Felle lichten, grote stad: Max Blagg schrijft over zijn avonturen in het centrum van New York

Mijn actrice-vriendin verscheen nu elke avond met Jesus Christ op Broadway en ik bracht tijd door met het bezoeken van de loft van mijn bovenbuurman Steve Shevlin en zijn constante stroom interessante bezoekers. Steve en zijn vrouw Maria waren de ziel van de vriendelijkheid in New York. Steve leerde bas spelen en zou al snel helpen bij het vormen van een band genaamd de Senders. Hij was korte tijd bokser geweest en had nog steeds de zijden kamerjas met zijn naam op de achterkant geborduurd. (Jaren later, toen ik mijn geliefde, Clarissa, in Thompson Street ging bezoeken, was ik geschokt toen ze me begroette in Steve's kamerjas. Steve en Maria waren al lang gescheiden en ik had hem een ​​paar weken eerder aan C voorgesteld tijdens een optreden van Senders , zonder te dromen dat hij mij zo snel zou vervangen.) David Johansen en Syl Sylvain waren vaak op het hok van Steve en de eerste keer ontmoette ik de man met het grote haar, Johnny Thunders, die het te druk had met het rechttrekken van zijn werk met een tang om hallo te zeggen. Steve was met Johnny naar de middelbare school in Queens gegaan en had me al een aantal fantastische verhalen over hun tienerjaren verteld. Johnny speelde vaak een gastrol bij The Senders en nadat ik hem wat beter leerde kennen, vroeg hij mij om wat songteksten te schrijven. Ik heb een paar op amfetamine geïnspireerde deuntjes geproduceerd: Afgedankt voor een diesel, 80% van mama en papa. Voorbeeldtekst: “Ik ben slecht, ik ben slecht, ik weet dat ik slecht ben / Maar het is 80% van mama en papa”, een rijmelarijvariant op van Philip Larkin klassiek gedicht over ouders. Ik gaf ze aan Johnny, in de hoop de royalty's op te ruimen als hij een grote hit werd, omdat hij altijd het charisma van een echte ster had. Maar een paar jaar later was Johnny dood in New Orleans door een besmette klap, en het enige spoor dat ik ooit van mijn lyrische bijdragen heb gevonden was de drieletterige titel van zijn lied. MIA.

Op oudejaarsavond waren de New York Dolls headliner op Mercer Arts. Tegen middernacht had ik geen benen meer, struikelde en viel op mijn goedkope plateauzolen. Ik tuimelde de centrale trap af en kwam op de granieten vloer terecht, beide hakken gescheurd uit mijn slordige 8th Street-schoenen. Ongedeerd omdat het alcoholgehalte in mijn lichaam mijn vlees en botten had teruggebracht tot een onbreekbare, rubberachtige consistentie. (Het is waar, vraag het aan een doorgewinterde alcoholist.) Steve's vrouw, de goddelijke Maria, zette me in een taxi en bracht me veilig en ongezond naar huis in East 10th Street. Ik gooide de platforms weg en ging terug naar mijn vertrouwde Fryes. Het hotel waarin Saint Adrian's was gehuisvest, viel net als de rest van de stad uiteen. Ooit was hier onderdak geboden aan onder meer Diamond Jim Brady, maar nu was het een welzijnshotel vol daklozen, prostituees die door de gangen dwaalden en junkies die met hun werkzaamheden de riolering verstopten. Toen de lekken in het plafond boven de bar begonnen te veranderen in Niagara Falls, besloot de eigenaar het schip te verlaten. Twee maanden later, terwijl de band van Eric Emerson aan het repeteren was, tuimelde het hele hotel de straat op en nam het Mercer Arts Centre mee. De Magic Tramps wisten te vluchten voordat het dak van de balzaal instortte. Eric kon zijn lot echter niet vermijden. Een jaar later deed hij een overdosis in Hudson Street.

Mijn actrice ging op tournee en kwam nooit meer terug. Ik werd beroofd en verliet East 10th Street, drie blokken westwaarts, een vreedzamer koninkrijk. De gehele bovenste verdieping van #114 Saint Mark's Place, tussen 1st en A, $200 per maand. Het was ook dichter bij mijn volgende baan, wachttafels bij Phebe's on the Bowery (nog steeds een going concern), waar Jackie Curtis, Holly Woodlawn en al dat gekke gezelschap van de Ridiculous Theatrical Company zouden komen na de toneelstukken die ze bij La MaMa hadden opgevoerd. iets verderop in East 4th Street. Jackie was nog steeds bezig met de beslist gemengde recensies van haar laatste twee uur durende amfetamine-epos, Vergeefse overwinning. Niemand wilde op hen wachten omdat ze nooit een fooi gaven, waardoor de kaart van 'uitgehongerde artiesten' werd overspeeld. Ik leerde Jackie beter kennen bij Slugger Ann's, het biertentje van haar oma aan Second Avenue, waar Jackie soms de bar verzorgde. (Nan Goldin maakte een zeer onflatteus portret van mij en de kunstenaar Juan Sanchez Juarez, aan het drinken in deze bar, dat voorkomt in een van haar vroege boeken, met David Armstrong, De andere kant.) Hier eindigt deze wandeling door Memory Lane. Ik citeer mezelf hardop – “Tel één, tel twee, drie, vier en vijf / Hoe komt het, geluksvogel, dat je nog leeft?”

@maxblagg