Een drietal kleine aardewerkscherven, twee geschilderd op linnen en één terracotta, nestelen in een notenhouten frame voor Dabin Ahn'De cirkel van het leven'. Deze fragmenten, weergegeven op koperen deuvels, beelden verschillende stadia van vitaliteit uit, of het nu gaat om een zwak gespikkelde vlinder of een uitgedoofde kaars, waardoor een dun rooksliertje op het doek achterblijft.
Door de grens tussen twee en drie dimensies te vervagen, streeft Ahn regelmatig naar evenwicht. Bij het weergeven van diepe schaduwen en melancholische stemmingen strooit hij zacht licht door middel van kaarsen en vuurvliegjes. Deze kortstondige, dynamische vormen gaan ook de statische motieven tegen die zijn vaten versieren.
“Alles wat ik doe is geschreven”, voegt de kunstenaar eraan toe, waarbij hij opmerkt dat de werkelijke aardewerkscherven geen gevonden voorwerpen zijn, maar minutieus uitgesneden fragmenten van een plantenbak in zijn atelier.
Ahn werd geboren in Seoul en groeide op in een creatief gezin. Zijn vader is een gerenommeerd acteur Ahn Sung-Kien de basisprincipes van het filmmaken – het volgen van een script, het kadreren van een shot om een stemming vast te leggen, het oproepen van emotionele reacties – vormen de basis voor een deel van de praktijk van de kunstenaar. Na een verplichte twee jaar bij de Koreaanse luchtmacht voltooide de kunstenaar zijn studie aan de School of the Art Institute of Chicago, en hij noemt de stad nog steeds zijn thuis.
Als student hield Ahn zich bezig met abstractie voordat hij zich stevig in de representatie vestigde, beginnend met zelfportretten en zich later waagde aan stillevens. Een deel van die beslissing kwam voort uit de wens om met meerdere toegangspunten te werken. Een kijker zou bijvoorbeeld het delicate samenspel van licht en schaduw in ‘Aura’ kunnen waarderen, zonder een gedegen kennis van de Koreaanse porseleintradities. Maar net als de kleine taferelen die de kunstenaar in de zijkanten van schilderijen stopt, is er in zijn werk altijd meer te ontdekken als je er nog eens goed naar kijkt.
Ahn is nauw betrokken bij de kunstgeschiedenis en de keramische praktijken van zijn geboorteland Korea. Zijn schepen roepen vaak op het witte porseleinen servies van de Joseon-dynastie (1392-1910), elegante vormen die de zuiverheid en het minimalisme van het neo-confucianistische denken oproepen. Kobaltmotieven en een blauwe tint kwamen later naar voren als een zeldzame en zeer gewaardeerde variant op de traditionele vaten.
Hoewel Ahn niet langer zelfportretten maakt, zijn zijn werken altijd autobiografisch en weerspiegelen ze wat er in zijn leven gebeurt. Terwijl hij zijn solotentoonstelling opent, Goede dingen kosten tijddeze week om Harper's galerij in New York is hij hoopvoller dan hij al een tijdje is geweest.
Bij Ahns vader werd in 2020 kanker vastgesteld, en de kunstenaar heeft de afgelopen vier jaar het nieuws verwerkt en gerouwd. “Het beïnvloedde echt de realiteit van de dingen”, vertelde hij. “Mijn werk was overal. Ik was schilderijen aan het maken. Ik maakte sculpturen. Het beeld was er niet echt en het was niet samenhangend. Ik was toen mentaal gewoon niet stabiel, misschien een beetje te depressief.”
Vorig jaar besloot Ahn het werk dat hij maakte te schrappen en opnieuw te beginnen. In plaats van de enorme, zo niet afschrikwekkende, witte ruimte van een leeg canvas onder ogen te zien, begon hij klein door een taps toelopende kaars op het zijframe te schilderen. “Het was een heel meditatief proces. Kaarsen zijn gerelateerd aan meditatie en bevatten veel emotie. Het was voor mij echt rustgevend”, voegt hij eraan toe.
Hij begon delen van lijsten weg te snijden om kleinere werken binnen de grotere compositie te onthullen. Tegenwoordig is zijn atelier in tweeën gedeeld om een schone ruimte te creëren voor schilderen en een andere ruimte voor zijn houtwerkplaats. Ahn is reflectief en ongelooflijk gefocust, en hij werkt tegelijkertijd aan beide delen van een compositie, waardoor een voortdurend gesprek tussen schilderkunst en beeldhouwkunst ontstaat.
Kaarsen spelen een prominente rol in dit nieuwe oeuvre en bieden een contrapunt voor de soms sombere elementen van het werk van de kunstenaar. Symbolen van hoop en warmte: de vlammen verlichten zachtjes de overblijfselen van een vat of de afgeschuinde randen van een houten frame.
Op dezelfde manier worden de vlinders en motten die op de aardewerkscherven zijn geschilderd, geconfronteerd met levendige insecten die, in het geval van ‘Twin Flame’, een schaduw werpen terwijl ze over het canvas fladderen. Hij voegt eraan toe:
Ik kies ervoor om insecten af te beelden, niet alleen omdat ze voorkomen in sommige van de objecten waarnaar ik verwijs, maar omdat ze bijna aanvoelen als een universele taal, vergelijkbaar met hoe kaarsen tot de gemakkelijkst herkenbare objecten behoren. Ik wil dat mijn werken benaderbaar en uitnodigend zijn voor alle doelgroepen, ongeacht hun achtergrond.
Hoewel ze overblijfselen van eerdere oeuvres bevatten, markeren deze nieuwe schilderijen een keerpunt. “Ik denk dat ik klaar ben met het echt trieste verdriet”, zegt de kunstenaar. 'Het is helder, bijna vrolijk. Deze keer is er hoop.”
Goede dingen kosten tijd is te zien tot en met 7 december. Vind meer van de kunstenaar op Instagram.
