Hana Lee, een toekomstgerichte modeontwerper uit Zuid-Korea, is afgestudeerd aan CSM uit 2024 en heeft de onwaarschijnlijke disciplines van de essentie van de natuur en wiskundige schoonheid gecombineerd. Elk ontwerp is zorgvuldig verankerd door een mix van traditionele technieken uit Lee's achtergrond. Deze traditionele borduur- of textielmethoden verbinden haar twee disciplines en duwen de ecomodernistische filosofie achter haar ontwerpen. Het allerbelangrijkste is dat het traditie draagt nu we een steeds meer gedigitaliseerde toekomst tegemoet gaan, waardoor deze media en technieken worden voortgezet. Deze beslissingen hebben geresulteerd in strakke en verheven kledingstukken, gedetailleerd met thermochroom borduurwerk of zilveren pantsers, die elegant aansluiten op de lichamen van modellen. Het allerbelangrijkste is dat ze voorop loopt op het gebied van digitaal ontwerp, waarbij ze vaak 3D-looks creëert of scant om deze in de digitale wereld te plaatsen, die doet denken aan de nabije toekomst die wordt afgebeeld in sciencefictionfilms. In dit interview bespreekt Hana de ontwerpinspiratie en technieken die haar vooruit helpen.
Als ik naar je werk kijk, zie ik een duidelijke visuele identiteit die wordt gecreëerd door deze mix van futurisme en mode. Wat heeft je tot dit punt geleid?
Inspiratie voor mode haal ik meestal uit de architectuur. Van een gebouw kan worden gezegd dat het een verzameling kunst en futuristische wiskunde is. HANOK, het traditionele huis van Korea, is een gebouw dat wiskundige schoonheid combineert met natuurelementen. Vooral de traditionele deur “Chang-Ho (창호)” die het licht en de wind van buiten naar binnen laat passeren en de lucht naar binnen ventileert, heeft een dubbele betekenis van deur en raam, wat communicatie betekent tussen twee verschillende zijden met transparant papier en een geometrische structuur. Met ademend materiaal en geometrische patronen die abstracte uitdrukkingen zijn van natuurenergie zoals zon, sterren, bloem en water, betekent de Chang-Ho de interactie tussen de twee, niet de ontkoppeling tussen binnen en buiten. Ik vond dit deel een voorbeeld van digitale en fysieke communicatie en ik zou dit principe en deze vorm graag in de collectie willen verwerken.
In eerste instantie zijn jouw werk en technologie te vergelijken met de ontwerpfilosofie van Iris Van Herpen, is zij een inspiratie voor jou?
Niet echt. Haar werken zijn meer gericht op 3D-printen, maar ik ben meer gericht op het samensmelten van digitale technologie en natuurelementen. “TV Garden” (1974) van mediakunstenaar Nam June Paik toont actieve tv-toestellen naast tropische levende planten. Stelde zich een toekomstig landschap voor waarin technologie een integraal onderdeel is van de natuurlijke wereld. “TV Garden” suggereert ook dat technologie niet in conflict is met de natuur, maar een verlengstuk is van het menselijke domein. En dit is mijn belangrijkste inspiratiebron.
In uw afstudeercollectie was er sprake van lichaamspantsering, gecreëerd door middel van moderne 3D-printtechnieken. Wat trok je voor het eerst aan in 3D-printen als techniek en kunstvorm?
Als CLO 3D-modeontwerper wilde ik samen proberen de brug te slaan tussen digitale mode en fysieke mode. En 3D-printen was daar het antwoord op. Van ontwerpen tot maken kan ik gebruik maken van digitale ontwikkeling, een proces zonder afval en ik denk dat dit de kracht is van het digitale modeproces.
Ik vond je toepassing van thermochromatisch borduurwerk fascinerend. Hoe komt deze versmelting van traditioneel vakmanschap met futuristische elementen elders binnen jouw werk tot stand?
Ik zou graag de kracht van mijn digitale vaardigheden willen benutten, zoals een krijger met mijn eigen pantser op het slagveld. In het bijzonder is bio-geïnspireerd pantser (https://www.nature.com/articles/s41467-019-13215-0) om gewrichten te verdedigen mijn belangrijkste inspiratiebron. Een pantser dat het lichaam beschermt tegen eventuele schade door wapens en tegelijkertijd behoorlijk efficiënt lijkt te zijn in het combineren van flexibiliteit met bescherming tegen snijwonden. Terwijl ik de vorm opnieuw analyseer om beter bij een vrouwelijk lichaam te passen, vooral om ongeremde communicatie met mijn virtuele beweging tot uitdrukking te brengen, zou ik graag mijn ontwerpbeweging willen uiten en interactie hebben met de digitale wereld. Dus werkte ik samen met een computeringenieur die een Arduino-chip heeft gebouwd en die mijn bewegingen kan vastleggen en vervolgens het signaal naar mijn jurk kan sturen. Ik probeerde een 'echte' verbinding te creëren tussen fysieke beweging en digitale reactie.
Zou je, na je afstuderen aan de MA modeontwerp waar je nu naartoe wilt worden geleid, in de fysieke wereld blijven of de digitale mode verder nastreven?
Omdat ik met CLO 3D in modeontwerp moet werken, geloof ik dat 3D-technologie absoluut de toekomst van duurzaamheid is. De kern van mijn ontwerpproces bestaat uit veel digitale ontwikkeling met zero-waste. Hoewel ik voor dit proces een kleine hoeveelheid papier en calico kan besparen, geloof ik dat dit proces belangrijk is, want als veel mode-industrieën virtuele pas- en patroonontwikkeling accepteren, kunnen we onnodige processen verminderen en een duurzamere mode-industrie creëren. Ik zou graag willen proberen de technologie voor mensen voortdurend te verkennen door de technologie in de mode te sublimeren.
Op welke manier wil je dat jouw ontwerp de industrie in de toekomst inspireert?
Mijn collectie weerspiegelt de toewijding om digitaal en de natuur met elkaar te harmoniseren, zowel inspiratie als proces, klaar om bewonderd te worden in zowel zijn fysieke als digitale essentie. Door deze verbeelding en ambitie van mijn wenselijke toekomst zou ik willen herhalen dat digitale en toekomstige technologieën naast de natuur moeten bestaan en harmonieus moeten zijn zonder elkaar schade te berokkenen.
