In een tweede termijn heeft Donald Trump beloofd zijn politieke rivalen gevangen te zetten, de pers de mond te snoeren, het ambtenarenapparaat te ondermijnen, miljoenen immigranten zonder papieren te deporteren, federale instanties te gebruiken om bedrijven te belonen die hem vriendelijk gezind zijn en degenen die als onvriendelijk worden beschouwd te straffen, en de belastingen op de sociale zekerheid af te schaffen. (wat resulteert in ernstige bezuinigingen op de uitkeringen), de onafhankelijkheid van de Federal Reserve verzwakken zodat hij de rente naar believen kan verlagen (wat investeerders waarschijnlijk zou afschrikken en kapitaalvlucht zou veroorzaken), en een muur van tarieven rond de Amerikaanse economie zou bouwen (wat een handelsoorlog zou kunnen ontketenen en mogelijk een mondiale recessie). De pers heeft plichtsgetrouw verslag gedaan van deze alarmerende campagnebeloften, waarbij soms experts werden geciteerd die de potentieel rampzalige gevolgen ervan uitlegden.
De meeste van deze verhalen laten echter ruimte voor het idee: via opruimen-in-gangpad-acht citaten van Trump-vriendelijke Republikeinen of slim klinkende verzekeringen van de journalisten zelf – dat wat de voormalige president tijdens zijn campagne belooft, niet is wat hij in zijn ambt zal doen. Bijvoorbeeld in een verder prima kolom over de potentieel catastrofale gevolgen van enkele van Trumps verklaarde economische plannenDe Washington Post Eduardo Porter wijst de ernst van anderen af:
Veel van de voorstellen die Donald Trump tijdens zijn campagne heeft geuit, zijn terzijde geschoven omdat ze waarschijnlijk zinloos zijn. Het aanbod om rentebetalingen te doenautoleningen fiscaal aftrekbaarzoals de beloften om fooien en socialezekerheidsuitkeringen vrij te stellen van belastingen of om de staats- en lokale belastingaftrek te herstellen, kunnen worden gelezen als loze electorale toegeeflijkheid aan Amerikanen met autoleningen, restaurantpersoneel, ouderen – noem maar op.
Porter heeft gelijk als hij zegt dat Trump meer passie heeft geuit over tarieven dan over VAIS-belastingen. Maar door te zeggen dat een groot deel van zijn economische agenda ‘terzijde kan worden geschoven’ als ‘lege electorale toegeeflijkheid’, maakt Porter een fout waar andere journalisten en miljoenen kiezers aan ten prooi vallen, wat rampzalige electorale gevolgen zou kunnen hebben.
De veronderstelling dat presidentskandidaten routinematig campagnebeloften doen die ze niet van plan zijn na te komen, wordt breed gedragen en is onjuist – over zegevierende genomineerden in het algemeen, en Trump in het bijzonder. Jonathan Bernstein, de politicoloog en Bloomberg columnist, heeft deze kwestie besproken terug in 2012 voor de Washington Maandelijks:
Politieke wetenschappers hebben deze vraag al een tijdje bestudeerd, en wat ze hebben ontdekt is dat ronduit spraakmakende gebroken beloften zoals die van George HW Bush ('Lees mijn lippen: geen nieuwe belastingen'-belofte) de uitzondering zijn. niet de regel. Dat is wat twee boekgrote onderzoeken uit de jaren tachtig hebben aangetoond. Michael Krukones, op Beloften en prestaties: presidentiële campagnes als beleidsvoorspellers (1984) stelde vast dat ongeveer 75 procent van de beloften van presidenten, van Woodrow Wilson tot en met Jimmy Carter, werden nagekomen. In Presidenten en beloften: van campagnebelofte tot presidentiële prestaties (1985), keek Jeff Fishel naar campagnes van John F. Kennedy tot en met Ronald Reagan. Wat hij ontdekte was dat presidenten steevast proberen hun beloften na te komen; De belangrijkste reden waarom sommige beloften niet worden nagekomen is de oppositie in het Congres, en niet het presidentiële gezeur…. Recentere en kleinschaliger kranten hebben het belangrijkste punt bevestigd: de agenda's van presidenten worden duidelijk telegrafisch weergegeven in hun campagnes.
De wetenschappelijke bevindingen die Bernstein in 2012 opsomde zijn inmiddels een beetje achterhaald, en de vraag is of dit patroon zich heeft voortgezet, vooral tijdens de regering van Donald Trump, een gewone leugenaar. Het antwoord is ja: Trump heeft, net als eerdere presidenten, voornamelijk geregeerd op basis van zijn campagneagenda. Dat zie je terug in de “Trump-O-Meter' gepubliceerd door PolitiFact, waarin meer dan honderd van zijn beloften uit 2016 verband hielden met zijn daden als president. Dat blijkt ook uit de Washington Maandelijks “Index van presidentiële prestaties”, die deze zomer werd gepubliceerd, waarin 149 belangrijke prestaties van de regeringen Trump en Joe Biden op 21 beleidsterreinen werden bijgehouden.
De PolitiFact EnMaandelijksUit gegevens blijkt dat Trump niet zoveel van zijn agenda ten uitvoer heeft gekregen als Obama of Biden. Maar onze rapportage onthulde dat dit voornamelijk te wijten was aan Trumps incompetentie, onervarenheid en een staf die verstandig genoeg was om zijn meest krankzinnige beleidsrichtlijnen langzaam uit te voeren. Twee van deze drie voorwaarden zullen in een tweede Trump-termijn niet meer bestaan. En een tweede termijn zou ook een door de Republikeinen gecontroleerde Senaat en een Huis dat nog steeds in handen is van de Republikeinse Partij met zich mee kunnen brengen, beide meer afhankelijk van Trump dan tijdens zijn eerste termijn.
Er is dus geen reden om aan te nemen dat een tweede termijn Trump niet zal proberen alle of bijna alle radicale, gevaarlijke, fascistische beloften die hij nu doet waar te maken. En hij zal waarschijnlijk succesvoller zijn zin krijgen dan voorheen.
Trump wint alleen als de Amerikanen niet geloven dat hij het meent, of, zoals het oude gezegde luidt: hem serieus nemen, maar niet letterlijk.
Michael Podhorzer, de politiek analist, heeft dat wel gedaan waargenomendat de sterkste en zachtste aanhangers van Kamala Harris evenzeer geloven dat de agenda van Trump gevaarlijk is. Waar ze van mening verschillen, is dat sterke aanhangers “veel waarschijnlijker zullen geloven dat Trump zijn agenda zal uitvoeren”, terwijl de zachte aanhangers denken dat hij vooral alleen maar praat. De zachte supporters, zo zegt Podhorzer in een e-mail, zullen de verkiezingen ook eerder uitstellen omdat ze denken dat Trump niet zal handelen naar wat hij zegt, of in ieder geval niet op een manier die hen zal beïnvloeden.
De pers heeft onbewust deze gevaarlijke psychologische ontkenning onder het Amerikaanse publiek gevoed door niet te rapporteren wat de geschiedenis en de feiten laten zien: dat wat een presidentskandidaat, inclusief Trump, belooft tijdens zijn campagne.iswat ze zullen proberen te doen op kantoor. Het overbrengen van deze waarheid aan de kiezers is één ding dat journalisten kunnen doen, zelfs op dit late uur, en dat echt een verschil kan maken.
Verwant
