WDegene die eraan denkt om de campagne van dit spel op te bouwen rond een veilig huis dat lijkt op een spookhuis op een verlaten landgoed, verdient een onmiddellijke loonsverhoging. Na elk uitstapje naar een schietpartij wordt je team van gemilitariseerde buitenbeentjes teruggeplaatst in deze uitgestrekte landstapel, die om de een of andere reden gevuld is met intrigerende mysteries en puzzels: wat gebeurt er als je piano speelt? Waar leidt die passage naartoe? Wat is dit, met onzichtbare inkt op de muur gekrabbeld? Het is alsof Scooby-Doo gekruist is met Rebecca van Daphne du Maurier – een vergelijking die ik nooit had kunnen maken over een Plichtsroep spel.
Hoofdontwikkelaars Treyarch en Raven hebben vier jaar de tijd gehad om aan deze titel te werken en dat blijkt wel. De multiplayer-modus is zowel vertrouwd als fris dankzij de “omni-beweging”, waarmee je in alle richtingen kunt rennen en springen, waardoor het gevoel van beweging radicaal verandert en de balans van dodelijke ontmoetingen doorslaat in het voordeel van mensen met ruimtelijke redeneervaardigheden in plaats van bliksemsnelle triggervingers. De kleine kaarten, met vervallen radarstations, voorpleinen van stripwinkelcentra en penthouse-appartementen, zijn ingewikkeld gebouwd om combinaties te bieden van labyrintische gangen, lange zichtlijnen en stiekeme hokjes. De wapens, waaronder 12 nieuwkomers, zijn ontworpen om verschillende speelstijlen te benutten, van snelle supersluipschutters tot Red Bull-slurpende SMG-tieners – en de wapensmid biedt talloze manieren om ze allemaal aan te passen, met echte tastbare effecten op je spel.
Voor de singleplayer-campagne speelt het toneel zich af in 1991, tijdens de Golfoorlog, waar een mysterieuze internationale terreurorganisatie genaamd The Pantheon een dodelijk massavernietigingswapen in handen heeft gekregen – mogelijk met de hulp van corrupte CIA-agenten. De enige mensen die het Pantheon kunnen tegenhouden zijn een aantal bewapende nietsnutten, waaronder een ex-Force Recon harde idioot, een onrustige huurmoordenaar en een zeer bouffante geheimagent, van wie de laatste misschien wel een nevenactiviteit heeft gehad. Haarproducten uit de jaren 80.
Het is nogal verfrissend dat Call of Duty, maar al te vaak een chauvinistische vaandeldrager van het Amerikaanse exceptionisme, nu naar binnen kijkt op zoek naar zijn vijanden. Het is waarschijnlijk ook een goed idee dat het Irak-conflict veeleer een achtergrond is (waarbij Saddam Hoessein, Bill Clinton en George Bush allemaal in cameo-rollen opduiken) in plaats van een focus, gezien hoe complex dat conflict was. Er zijn echter verschillende controversiële scènes, waaronder de slachting met helikoptergevechten op tientallen Iraakse soldaten, en de onnodige interactieve ondervraging van een doodsbange gevangene, die schrijnend zijn vanwege hun gebrek aan morele context of analyse.
Hoe speelt het anders? Nou, Oscar Wilde zei beroemd dat “genie steelt”, en hij had net zo goed ontwerpadviseur voor dit spel kunnen zijn. 'Most Wanted' is in feite een Hitman-missie die zich afspeelt tijdens een inzamelingsactie van de Democratische partij, waarbij je drie verschillende manieren krijgt om een senator te chanteren om je informatie te geven: huurmoordenaars van de maffia, een ontevreden vrouw of een mysterieus briefje in zijn jaszak. Het jachtseizoen is Far Cry 2: een zoektocht in een open wereld die zich afspeelt in een woestijn vol vijandige bases om te plunderen en geheimen om te ontdekken. Onder de radar bevindt zich Metal Gear Solid – een onstuimige mix van stealth en social engineering die de huurmoordenaar volgt terwijl ze een Pantheon-basis in Vorkuta infiltreert (een klein Russisch stadje dat eerder te zien was in de originele Black Ops-campagne).
Dit zijn korte, scherpe genre-oefeningen die elk een andere smaak toevoegen aan de centrale gameplay-verwaandheid om zoveel mogelijk soldaten te doden. Maar de echte traktatie is Emergence, de door verdovende middelen veroorzaakte hallucinatiemissie die elke game in de Black Ops-serie moet bevatten. Het is een spannend, meeslepend en werkelijk verontrustend eerbetoon aan een bepaalde Dr Who-aflevering die bij iedereen die de aflevering speelt de angst voor crashtest-mannequins zal opwekken.
Ten slotte is de Zombies-modus teruggekeerd naar het standaardformaat, waarbij het impopulaire open-wereldontwerp dat in Modern Warfare III werd geïntroduceerd, achterwege werd gelaten. Het is een op golven gebaseerde schietpartij, waarin teams van coöpspelers proberen te overleven tegen binnenkomende zombiehordes met behulp van wapens en items die worden ontdekt tijdens het verkennen van de krappe, sfeervolle locaties. Opnieuw moet je het opnemen tegen de krioelende lijken, je wapens op de Pack-a-Punch-machines richten, speciale wapens verzamelen en het opnemen tegen baasmonsters, terwijl je je ogen openhoudt voor leuke paaseieren, zoals een verborgen bowlingbaan waar je probeert zoveel mogelijk logge herseneters neer te halen. Het is beladen en ongelooflijk stressvol, maar met drie vrienden is het echt geweldig.
Black Ops 6 is al jaren de beste titel uit de serie. Het is nog steeds een maniakaal first-person shootfest waar veel spelers absoluut een hekel aan zullen hebben; geen enkele criticus van games die het militair-industriële complex verheerlijken, zal in dit stadium bekeerd worden. Het ontwerpteam kent zijn publiek echter en bedient hen dienovereenkomstig, terwijl het net genoeg doet om de zaken vooruit te helpen en een aantal intrigerende kleine segmenten uit te proberen. Ik zou graag een heel spel spelen waarin ik het flamboyante veilige huis zou kunnen aanpassen om het comfortabeler te maken voor mijn schattige kleine familie van spec-ops-sociopaten; Ik zou een heel survival-horror-avontuur spelen dat zich afspeelt in de wereld die Emergence verzint. Niets in deze serie is me ooit zo lang bijgebleven als de explosie van de atoombom in Call of Duty 4 – maar deze gewelddadige geneugten hebben, naar mijn mening, een blijvende kracht.
