Donald Trump's zondagsbijeenkomst in New York Madison Square-tuin was slechts het meest recente van de vele haatfeesten die niet alleen zijn campagne dit jaar hebben gemarkeerd, maar misschien wel zijn hele geschiedenis als Amerikaans politiek figuur. Toen ik het rapport van het Bulwark las, stopte ik toen ik de woorden 'Tucker Carlson.” Dat was genoeg.
Ik ging echter terug en las meer reguliere berichtgeving, op zoek naar een vermelding van emoties die op de een of andere manier niet verband hielden met haat, angst of vooroordelen. Ik heb er geen gevonden. Natuurlijk had ik niet verwacht dat ik de normale dingen zou aantreffen die doorgaans ontbreken in discussies over Trump en zijn handlangers: empathie, nederigheid, vriendelijkheid. Ik wist dat een Trump-bijeenkomst een woestijn zou zijn als het ging om iets dat riekte naar wat MAGA en zijn Dear Leader als zwakte beschouwen.
De vraag is: waar is zijn verdriet?
Toch was ik op zoek naar zelfs maar een vleugje kracht die nodig was om verdriet te voelen. Ik zag in Popular Mechanics een verhaal over de 17.000 jaar oude skeletresten van een kind dat in 1998 in Zuid-Italië werd ontdekt begraven in een grot in Monopoli, een stad aan de Adriatische Zee. Uit recente DNA-analyse van de stoffelijke resten is gebleken dat het kind stierf toen hij ongeveer een jaar en vier maanden oud was, waarschijnlijk aan een aangeboren afwijking die hypertrofische cardiomyopathie wordt genoemd, een aandoening waarbij de wanden van een van de hartkamers dikker worden totdat ze niet meer kunnen functioneren. langer genoeg bloed rondpompen om een lichaam in leven te houden. Dus 15.000 jaar vóór de datum die het begin van onze kalender markeert, kregen een werkelijk oude man en vrouw een baby die waarschijnlijk stierf voordat hij kon lopen of spreken.
Er zijn grotschilderingen in Frankrijk met afbeeldingen van bizons, andere dieren en mensen uit deze tijd, het Boven-Paleolithicum. Een grot in de uitlopers van de Pyreneeën heeft een muurschildering van enkele duizenden jaren later die een strijd tussen mensen uitbeeldt met behulp van pijl en boog. We weten dus dat er in Zuid-Europa mensen waren die intelligent genoeg waren om een deel van hun leven vast te leggen, inclusief de dieren waarop ze voor voedsel jaagden en minstens één oorlog tussen concurrerende stammen. En nu weten we iets van de diepte van hun verdriet. Ze waren zo gekweld door de dood van hun kind dat ze ervoor zorgden dat hij werd begraven onder twee stenen platen in een grot, waar de diepte en de manier van begraven zijn stoffelijk overschot zo goed bewaard hielden dat zijn tanden werden teruggevonden, samen met voldoende andere skeletresten. materiaal om DNA-analyse mogelijk te maken.
We kunnen nu zeggen dat we een datum hebben, zo'n 17.000 jaar in ons verleden als mens, waarop dit eeuwenoude rouwende echtpaar verdriet voelde. Iemand, misschien de vader en de moeder zelf, of de vader en een andere man, of de moeder en een andere vrouw uit hun nederzetting aan de Adriatische Zee, droeg het lichaam van het kind diep een grot in en tilde twee zware stenen platen op en plaatste ze over het lichaam. om de plek te markeren waar hij begraven lag. Deze vroege mensen gebruikten de tijd die ze waarschijnlijk voornamelijk besteedden aan jagen en vissen om te overleven, om dit werk te doen om vast te leggen dat hun jongen bestond. Hun werk is het bewijs van hun wanhoop.
Het vermogen om verdriet te voelen is misschien wel onze belangrijkste emotie als mens. De dood van een dierbare, vooral de dood van een kind, is zo pijnlijk dat mensen gemotiveerd zijn om bijna alles te doen om het te voorkomen of te stoppen. Je zou kunnen zeggen dat de geneeskunde voortkwam uit verdriet; religies registreren verdriet door de dood van heilige figuren te markeren; ceremonies en graven zijn het gevolg van verdriet. Verdriet voelen, rouwen, is de essentie van wat het is om mens te zijn.
We hebben gezien hoe verdriet werd vastgelegd en gedeeld door de Democraten tijdens bijeenkomsten. Tijdens haar debat met Trump benadrukte Kamala Harris de verhalen van vrouwen die hebben geleden en zijn gestorven als gevolg van extremistische anti-abortuswetten die spoedeisende zorg verhinderen als zwangerschappen mislukken of mislopen. Het voelen van verdriet over de wanhoop van zowel vrouwen als mannen die door deze tragedies zijn getroffen, is onderdeel geworden van onze politiek als Democraten sinds het Hooggerechtshof Roe v. Wade in 2022 heeft opgeheven.
Wil je een dagelijkse samenvatting van al het nieuws en commentaar dat Salon te bieden heeft? Schrijf u in voor onze ochtendnieuwsbriefSpoedcursus.
Jeffrey Goldberg meldde in The Atlantic dat Trump afstand deed van een belofte om te helpen betalen voor de begrafenis van een Spaanse soldaat die in Fort Sill werd vermoord. “Het kost geen 60.000 dollar om een verdomde Mexicaan te begraven!” Trump zou dit naar verluidt aan zijn stafchef hebben verteld tijdens een bijeenkomst in het Witte Huis. Vervolgens beval hij dat de begrafenis niet zou worden betaald. Trump denigreerde dode soldaten op de begraafplaats van Arlington. Hij weigerde een herdenking bij te wonen voor soldaten die in de Eerste Wereldoorlog waren omgekomen en noemde hen ‘verliezers’.
Het is geen kwestie van zijn gebrek aan empathie of zijn gebrek aan respect voor het leger en voor soldaten die zijn omgekomen in de strijd. De vraag is: waar is zijn verdriet?
Het antwoord is duidelijk. Donald Trump kent geen verdriet.
Het vermogen om menselijk verdriet te voelen, een emotie waarvan we nu weten dat die minstens 17.000 jaar oud is, bestaat niet bij de voormalige president. Het bewijs zit in zijn woorden. Het zit in zijn daden. Volgens dat bewijs is de blik op zijn gezicht terwijl hij haat verspreidt tijdens de campagne niet menselijk.
Lees meer
over dit onderwerp
