Denk eens aan hoe overtuigend ze slaagde in haar 107 dagen durende campagne – en wat dat betekent over hoe diep de problemen zijn die we moeten oplossen.
Vice-president Kamala Harris geeft toe dat de presidentsverkiezingen aan de Howard University in Washington DC zijn gehouden.
(Justin Sullivan / Getty Images)
Ze verdiende beter.
Kamala Harris verloor met zo'n grote marge dat het voor mij op dit moment geen zin heeft om naar redenen te zoeken. Zeker niet vanwege de enige duidelijke fout die haar campagne maakte en die een wondermiddel in de race zou zijn geweest. In de loop van de tijd zullen we verklaringen vinden. Maar het zullen waarschijnlijk niet de redenen zijn die voor ons prioritair zijn. Behalve mijn eerdere. Ze is een zwarte vrouw – en nee, ik denk niet dat het toeval is dat de twee overwinningen van Trump op vrouwelijke kandidaten vielen.
Ja, er zijn nog meer redenen, en die zullen we vinden. Maar toen ik Harris woensdag zag toegeven op haar alma mater aan de Howard University, waar gisteravond het feest voor haar verwachte overwinning plaatsvond, kon ik haar gewoon nergens de schuld van geven. Op sociale media heb ik haar gisteravond feilloos genoemd, maar dat is onzin; niemand is feilloos. Maar denk er eens over na hoe overtuigend ze in haar 106 dagen durende campagne slaagde: in het uithollen van de verkiezingskloof tussen haar en Trump zodra ze genomineerd werd; door de vloer aan te vegen met Trump in haar enige debat tegen hem; op de conventie; door meer geld in te zamelen, veel meer van kleine donoren, dan de Trump-campagne deed; in haar grondspel. Als Glenn Thrush zei het“De Democraten hebben de vormen en conventies van de grote, normale Amerikaanse politiek grondig beheerst/gedomineerd…. Eén probleem: er bestaat niet meer zoiets als een normale Amerikaanse politiek.”
Ze bracht tegelijkertijd grote argumenten naar voren over de toekomst van de democratie miljoenen investeren in het bereiken van kiezers met advertenties over de kosten van boodschappen en medicijnen op recept, en een werkelijk transformatief voorstel om Medicare uit te breiden naar thuiszorg. Had ze meer afstand tussen zichzelf en Joe Biden moeten scheppen? Biden werd gedurende zijn ambtsperiode geprezen als de meest arbeidsvriendelijke president sinds de FDR, omdat hij hoofden van bureaus had benoemd die werknemers en consumenten op agressieve wijze beschermden, en omdat hij wetgeving had aangenomen die miljarden dollars zou investeren in on-shoring-banen. Er zijn hier geen gemakkelijke antwoorden, en ik denk dat deze week in het teken staat van rouw, woede en onszelf verenigen voor de lange strijd die voor ons ligt. De mensen die Trump hebben gekozen vinden zichzelf misschien niet oké met het fascisme, maar dat is wat ons te wachten staat als we niet klaar zijn om terug te vechten.
Ik moest dinsdagavond een retourtje maken van Harris' niet-overwinningsfeestje naar haar concessietoespraak woensdagmiddag. Het was behoorlijk verwoestend. Er waren veel mensen die huilden. Ik had er misschien bij kunnen zijn. De menigte was zo groot dat ik mijn dochter en haar vriendin niet kon vinden, maar toch was er een grote lege ruimte in het midden van de binnenplaats die symbool leek te staan voor alle mensen die tegen de opiniepeilers hadden gezegd dat ze op Harris zouden stemmen, maar in de einde niet.
Maar Harris hield haar hoofd omhoog, dus wij moeten dat ook doen.
Huidig probleem
Ze dreigde uiteraard niet met een opstand: ‘Een fundamenteel principe van de Amerikaanse democratie is dat wanneer we een verkiezing verliezen, we de uitslag accepteren’, zei ze. “Dat principe onderscheidt, net als elk ander principe, democratie van monarchie of tirannie. En iedereen die het vertrouwen van het publiek zoekt, moet dat respecteren.”
Maar ze vervolgde: ‘Tegelijkertijd zijn we in ons land loyaliteit niet verschuldigd aan een president of partij, maar aan de grondwet van de Verenigde Staten, en loyaliteit aan ons geweten en aan onze God. Mijn trouw aan alle drie is de reden dat ik hier ben om te zeggen: hoewel ik deze verkiezingen toegeef, geef ik niet toe aan de strijd die deze campagne heeft aangewakkerd – de strijd: de strijd voor vrijheid, voor kansen, voor eerlijkheid en de waardigheid van alle mensen. . Een strijd voor de idealen die het hart van onze natie vormen, de idealen die Amerika op ons best weerspiegelen. Dat is een strijd die ik nooit zal opgeven.”
Ik vond deze volgende herkauwer aangrijpend en toch ook een beetje verdrietig.
“Het adagium luidt: alleen als het donker genoeg is, kun je de sterren zien. Ik weet dat veel mensen het gevoel hebben dat we een donkere tijd ingaan, maar in het belang van ons allemaal hoop ik dat dit niet het geval is. Maar het punt is: Amerika, als dat zo is, laten we dan de hemel vullen met het licht van een briljant, briljant miljard sterren.’
Ik weet eigenlijk niet hoe we dat doen. Er is geen manier om deze resultaten te verzachten; er is geen manier om een lichtpuntje te ontdekken in een omgeving waarin het werk dat gedaan moet worden tegen het fascisme, en voor rechten, gelijkheid en waardigheid voor iedereen, zo monumentaal is. Ik kon slechts troost putten uit een klein moment van menselijke verbondenheid bij Howard, een moment dat me blij maakte dat ik de rondreis had gemaakt. Een schattige zwarte peuter rende weg en wierp zich in mijn armen. Haar moeder zei dat ze Joan heette (zonder mijn naam te kennen). Terwijl ik daar stond met dit bundeltje geluk in mijn handen, vertelde haar moeder me dat haar Joan erg verlegen is en nooit zoiets doet. Misschien zal deze Joan de wereld een betere plek maken. Dat hebben we bij deze verkiezingen niet voor haar gedaan, maar we kunnen niet stoppen met proberen.
We kunnen niet terugdeinzen
We worden nu geconfronteerd met een tweede presidentschap van Trump.
Er is geen moment te verliezen. We moeten onze angsten, ons verdriet en ja, onze woede benutten om weerstand te bieden aan het gevaarlijke beleid dat Donald Trump op ons land zal ontketenen. We wijden ons opnieuw aan onze rol als journalisten en schrijvers met principes en geweten.
Vandaag bereiden we ons ook voor op de strijd die voor ons ligt. Het zal een onbevreesde geest, een geïnformeerde geest, wijze analyse en menselijk verzet vereisen. We worden geconfronteerd met de invoering van Project 2025, een extreemrechts hooggerechtshof, politiek autoritarisme, toenemende ongelijkheid en ongekende dakloosheid, een dreigende klimaatcrisis en conflicten in het buitenland. De natie zal onderzoeksrapportage aan het licht brengen en voorstellen doen, en als gemeenschap samenwerken om hoop en mogelijkheden levend te houden. De natie's werk zal doorgaan – zoals het heeft gedaan in goede en minder goede tijden – om alternatieve ideeën en visies te ontwikkelen, om onze missie van het vertellen van de waarheid en diepgaande berichtgeving te verdiepen, en om de solidariteit in een verdeelde natie te bevorderen.
Gewapend met een opmerkelijke 160 jaar gedurfde, onafhankelijke journalistiek, blijft ons mandaat vandaag de dag hetzelfde als toen de abolitionisten voor het eerst oprichtten De natie– om de principes van democratie en vrijheid hoog te houden, als baken te dienen in de donkerste dagen van verzet, en om een betere toekomst voor te stellen en te strijden.
De dag is donker, de strijdkrachten zijn vasthoudend, maar net zo laat Natie redactielid Toni Morrison schreef: “Nee! Dit is precies het moment waarop kunstenaars aan het werk gaan. Er is geen tijd voor wanhoop, geen plaats voor zelfmedelijden, geen behoefte aan stilte, geen ruimte voor angst. We spreken, we schrijven, we doen taal. Dat is hoe beschavingen genezen.”
Ik verzoek u dringend om erbij te blijven De natie en doneer vandaag nog.
Verder,
Katrina van den Heuvel
Redactiedirecteur en uitgever, De natie
Meer van De natie
De Verenigde Staten hebben Donald Trump gekozen in al zijn lelijkheid en wreedheid, en het land zal krijgen wat het verdient.
De Republikeinen hebben de Senaat veroverd, maar de Democraten kunnen nog steeds het Huis van Afgevaardigden veroveren – en wat er ook gebeurt, ze hebben de plicht om Trump te bestrijden met alles wat ze hebben.
De les uit 2024 is duidelijk: als kiezers jou niet zien als een aanjager van transformationele verandering, zullen ze zich tot iemand als Donald Trump wenden.
