“Ik heb altijd extreme reacties op geluid ervaren. Ik kon bijvoorbeeld niet in dezelfde kamer zijn als mijn moeder die aan het eten was (ik hou van je, mama) en een paar van mijn vrienden hadden er echt last van en ik ontdekte dat de aandoening misofonie heette (…) Het kan moeilijk zijn om dit uit te drukken hoe intens de impact van misofonie kan zijn, dus Kraken wil het op een speelse, luchtige en boeiende manier tot leven brengen”, zegt ze.
En dus haastte Holly zich na haar luidruchtige treinrit uit de hel naar huis om een idee te schetsen voor de beelden van de film. Haar inspiratiepunten waren 'de garnalenbijtscène in de film'. De stof”, evenals de romantische komedie Iedereen houdt van Jeanne, waarin de reacties van de hoofdpersoon worden verwerkt door een intern 2D-geschetst geanimeerd personage, “wat ik echt gaaf vond!”, zegt Holly.
Een belangrijk aspect van het project voor Holly was dat de interne wereld van haar hoofdpersoon intens, diepgeworteld en behoorlijk surrealistisch aanvoelde, terwijl ze (uiteraard) geworteld was in het voortdurend knapperige traject van de crips-eetreis van haar tegenstander. Dus nadat ze met haar vertrouwde DOP Charlotte Nind had gesproken, haar komediescript had samengesteld, veel handgemaakte rekwisieten had gemaakt en een zelfgemaakte soundtrack had gemaakt met geluidsontwerper Cam Griffiths, nam de regisseur haar liefde voor het weergeven van de innerlijke wereld van een personage op het scherm over. .
De resultaten? Een komische filmische ervaring met een tekenfilmgevoel die op inventieve wijze de intense realiteit van zintuiglijke worstelingen in beeld brengt. Terwijl we de hoofdrolspeler de geluiden van knapperige chips zien dragen met toenemend ongemak, “beginnen haar interne wereld en externe realiteit uiteindelijk echt te vervagen”, wat het vermogen van sommige geluiden aantoont om “elke cel van je lichaam over te nemen”, zegt Holly. Wanneer je de surrealistische innerlijke wereld van haar personage betreedt, is de ervaring zo intens dat het voelt alsof je in de mond van de persoon zit.
„Tot nu toe zijn de meeste reacties op de film afkomstig van mensen die lijden aan misofonie, en vooral van andere neurodiverse gemeenschappen“, vertelt Holly. “Mensen hebben dingen gezegd als 'je snapt me!' en 'Ik kan het me zo voorstellen', waarbij enkelen bekennen dat ze op sommige punten hun oren bedekten. Dankbaar dat ze met de film enig licht kon werpen op de realiteit van zintuiglijke worstelingen, concludeert de regisseur: “Er zijn tegenwoordig veel zware dingen, en ik wilde wat luchtigheid in een intense toestand brengen en een stem geven voor de velen die deze ervaring zo moeilijk vinden om in woorden uit te drukken en om ons allemaal aan te moedigen voorzichtiger te kauwen!”
