En dan zal ik uit die hele bron van beelden beelden kiezen die mij grijpen, die mij opwinden, die mij interesseren, waarvan ik het gevoel heb dat ze betekenissen van mij overbrengen op iemand anders. Dat is het eerste deel.”
Deel twee gaat over het canvas en het schalen of transformeren van de afbeelding. “Ik projecteer het beeld en rommel met de compositie door hem te verplaatsen tot ik de juiste compositie heb gevonden. Ik transformeer het met een krijtje, potlood, wat dan ook, en ga dan over in verf. Daarna ontwikkelt het schilderij zich van heen en weer tussen mij en het doek. (Het gaat over) hoe ik de kleur neerzet, hoe de kleur het canvas raakt, wat voor soort afdruk het maakt. Het is altijd een verrassing. Het is een gesprek dat plaatsvindt tussen mij, het canvas en het penseel. Als ik het eraf moet halen of opnieuw moet beginnen, is het een heen en weer gesprek. En dat is altijd boeiend, verrassend en leuk. Het is intens en totaal boeiend.”
Haar ochtendritueel begint met het zetten van “mijn kopje zwarte koffie met een beetje melk – ik leef niet totdat ik dat doe!” zegt ze lachend. “Ik hou van muziek terwijl ik schilder, gewoon omdat het de rest van de kamer blokkeert. Het is een omhulsel van geluid dat verwijderd is van de geluiden van het dagelijks leven. Ik ben slechts in één richting gericht en dat is het visuele. De muziek is wat er op dat moment beschikbaar is. Het zal de radio zijn, ik wil er geen gedoe mee hebben. Ik wil niet naar een platenspeler, dus wat er ook gebeurt – klassiek, opera, volksmuziek, jazz – het is een manier om de ruimte vrij te maken.”
De lichamelijkheid van het beginnen met schilderen is het loslaatpunt. “Dan kom je bij de echte schilderkunst, als je die keuzes maakt. Met welke kleur begin ik? Waar moet ik beginnen? Je maakt bijna automatisch keuzes, maar ze zijn heel belangrijk voor hoe het schilderij uiteindelijk evolueert.”
Haar leidende principe is “gewoon mezelf vertrouwen, vertrouwen op mijn eigen gevoelens met betrekking tot waar het werk over gaat en hoe het eruit ziet. Het is niet om iemand of iets te volgen. Het is belangrijker om je eigen visie te volgen en erin te geloven. Dat zal uiteindelijk het belangrijkste zijn in het werk.”
Semmel werd geboren in de Bronx in een joods gezin en woont nog steeds in New York; “als het heet en verschrikkelijk wordt” ontsnapt ze en brengt de zomer door in East Hampton. New York is belangrijk, zegt ze, als ‘een kruispunt van de wereld. Er zijn hier allerlei soorten mensen, er zijn allerlei spannende dingen te zien. Er is een zware, zeer grote kunstgemeenschap, veel beelden, mensen, feesten, tentoonstellingen. Het is een opmerkelijke, opwindende, prachtige plek. Ik vind het geweldig. Ik zou nergens anders zijn.” (Semmel trouwde in 1952, op 19-jarige leeftijd, en kreeg een zoon en dochter; ze woonde zeven jaar in Spanje en keerde in 1970, het jaar van haar scheiding, terug naar New York.) Als ze geen kunstenaar was geworden, zegt ze dat ze zou een psychiater kunnen zijn. “Ik hou van mensen en ik hou van een soort analytische houding, wat mensen maakt tot wie ze zijn. Ik zou waarschijnlijk die kant op zijn gegaan, misschien. Of anders de politiek.
