegkwijnen en met de dag zwakker worden, terwijl hun kleine lijfjes niet langer in staat zijn de infecties te bestrijden die zich in de overvolle opvangcentra verspreiden.
Ik ben de tel kwijt hoe vaak mijn eigen familie en ikzelf ontheemd zijn geraakt. We zijn gedwongen om van het ene verwoeste gebouw naar het andere te vluchten, op zoek naar veiligheid die niet bestaat.
We wonen nu in een VN-school bij het vluchtelingenkamp Jabaliya, maar zelfs hier, in wat een toevluchtsoord zou moeten zijn, zijn we niet veilig. Bommen vallen zo dichtbij dat we de muren kunnen voelen trillen. Klaslokalen die bedoeld zijn om te leren, zijn gevuld met het geschreeuw van kinderen die te jong zijn om te begrijpen waarom hun wereld om hen heen instort. De overbevolking is ondraaglijk; tientallen gezinnen zitten opeengepakt in kleine kamertjes, wanhopig vasthoudend aan de hoop dat we de volgende staking zullen overleven.
Wat er in Gaza gebeurt, is een aanval op de kindertijd zelf en een oorlog tegen de essentie van wat het betekent om mens te zijn.
De regering-Biden en de internationale gemeenschap moeten hun ogen openen, en nog belangrijker, hun hart. Wat Israël in Gaza doet, schendt elke norm van het internationaal recht, elk greintje menselijk fatsoen, en schept een gevaarlijk precedent. De belegering, het bombarderen van huizen, scholen en ziekenhuizen, de massamoord op burgers zijn misdaden die meer dan veroordeling vereisen. Ze eisen onmiddellijke actie om hen tegen te houden.
Na een jaar van aanhoudende verschrikking moet er eindelijk een einde komen aan de aanval van Israël. Ik heb een eed gezworen om levens te redden, maar die heilige missie is mij ontnomen. De hulpmiddelen die ik nodig heb om te genezen worden vernietigd, en de levens die ik heb gezworen te beschermen worden gedecimeerd. De Palestijnen in Gaza vragen niet veel. Gewoon het recht om in vrijheid, waardigheid en veiligheid te leven. Om hun kinderen te zien groeien. Om voedsel en medische zorg te hebben. Dit zijn geen luxe; het zijn fundamentele mensenrechten. Rechten die worden weggerukt terwijl de wereld zwijgend toekijkt.
Het is nu tijd om te handelen. De regering-Biden en andere westerse regeringen moeten ophouden ons lijden mogelijk te maken.
Kunnen we op jou rekenen?
Bij de komende verkiezingen staan het lot van onze democratie en fundamentele burgerrechten op het spel. De conservatieve architecten van Project 2025 zijn van plan om de autoritaire visie van Donald Trump op alle bestuursniveaus te internaliseren als hij zou winnen.
We hebben al gebeurtenissen gezien die ons zowel met angst als met voorzichtig optimisme vervullen. De natie is een bolwerk geweest tegen desinformatie en een pleitbezorger voor gedurfde, principiële perspectieven. Onze toegewijde schrijvers hebben Kamala Harris en Bernie Sanders gesproken voor interviews, hebben de oppervlakkige rechts-populistische oproepen van JD Vance besproken en gedebatteerd over de weg naar een democratische overwinning in november.
Verhalen als deze en degene die u zojuist hebt gelezen, zijn van cruciaal belang op dit kritieke moment in de geschiedenis van ons land. Meer dan ooit hebben we onafhankelijke journalistiek met heldere ogen en diepgaande berichtgeving nodig om de krantenkoppen te begrijpen en feit van fictie te scheiden. Doneer vandaag nog en sluit u aan bij onze 160-jarige erfenis van het spreken van de waarheid aan de macht en het verheffen van de stemmen van voorstanders van de basis.
Gedurende 2024 en wat waarschijnlijk de beslissende verkiezing van ons leven zal zijn, hebben we uw steun nodig om de inzichtelijke journalistiek te blijven publiceren waarop u vertrouwt.
Bedankt,
De redactie van De natie
Meer van De natie
Nadat Trump en Vance ongegronde beweringen over Haïtiaanse migranten in het kleine stadje hadden verspreid, ging deze fotograaf kijken wie en wat daar werkelijk zijn.
Het nu stopzetten van de offensieve wapenoverdrachten zou de regering op een nieuw pad brengen – en Harris op één lijn brengen met de meerderheid van de Democraten die de voorwaarden voor wapenhulp aan Israël steunen.
Waleed Shahid voor De natie
Hun prominente rol in de voortdurende strijd voor de mensenrechten is door de staat met hevig optreden geconfronteerd.
