Ze noemen het cloud milking, een energieneutrale techniek om water uit mist te halen en die een revolutie teweegbrengt in het herstel van bossen die zijn verwoest door brand en droogte.
Het idee begon als een proefproject op de Canarische Eilanden. Het plan was om de met vocht beladen ‘wolkenzee’ die boven de regio hangt te exploiteren om de herbebossing te bevorderen, en is sindsdien uitgebreid naar verschillende andere landen om drinkwater te produceren en gewassen te irrigeren.
“Het afgelopen jaar hebben de Canarische Eilanden een ernstig proces van woestijnvorming ondergaan en zijn we door de landbouw veel bos kwijtgeraakt. En in 2007 en 2009 waren er, als gevolg van de klimaatverandering, grote branden in bosgebieden die normaal gesproken nat zijn”, zegt Gustavo Viera, technisch directeur van het door de overheid gefinancierde project op de Canarische Eilanden.
Viera zei dat ze na de verwoestende branden manieren zochten om water te leveren aan afgelegen, bergachtige gebieden zonder infrastructuur te creëren, of fossiele brandstoffen te gebruiken om grondwater uit diepe putten te halen.
Het project, genaamd Life Nieblas (niebla is het Spaanse woord voor mist) begon, gesteund door de EU, bedoeld om de manier na te bootsen waarop de bladeren van de lokale laurierboom waterdruppels uit mist opvangen, door gebruik te maken van plastic gaas dat in het pad van de wind wordt geplaatst. Terwijl de wind mist door het gaas blaast, verzamelen waterdruppels zich en vallen in de containers eronder, die worden gebruikt om nieuwe jonge boompjes te irrigeren totdat ze voldoende bladeren hebben om het water zelf op te vangen.
De wind, hoewel van vitaal belang voor de oorspronkelijke structuur, bleek echter een probleem, aangezien hij alles behalve de kleinste structuren vernietigt.
“We moesten het probleem van de kwetsbaarheid van het gaas oplossen en tegelijkertijd de impact op het milieu minimaliseren”, aldus Viera. “We hebben een systeem ontwikkeld dat dennennaalden imiteert, die heel goed water opvangen en tegelijkertijd lucht doorlaten. Het is een systeem dat gemakkelijk op andere locaties kan worden nagebootst en dat ook gemakkelijk te vervoeren is naar de plaats waar het nodig is.”
In de nieuwe modellen condenseert water op de fijne metalen bladeren van de constructies, waarmee de manier wordt nagebootst waarop coniferen water uit de atmosfeer verzamelen.
Het water wordt automatisch afgevoerd zonder enige energievoorziening of CO₂-uitstoot en er worden geen machines gebruikt om het van de ene plaats naar de andere te transporteren. Er worden geen elektrische systemen gebruikt voor irrigatie en de watervoetafdruk wordt ook verkleind omdat er geen watervoerende lagen of rivieren worden geëxploiteerd. De enige stroom die nodig is, is om de collectoren te bouwen en op hun plaats te krijgen.
Een iets andere techniek wordt ook toegepast om een verlaten steengroeve in Garraf, een ruig gebied ten zuiden van Barcelona, te herbebossen.
“Hier gebruiken we individuele watercollectoren van het type dat wordt gebruikt om te voorkomen dat herbivoren jonge planten eten”, zegt Vicenç Carabassa, hoofdwetenschapper van het project, die werkt voor het Centre for Ecological Research and Forestry Applications (CREAF), een openbaar onderzoeksinstituut aan de Universiteit van Californië. de Autonome Universiteit van Barcelona.
“Ze vangen de regen en de zware dauw op die op zomerochtenden valt en zorgen ook voor schaduw.”
Carabassa wees erop dat niet elk type mist geschikt is, omdat sommige niet voldoende vocht bevatten. De ideale mist is orografische of bergmist, die in veel mediterrane regio's en ook in Noord-Portugal voorkomt.
“De Canarische Eilanden zijn het perfecte laboratorium om deze technieken te ontwikkelen”, zegt Carabassa. “Maar er zijn andere gebieden waar de omstandigheden optimaal zijn en waar een traditie bestaat van het opvangen van water uit mist, zoals Chili en Marokko.”
De methode wordt nu gebruikt om drinkwater en water voor irrigatie te leveren aan het Chileense kustplaatsje Chungungo in de provincie Coquimbo, terwijl in de Kaapverdische archipel Life Nieblas-verzamelaars, gecombineerd met lokaal gemaakte houten constructies, 1.000 liter water per jaar leveren. dag, die wordt gebruikt om gewassen te irrigeren en vee water te geven.
Alle informatie die nodig is om mistcollectoren te maken, is gratis beschikbaar voor het publiek op de website van het project, en Viera zei dat ze veel vragen hebben gehad.
De voordelen zijn voelbaar. In het Barranco del Andén-ravijn op Gran Canaria is 35,8 hectare (96 acres) herbebost en zijn 15.000 bomen van verschillende lauriersoorten geplant, met een overlevingspercentage van 86%, het dubbele van het cijfer van traditionele herbebossing.
“We hebben het potentieel van het bos om koolstof uit de atmosfeer vast te leggen hersteld en schatten dat we ongeveer 175 ton CO₂ per jaar hebben opgevangen”, aldus Viera.
Het Life Nieblas-project bespaart niet alleen op het fossiele energieverbruik en CO₂, maar is ook goedkoper en verbruikt minder water dan traditionele herbebossingssystemen.
“We leven met droogte in het hele Middellandse Zeegebied en ook op de Canarische Eilanden, en nu telt elke druppel water”, zegt Carabassa, eraan toevoegend dat we moeten leren leven met veel minder water.
“Deze techniek zal nooit een alternatief zijn voor een ontziltingsinstallatie, maar in afgelegen gebieden waar de watervoorziening moeilijk en duur is, kan dit een echt alternatief zijn.”
