Met een legendarische erfenis van collectieve organisatie is de toekomst van de arbeidersklasse nog steeds te vinden in de Motor City.
Dit verhaal maakt deel uit van Staten van onze Unieeen serie gepresenteerd in samenwerking tussen De natieMagnum Photos en het Economic Hardship Reporting Project.
Terwijl de verkiezingen de aandacht van het land vestigen op swing states als Michigan, dwalen de ogen onvermijdelijk af naar Detroit, het bevolkingscentrum van de staat en een van de zwartste grote steden van het land.
Wij weten waarom. Biden had Michigan in 2020 niet kunnen winnen zonder met metro Detroit. En toen de stembureaus eenmaal sloten, rolde Trumps kruistocht om onze democratie plat te gooien door de Motor City voordat hij instortte onder een golf van georganiseerde tegenstand van gewone mensen hier. En meer recentelijk werden zowel de Democratische Partij als de campagne van vice-president Kamala Harris achtervolgd door de sponsoring van de Israëlische genocideoorlog in Gaza en nu in Libanon door de regering-Biden. Terwijl Biden en Harris de slachting blijven bewapenen en weigeren Israël daarvoor enige kosten op te leggen, lopen ze het risico de overwegend Arabische bevolking van Dearborn verder weg te drijven en zichzelf daarmee de verkiezingen te kosten.
Maar dit is slechts een klein hoekje van de fluorescerende democratische cultuur van Detroit. Als je elke vier jaar alleen maar aandacht besteedt aan de opkomst bij verkiezingen, mis je al het beste: de democratie op onze werkplekken, buurten en uitgestrekte basisnetwerken.
Hoe we hier zijn gekomen
Metro Detroit is een mozaïek van culturen en tradities. Soms vouwen ze in elkaar, waardoor het mozaïek een caleidoscoop wordt.
Zoals in de ontwakende vakbondsbeweging. Of de opstanden in de zomer van 2020 na de moord op George Floyd. Of in de woedende oppositie tegen onze regering die de Israëlische ontruiming van Gaza bewapent en verdedigt.
Maar vóór dat alles had de arbeidersklasse van de stad uit het begin en midden van de 20e eeuw slechts een paar gemeenschappelijke ambities die als brug tussen hun verschillende werelden fungeerden.
Het is inmiddels een bekend verhaal. De bloeiende auto-industrie van Detroit trok een gestage stroom vastberaden immigranten aan, van wie de meesten op de vlucht waren voor armoede of onderdrukking en hier arriveerden in de hoop iets meer zeggenschap te krijgen over hun lot.
Oost-, Zuid- en Midden-Europeanen. Zwarte Zuiderlingen sprinten zo ver en zo snel weg van de Jim Crow South als ze konden. De Latino-gemeenschappen die Zuidwest-Detroit onmogelijk rijk maakten van leven. En onze levendige Arabische en Zuid-Aziatische enclaves – families van Chaldeeuwse Irakezen, Palestijnen, Libanezen, Jemenieten en Bengaals verspreid over Detroit, Dearborn en Hamtramck.
“Gelokt door de belofte van vrijheid en kansen die hen werd ontzegd”, schrijft Thomas Sugrue De oorsprong van de stedelijke crisisVanuit alle hoeken van de planeet stroomden rivieren van immigranten de Motor City binnen.
Wat we hebben gebouwd
Deze nieuwe Detroiters waren vastbesloten enige controle over hun leven te krijgen. Dus raakten ze betrokken bij de gebieden waar groepsbeslissingen worden genomen: op hun werkplek, in de buurt en in het stadhuis. In beide gevallen kregen ze te maken met machtige tegenstanders die het delen van de macht met het publiek als een directe bedreiging voor hun enorme fortuin zagen.
Het is duidelijk waarom: Detroit is een overwegend arbeidersstad. Een echte meerderheidsregel zou waarschijnlijk leiden tot uitkomsten die velen boven weinigen bevoordelen. Rijke autobedrijven die een moordende werkende arbeiders de grond in duwden, wilden hun inbreng niet hebben over hoe ze Ford, GM of Chrysler moesten runnen. Een racistische vastgoedsector die zwarte en bruine gezinnen opsloot in afbrokkelende getto's wilde niet dat haar bedrijfsmethoden tegen het licht werden gehouden. En politici die deze lokale oligarchen lieten profiteren van de pijn van werkende gezinnen, wilden niet dat het publiek hun woede kanaliseert over het hervormen van het lokale bestuur ten dienste van de gewone burger.
Het duurde niet lang voordat mensen zich realiseerden dat hun lot met elkaar verbonden was. De arbeidersbeweging groeide op basis van dit principe. Toen Ford in 1941 eindelijk de UAW erkende, leidden zwarte en blanke arbeiders de staking die hen dwong te onderhandelen. Met Detroit als zwaartepunt behaalden militante en steeds diverser wordende vakbonden in de decennia die volgden echte overwinningen voor de arbeiders op het gebied van lonen, arbeidsomstandigheden en uitkeringen.
Wat we hebben geleerd
Zoals overal was het verzet van de bedrijfsklasse van Detroit tegen vakbonden, regelgeving, belastingen en democratische instellingen snel en meedogenloos. Groepen als de Liga van Revolutionaire Zwarte Arbeiders probeerden een oppositie op te bouwen met een kans om te vechten. Maar bedrijven wonnen hun ‘eenzijdige klassenoorlog’, zoals UAW-president Douglas Fraser noemde plaats het in 1978tegen iedereen die nog niet rijk was of geen goede connecties had.
Toen de vakbondsbeweging eenmaal instortte, gebeurde dat ook met de middenklasse, toen multinationale ondernemingen de stad verlieten om op meedogenloze wijze laagbetaalde werknemers over de hele wereld uit te buiten. De belastinggrondslag van de stad stortte in toen blanke gezinnen massaal naar gescheiden en federaal gesubsidieerde buitenwijken trokken. Buurtsegregatie en armoede verdiepten zich in Detroit.
De arbeidersbeweging en de burgerrechtenbeweging lagen nu in puin. De electorale politiek werd de laatste arena waarin de worstelende meerderheid van de stad enige vorm van vooruitgang kon boeken.
De inwoners van Detroit hebben een enorme democratische verbeeldingskracht, ondanks dat onze instellingen zelden democratische resultaten opleveren.
Gelukkig zijn de lessen die in vakbondshallen en gemeenschappen in het hele land rondscharrelen, ook hier geabsorbeerd. Zonder bewegingen van buitenaf die politici onder druk zetten en 's nachts wakker houden, verslaat particuliere macht elke keer het algemeen belang.
Detroit is een van de grootste strijdtonelen van de geschiedenis voor democratie op de werkvloer. En nu beginnen de UAW en andere vakbonden hun kracht te gebruiken om opnieuw slimme gevechten aan te gaan en bedrijven te dwingen werknemers eerlijk te compenseren voor de rijkdom die ze hebben gecreëerd. En bijna in elke hoek van de stad is er wel een basisgroep die een heldhaftige strijd voert tegen de titanen van het bedrijfsleven en het politieke establishment op het gebied van huisvesting, openbare scholen, transport, het energiesysteem, de Palestijnse vrijheid en nog veel meer.
Kunnen we op jou rekenen?
Bij de komende verkiezingen staan het lot van onze democratie en fundamentele burgerrechten op het spel. De conservatieve architecten van Project 2025 zijn van plan om de autoritaire visie van Donald Trump op alle bestuursniveaus te internaliseren als hij zou winnen.
We hebben al gebeurtenissen gezien die ons zowel met angst als met voorzichtig optimisme vervullen. De natie is een bolwerk geweest tegen desinformatie en een pleitbezorger voor gedurfde, principiële perspectieven. Onze toegewijde schrijvers hebben interviews gehouden met Kamala Harris en Bernie Sanders, hebben de oppervlakkige rechts-populistische oproepen van JD Vance besproken en gedebatteerd over de weg naar een democratische overwinning in november.
Verhalen als deze en degene die u zojuist hebt gelezen, zijn van cruciaal belang op dit kritieke moment in de geschiedenis van ons land. Meer dan ooit hebben we onafhankelijke journalistiek met heldere ogen en diepgaande berichtgeving nodig om de krantenkoppen te begrijpen en feit van fictie te scheiden. Doneer vandaag nog en sluit u aan bij onze 160-jarige erfenis van het spreken van de waarheid aan de macht en het verheffen van de stemmen van voorstanders van de basis.
Gedurende 2024 en wat waarschijnlijk de beslissende verkiezing van ons leven zal zijn, hebben we uw steun nodig om de inzichtelijke journalistiek te blijven publiceren waarop u vertrouwt.
Bedankt,
De redactie van De natie
