Toen de scheidsrechter en zijn assistenten het veld van het Emirates Stadium fulltime verlieten en wegschreden in de klassieke formatie van drie naast elkaar, op zijn eigen manier een beetje gemarteld en theatraal, werden ze begroet met een opwindend opgekropte boegeroep van de thuisploeg. steun.
Was dit eerlijk? Virgil van Dijk was er op de een of andere manier mee weggekomen door Kai Havertz te schoppen. Arsenaal had misschien een penalty in de eerste helft gekregen, maar nou ja, niet echt. Het probleem als je ervan overtuigd raakt dat de wereld tegen je is, is dat je soms het gevoel krijgt dat dit ook daadwerkelijk zo zou kunnen zijn, omdat de wereld eigenlijk toch tegen iedereen is. Maar hier niet zo veel. Dit was meer een gevoel van mensen die gewoon iets wilden voelen, terwijl herinneringen aan een energieke maar vreemd vormeloze middag vervaagden met de lege thuismuziek.
Was dit een goed spel? Soort van. Er was energie, vaardigheid, drukte, defensieve kracht. Maar dit was ook een 2-2 gelijkspel dat altijd het gevoel gaf dat het je iets achter de hand vertelde, een spel dat zowel de zwakke als de sterke punten van beide teams liet zien.
In het geval van Arsenal was dit vooral hun aanvallende afhankelijkheid Bukayo Saka. Voor Liverpool was het het gevoel van een vreemd gemanierd werk in uitvoering onder Arne Slot, het gevoel dat de energie nuttig maar zonder scherpte werd besteed.
In de aanloop naar deze wedstrijd bestond de angst dat wat we zouden zien een ontmoeting zou zijn van een dodelijk nieuw model systeembal, concurrerende versies van balbezit en controle in Pep Guardiola-stijl. De angst voor invloed: dit is een probleem voor elk team dat de generatiemachine van Manchester City probeert te achtervolgen. Kun je dit ding echt veranderen door te proberen er een versie van te zijn? De elementen waar je van houdt en die je inspireren, zijn ook patronen waaraan je moet ontsnappen. Zelfs de verschilpunten worden een reactie, een overcorrectie. José Mourinho wilde, ondanks al zijn tekortkomingen, in ieder geval vanaf het begin alles platbranden.
Er zijn uiteraard grote tonale en tactische verschillen tussen deze twee teams. Liverpool onder Slot zijn vooral op zoek naar controle. Arsenal is een hete puinhoop geworden, een team waar elke week dingen blijven gebeuren, samenzweringen, hartzeer, woede-overwinningen, die elke week worden gerechtvaardigd of gegeseld.
Maar de stijl is vergelijkbaar. Wat de Premier League je nu biedt, zijn tegengestelde kleurblokken, geïsoleerd balbezit. Onder Jürgen Klopp probeerde Liverpool dit te verstoren, een soort snelle Jackson Pollock uit te voeren, om uitspattingen en spatten tussen de linies te creëren. Met Slot hebben ze een Mondriaan. Scherpe harde lijnen. Vierkantjes van rood en zwart.
Ze hadden de kans om deze wedstrijd te winnen, om gas te geven toen de verdediging van Arsenal in de tweede helft wegviel, de onderdelen ervan verdwenen en vervangen werden door wat er op dat moment voorhanden was: een kapstok, een bezemsteel, een labrador in een overjas. . Een punt was nog steeds verdiend. Is het genoeg? Voorlopig, in oktober, in een evoluerend team. Maar we hebben deze film ook al eerder gezien. En het winnen van de competitie vereist meestal iets actievers.
Het zou ook oneerlijk zijn om te suggereren dat Arsenal hier slecht speelde. De eerste helft was eigenlijk een aanvallende masterclass van Saka, die in die periode niet alleen de beste speler op het veld was, maar ook een totaal andere speler dan alle anderen. Wat hij doet is niet schokkend of enorm creatief. In spellen als deze lijkt hij meer op een geest in de machine, blijkbaar de enige die in staat is om die onverwachte gebieden tussen de strakke linies te zien en te betreden, een ridder omringd door torens en lopers.
Negen minuten later scoorde Saka een prachtig doelpunt. Het kwam van een mooie, verheven, vervagende pass over de top van Ben White, en van daaruit drie perfecte aanrakingen van Saka. De eerste was een beetje opspringen en doorgaan, de tweede was een half-volley-beweging naar binnen door de benen van Andy Robertson, waardoor hij aan het breakdancen was op de grasmat van het Emirates Stadium, met zijn hoofd net op tijd omgedraaid om te zien hoe Saka de bal in de nabije hoek hamerde. .
na nieuwsbriefpromotie
Vanaf dat moment stierf Arsenal vrijwel weg in de tweede helft, en dat is begrijpelijk. Na 74 minuten waren de achterste vier Partey-Kiwior-White-Lewis-Skelly, die een duidelijk Worthington Cup-gevoel uit het Wenger-tijdperk heeft. Waar was Carl Jenkinson precies in dit alles?
De gelijkmaker van Liverpool was subliem, een prachtige pass van Trent Alexander-Arnold, mooie run en finish van Mohamed Salah, het perfecte drankje van Darwin Núñez. Maar de pogingen van beide partijen om balbezit in kansen om te zetten, voelden vaak alsof je zag hoe iemand heel hard zijn best deed om wat werk gedaan te krijgen op zijn laptop in een drukke, dronken treinwagon.
Ondanks alle positieve punten aan beide kanten was het uiteindelijk moeilijk om het gevoel te vermijden dat geen van deze teams er echt uitziet als titelwinnaars. Beide zullen evolueren en spelers terugwinnen. Maar zonder Martin Ødegaard verliest Arsenal echt het vermogen om de bal effectief naar voren te kanaliseren in gebroken spel. Het meest interessante aan Gabriel Martinelli is gewoon hoe goed hij Saka eruit laat zien. Het is alsof je je eigen toegewijde hype-man hebt.
Beide teams hebben ervoor gekozen om hun grenzen te verleggen en in plaats daarvan te streven naar controle en intensiteit, in verschillende mate. Slot heeft een geweldige start gehad, maar zal de versnellingen moeten vinden om spellen als deze te winnen. In de tussentijd voelde dit opnieuw als een wedstrijd die Manchester City won simpelweg door Manchester City te zijn, de ur-versie van het model.
