Het is niet overdreven om te beweren dat de wereld nog geen regisseur heeft gezien die zo onfeilbaar origineel is als David Lynch. De ongeëvenaarde artistieke energie van Lynch, een productief schrijver, regisseur, muzikant en avant-garde creatief denker, heeft veel van zijn belangrijkste werken geïnspireerd en heeft onvergetelijke films en tv-shows als Blue Velvet, Eraserhead, Mulholland Drive en Twin Peaks. Misschien wel de meest gevierde surrealist die doorbrak in de mainstream cinema. De films van Lynch blijven kijkers van talloze generaties verrukken, angst aanjagen en verwarren, waarbij Lynch veel lof krijgt voor zijn invloedrijke bijdragen aan het entertainmentmedium.
Van introspectieve biopics tot experimentele psychologische horrorfilms, hier zijn verschillende David Lynch-films die we van harte aanbevelen, gerangschikt in volgorde van slechtst naar beste.
7. Het eerlijke verhaal (1999)
Het is ironisch om te denken dat een van de beste films van David Lynch toevallig ook zijn meest ongewoon normale is. In plaats van macabere of verontrustende beelden op te nemen, concentreert Lynch zich in plaats daarvan op het feitelijke verhaal van Alvin Straight, een boer uit Iowa die door het land reisde op de rug van zijn vertrouwde grasmaaier. Een zeldzaam feelgoodverhaal van Lynch, Het eerlijke verhaal niettemin demonstreerde Lynch's ijver voor het behandelen van een breed scala aan onderwerpen, van vreemd en ongewoon tot komisch en gezinsvriendelijk (zoals hier te zien).
6. Wild van hart (1990)
Zelfs volgens de normen van David Lynch Wild van hart is een wilde rit van een film. Door een breed scala aan invloeden in het overkoepelende verhaal te verwerken, Wild van hart verschijnt als een nachtmerrieachtige kruising tussen De Tovenaar van Oz, Elvis-musicals uit de jaren 50 en verhalen over geliefden op de vlucht Bonnie en Clyde of Natuurlijke moordenaars. Het ene moment pervers grappig en het volgende misselijkmakend angstaanjagend, de bizarre thematische toon draagt alle kenmerken van een stereotiepe David Lynch-film, van de willekeurige muzieknummers tot de incidentele surrealistische segmenten.
5. Twin Peaks: Vuurloop met mij (1992)
Toen de film in 1992 voor het eerst in de bioscoop verscheen, waren de meeste diehard fans van Tweelingpieken uitte zijn diepbedroefde teleurstelling Twin Peaks: Vuurloop met mij's dubbelzinnige verhaal en … niet bepaald goed geschreven dialoog. In de decennia daarnaVuurloop met mij is een belangrijke mijlpaal geworden Twin Peaks' groter universum, dat in belangrijke mate aansluit bij de continuïteit van het late Twin Peaks: de terugkeer. Nu de kritische recensies de afgelopen jaren aanzienlijk zijn toegenomen, hebben veel oude kijkers hun waardering herzien Vuurloop met mij met hernieuwde waardering, waarbij de ooit gepande dubbelzinnigheid de ultieme kracht van de film werd genoemd.
4. De olifantenman (1980)
In veel opzichten was David Lynch de ideale regisseur om een project aan te pakken dat zo rampzalig was als dat van de jaren tachtig. De olifantenman. Lynch, een hartverscheurende biopic rond het leven en de dood van Joseph Merrick, slaagde erin een vertederend portret over de man Merrick te creëren, in plaats van zich nodeloos te concentreren op de fysieke misvormingen van zijn historische onderwerp. De resultaten maken plaats voor een film van stralende schoonheid en impactvolle emotie, waarin Merricks wonderbaarlijk vriendelijke ziel wordt gecombineerd met zijn monsterlijke behandeling in het Victoriaanse Engeland.
3. Gumkop (1977)
Het speelfilmdebuut van Lynch, Gumkop leeft ook voort als een van de meest invloedrijke films van de jaren zeventig. Lynch, het kroonjuweel van het hedendaagse middernachtfilmcircuit, introduceerde met zijn werk een nieuw niveau van experimenteel surrealisme Gumkopwaardoor het publiek vanaf de openingstitels tot de slotmomenten gekweld werd door ongemak. Het stelt veel meer vragen dan antwoorden, Gumkop maakte Lynch tegen het einde van de jaren zeventig tot een visionaire jonge regisseur om in de gaten te houden (iets dat aan het begin van het volgende decennium des te duidelijker werd).
2. Blauw fluweel (1986)
Blauw fluweel was misschien niet de eerste film van Lynch, maar dat was het wel is de film die hem naar glorieuze nieuwe hoogten in de filmindustrie bracht. Hersteld van de kritieke mislukking van 1984 DuinLynch richtte zijn zinnen op een film waar hij zich meer op zijn gemak bij voelde, waardoor hij terugkeerde naar de duistere wortels van Gumkop En De olifantenman. Door surrealisme, noir uit de jaren vijftig, buitenwijken van kleine steden en stomende erotiek samen te brengen in één strak pakket, toverde Lynch een van de visueel meest opvallende en verhalend aansprekende films van de jaren tachtig tevoorschijn met Blauw fluweel.
1. Mulholland Drive (2001)
Een terugkeer naar vorm voor Lynch na de gemengde ontvangst van zijn werk uit de late jaren 90Mulhollandlaan is mogelijk een van de meest originele films die Lynch ooit heeft gemaakt (een beoordeling die, vergeleken met Gumkopis niet bedoeld om lichtvaardig te worden opgevat). Afwisselend tussen verschillende vertakkende verhaallijnen – de ene nog raadselachtiger dan de vorige – verkent Lynch op briljante wijze de donkere kant van de filmindustrie met Mulholland Driveter illustratie van de etherische kloof tussen het Hollywood van onze dromen en het Hollywood van onze diepste nachtmerries. Een ambitieus neo-noir-mysterie gekenmerkt door Lynch's kenmerkende dosis surrealisme, het is een claustrofobische horrorthriller zoals het publiek nog nooit eerder had gezien – en die ze sindsdien nog moeten zien.
