Fof voor degenen die zich het begin van het survival-horror-genre herinneren: de esthetische renaissance ervan in de onafhankelijke gaming-scene was een griezelig genot. Crow County, The Closing Shift, Murder House – zijn allemaal moderne bovennatuurlijke avonturen die gebruik maken van laag poly 3D-beelden en blokachtige texturen, niet alleen als visuele hook, maar als een manier om opnieuw verbinding te maken met wat mensen als Silent Hill en Clock Tower eng en angstaanjagend maakte. in de eerste plaats betrokken zijn. Fear the Spotlight, de debuuttitel van Cosy Game Pals en nieuwe horrorspecifieke uitgever Blumhouse Spellenis nog een prachtig, huiveringwekkend voorbeeld.
Twee meisjes breken 's avonds laat in in de bibliotheek van hun middelbare school, op zoek naar een bepaald item: een spiritboard, opgesloten in een vitrine als onderdeel van een tentoonstelling over het occulte. Vivian is een soort nerd, een stervrijwilliger bij de bibliotheek, terwijl Amy een fascinerende buitenstaander is, geïnteresseerd in het bovennatuurlijke. Wanneer de twee besluiten een seance te houden in het leegstaande gebouw, maken ze niet alleen contact met de doden, maar ook met een tragische gebeurtenis uit het recente verleden van de school. En dan verdwijnt Amy op mysterieuze wijze.
Als Vivian moet je door de nu nachtmerrieachtig veranderde gangen dwalen, op zoek naar je vriend en meer te weten komen over wat hier 30 jaar geleden is gebeurd. Ontwikkelaar Cosy Game Pals begrijpt dat een school 's avonds de perfecte horrorsetting is. Deze game is gevuld met verduisterde, met kluisjes omzoomde gangen, grove badkamers en ruimtes zoals gymzalen en zwembaden die een griezelige sfeer aannemen als ze stil zijn en leeg. Terwijl je verkent, geeft de game je de kleine veelbetekenende tekenen van horrorconventie; een krakende deur, een flikkerend licht, een gezicht dat je aan het andere eind van een gang ziet, zodat je weet dat er iets is dat naar je kijkt. Er is ook uitstekend gebruik gemaakt van technologie uit de jaren negentig: een overheadprojector, een tv met videospeler, een eeuwenoude projector PC – die puzzelinstellingen bieden, maar je ook vertellen dat je niet meer in de 21e eeuw bent.
Bijzonder plezierig zijn de formele knipoogjes naar Resident Evil en Silent Hill – belangrijke items in de omgeving schitteren zodat je ze opmerkt, en Vivians hoofd draait naar interessante artefacten als ze langsloopt. Ook de puzzels maken gebruik van bekende conventies, waarbij vaak mechanische objecten betrokken zijn, of het nu gaat om stroomgeneratoren die zekeringen nodig hebben, of een piano die een bepaald deuntje moet spelen. Het gebruik van trillende low-poly-beelden is nauwkeurig retro, maar met een zelfbewuste, kunstzinnige kwaliteit die het uiterlijk van het spel verder verheft dan louter nostalgie.
Dit geldt ook voor het verhaal, dat de soms slordige plots en houten stemacteurs van ouderwetse horrortitels overtreft. Fear the Spotlight heeft in de kern een subtiel en emotioneel resonerend queer-liefdesverhaal, waarmee het thema's van performance en observatie onderzoekt. Het is een spel over de rollen die we in ons leven spelen en de rol die verbeelding (ten goede en ten kwade) speelt in liefde en verlangen. De spotlight van de titel is letterlijk en figuurlijk en biedt een metafoor voor de menselijke blik, die aanbiddend of pestend, verlangend of obsessief kan zijn.
Het is een kort spel – je kunt het in enkele uren uitspelen – en slechts licht uitdagend, wat het voor jonge volwassenen een uitstekende instap in het horrorgenre maakt. Aan het einde staat een mooie boodschap waarin spelers worden bedankt voor hun tijd en aandacht en waarin wordt erkend dat het spel niet perfect is. Dat is het niet, maar er is niets, en de tijd die ik in zijn gezelschap heb doorgebracht was boeiend, griezelig en onverwacht tot nadenken stemmend. Horror biedt een scheve en schimmige lens waardoor we ons leven kunnen bekijken en nieuwe dingen over onszelf en de wereld kunnen leren, en hier is vakkundig gebruik van gemaakt. Met liefde als focus zal Fear the Spotlight meer doen dan je bang maken.