De meeste schrijvers groeien op in huizen vol boeken. Deze schrijver niet. De boekencollectie van mijn ouders, opgebouwd tijdens hun bijna vijftigjarig huwelijk, bestond uit ongeveer twee dozijn boeken, die allemaal in de hoekjes van hun nachtkastjes pasten. Ik weet niet zeker of een van beiden van kaft tot kaft heeft gelezen.
Het is niet dat ze niet hebben gelezen. Ze consumeerden onze lokale St. Louis-kranten, de Post-verzending en de Globe-democraat. Mijn vader verslond Tijd tijdschrift elke week, en mijn moeder las de Orthodoxe waarnemeruitgegeven door het aartsbisdom van de Grieks-orthodoxe kerk van Amerika. Ze keken allebei naar het nachtelijke tv-nieuws, en KMOX Radio, de AM-nieuwszender, stond de hele dag op de achtergrond. Als burgers waren mijn ouders goed geïnformeerd. Ze haalden hun informatie gewoon niet uit boeken.
Toen mijn broers en ik onze moeder hielpen met verhuizen uit het huis in de buitenwijk waar we zijn opgegroeid, waren de twee dozijn boeken op de nachtkastjes dezelfde als die er al tientallen jaren lagen. Een hardcover exemplaar van De peetvaderdoor Mario Puzo. Die van Dr. Spock Baby- en kinderverzorging. Autobiografie van Lee Iacocca. Elenidoor Nicholas Gage – een memoires over de Griekse burgeroorlog, gekocht toen de auteur sprak in onze kerk, St. Nicholas. Het uur van de beleen historische roman over de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog, ook gekocht toen de auteur, Harry Mark Petrakis, langs Sinterklaas kwam. De Magiëreen postmoderne roman over verveling en psychologische manipulatie, van de Britse schrijver John Fowles, waarvan ik betwijfel of een van mijn ouders er meer dan tien pagina's in heeft gestopt. Ik vermoed dat ze het op een kerkbazaar hebben opgehaald, omdat het verhaal zich afspeelt op een Grieks eiland.
Voor een jonge man met literaire ambities die ernaar verlangde te ontsnappen in verhalen over liefde en avontuur, was het huis van Glastris een woestijn. Gelukkig was ik niet zo'n jonge man. Boeken lezen was niet mijn ding. Ik stopte mijn energie in sporten in de achtertuin, stampen door het bos en verschillende kortstondige enthousiasme-experimenten met scheikundesets, modelautokits voor dragracen en taxidermie.
Ik was me er vaag van bewust dat andere kinderen op de Robinson Elementary School dol waren op fictieve kinderseries, zoals Nancy Drew en de Hardy Boys, en op de middelbare en middelbare school sciencefiction- en fantasyboeken zoals De Hobbit En Duin werd de rage. Ik had geen interesse in een van deze.
Ik verwijt mijn ouders deze onverschilligheid niet. Toen mijn broers en ik jong waren, lazen ze voor ons genoeg – Nieuwsgierige George, Dr. Seuss, D'Aulaires' Boek met Griekse mythen. Toen we ouder werden, moedigden ze ons aan om te lezen door ons af te zetten bij de bibliotheek en een encyclopedie voor ons te kopen. Ik heb van deze mogelijkheden gebruik gemaakt, maar vooral door ze te bestuderen. Op regenachtige dagen pakte ik een encyclopediebundel tevoorschijn en las een paar artikelen die mijn aandacht trokken. In de bibliotheek haalde ik een paar boeken uit de stapels, bladerde ze door, las een paar pagina's en legde ze terug. Ik was niet zozeer op zoek naar verhalen als wel naar informatie over onderwerpen die mij interesseerden: dierenleven, astronomie, dinosaurussen, indianen, onderzeese verkenningen, oude beschavingen en alles wat met het schone geslacht te maken had.
Het handjevol boeken dat ik bezat…Het padvindershandboek, Peterson's veldgids voor reptielen en amfibieën– waren eveneens informatief. Dat geldt ook voor de tijdschriften waarop we geabonneerd zijn Het jongensleven (een extraatje dat bij het padvinderslidmaatschap hoorde), Natuurbeschermer uit Missouri (gratis als je een visvergunning hebt), en Rollende steen (die ik vooral lees voor de albumrecensies).
Op een gegeven moment op de middelbare school begon ik goed proza op te merken. Joel Vance, columnist voor Natuurbeschermer uit Missourischreef verhalen uit de eerste persoon – over bijvoorbeeld het aankleden van een kalkoen – die zowel leerzaam als op humoristische wijze zelfspot waren. Euell Gibbons, auteur van Het stalken van de wilde asperges (en beroemd om zijn reclamespots waarin Grape-Nuts-ontbijtgranen worden gepromoot), kan je het gevoel geven dat je iemand bent die dat ook doet deed het niet Het was een dwaas om lamsverblijven als avondeten te gebruiken. Ik herinner me nog een zin uit Rollende steen beschrijft ZZ Top als klinkend „als iemand die door een gereedschapskist snuffelt.“
De enige romans die ik las, waren de romans die onze leraren Engels hadden toegewezen – meestal korte, sociaal bewuste romans Dierenboerderij En Van muizen en mensen. Maar in mijn eerste jaar op de middelbare school schreef ik me in voor honours Engels. Plotseling bevond ik me voor het eerst bij de ‘slimme kinderen’, die meer geoefende lezers waren dan ik, en ik merkte dat ik elke avond vijftig pagina’s aan het lezen was. Licht in augustus. Het was een strijd om de plot te volgen en de namen van de personages te onthouden, laat staan de symboliek en andere ‘diepere betekenissen’ te identificeren.
Toch vond ik de uitdaging eerder verkwikkend dan ontmoedigend. Ik ontdekte ook dat ik de gave had om wat ik uit romans leerde te organiseren in boekverslagen die voldoende overtuigende argumenten bevatten met zo weinig grammaticale fouten dat ik hoge cijfers en lof kreeg van mijn leraren. Dit was een behoorlijke dopaminestoot – de tweede alleen na die die voortkwam uit het intelligent kunnen praten met enkele van de ‘slimme meiden’ in de honoursklassen, naar wie ik steeds meer keek. Halverwege het laatste jaar was een van die jongedames mijn vriendin, en ik begon mezelf als een intellectueel te beschouwen.
Toen ik in 1977 opdaagde voor de belofteweek bij de Pi Kappa Alpha-broederschap van de Universiteit van Missouri, had ik opzichtig een exemplaar bij zich van Misdaad en straf. Het bijna totale onbegrip van mijn mede-Pikes was een vroeg teken dat ik misschien de verkeerde universiteit had gekozen; In het tweede jaar stapte ik over naar Northwestern University, wat beter bij mij paste. De rest van mijn studententijd bracht ik door in het Pike-huis op NU met gelijkgestemde jongens die wiet rookten en de elasticiteit van de vraag bespraken, de fenomenologie van Edmund Husserl en de diepere betekenis van De muur.
Het belangrijkste kenmerk van mijn kamer in het Pike House was een stel planken gemaakt van ongeverfde houten planken op sintelblokken, waar mijn dierbare bezittingen in stonden: stereosysteem, lp-collectie, aquarium met piranha's en boeken. De planken reisden met me mee terwijl ik naar de middelbare school ging en naar een reeks appartementen buiten de campus. Toen ik trouwde, was mijn vrouw Kukula, ook een groot lezer (en later de Maandelijks's boekenredacteur), vond mijn planken afschuwelijk. Ze stond erop dat we ze zouden vervangen door een muur van teakhouten boekenkasten om onze beide groeiende collecties te huisvesten.
Terwijl mijn kant romans bevatte van gevierde auteurs van die tijd – Saul Bellow, Robert Stone, Thomas Pynchon – neigde mijn lezen meer naar andere genres. Eén daarvan waren boeken van erudiete geleerden met grootse visies: EO Wilson over sociobiologie, Marvin Harris over cultureel materialisme, Julian Janes over de oorsprong van het bewustzijn, en Stafford Beer over cybernetica. De andere was de literaire journalistiek van schrijvers als George Orwell, Joan Didion en VS Naipaul, die zich specialiseerden in het ondermijnen van grote theorieën.
Dat conflict, tussen de zoektocht naar verenigende verklaringen en de liefde voor verslaggeving die deze omverwerpt, leidde mij naar de Washington Maandelijkswaar de journalistiek die spanning belichaamde. Dat is nog steeds zo, zoals je kunt zien in de hoofdverhalen van dit nummer, die de conventionele wijsheid op de proef stellen over alles, van herindustrialisatie tot online gokken, kunstmatige intelligentie en toelating tot universiteiten.
Het is duidelijk dat mijn niet-literaire jeugd mij er niet van heeft weerhouden een liefhebber van boeken te worden. Maar het liet wel sporen na. Eén daarvan is dat ik nooit ‘voor de lol’ heb leren lezen. De escapistische strandgangers met hun zonnebrandcrème – mysteries, thrillers, westerns, detectiveverhalen – houden mijn aandacht niet vast. Ik kan ook niet snel en licht lezen voor puur plezier. Als ik lees, doe ik het langzaam, opzettelijk, met 100 procent van mijn aandacht. Ik vind het lezen van boeken enorm de moeite waard, maar het is ook een soort werk. Ik denk dat ik daarom niet in bed kan lezen. Als ik moe genoeg ben om in bed te liggen, ben ik te moe om met volledige concentratie te lezen, dat is de enige manier waarop ik kan lezen. (Ik kan echter wel door Twitter scrollen voordat ik in slaap val.)
De boeken op mijn leestafel geven mijn idee van een leuke tijd weer. Er is een geschiedenis van de Noordzee; een gerapporteerd verhaal over de hersenen van octopussen; de autobiografieën van
Ulysses S. Grant, Frederick Douglass, Michelle Obama, Joseph Epstein en Anthony Bourdain; een reisverslag over het Europa van de jaren dertig door Patrick Leigh Fermor; en een verzameling essays van Yuval Noah Harari. Ik heb een aantal van deze boeken uitgelezen. De anderen zijn op een kwart van de weg gemarkeerd als bladwijzer en kunnen zo blijven. Ze zijn fascinerend, maar het lukt me sneller boeken te bemachtigen dan ze uit te lezen.
Voor iemand zoals ik, die veel en serieus leest – maar langzaam en vooral voor informatie en ideeën – is het perfecte literaire genre de non-fictieboekrecensie. Dergelijke recensies geven mij op zijn minst de illusie dat ik gelijke tred houd met de stortvloed aan interessante boeken die elk jaar verschijnen, waarvan ik 99 procent nooit zal bereiken. Boekrecensies zijn het eerste waar ik naar kijk in elke publicatie.
Het is niet verrassend dat we veel non-fictieboekrecensies geven voor de Washington Maandelijks– inclusief de negen in dit ‘herfstboekennummer’. (Wij geven ook een prijs vernoemd naar Kukula, die in 2017 overleed, vanwege de beste recensies die in andere media zijn gepubliceerd.) Ik zeg tegen onze redacteuren en schrijvers dat ze nieuwe boeken moeten behandelen als rapportageopdrachten. Vat ze eerlijk en duidelijk samen voor de lezer, benadruk de feiten en formuleringen die nieuw en interessant zijn, en beoordeel de plausibiliteit en overtuigingskracht van de stelling. Als een boek goed gestructureerd en mooi geschreven is, is dat het vermelden waard. Maar zelfs als het slecht opgebouwd en onhandig is, verdient een boek een respectvolle berichtgeving als het materiaal ervan onze kennis en begrip van een belangrijk onderwerp vergroot. A Maandelijks Een recensie is niet zozeer een esthetisch oordeel om u te helpen beslissen of u een boek wilt kopen als verlengstuk van onze journalistiek, maar is bedoeld om u voldoende informatie over een boek te geven die u niet nodig heeft hebben om het te lezen.
Als je denkt dat dit een overdreven utilitaire manier is om de kunst van het schrijven van non-fictieboeken te behandelen, wat kan ik dan zeggen? Geef mijn ouders de schuld.
Verwant
