Chuck Schumer moet aftreden | De natie

Wanneer een leider, of hij nu lid is van een partij of van een militaire campagne, een expliciete strategie uitstippelt die op overweldigende wijze mislukt, moet die leider, als hij of zij ook maar een greintje eer heeft, aftreden. Alleen al de afgelopen jaren trad de Britse premier Liz Truss af na slechts 44 dagen in functie te zijn geweest; haar opvolger, Rishi Sunak, trad onlangs af nadat hij zijn partij naar een nederlaag had geleid. In augustus, De Japanse premier Fumio Kishida trad af vanwege diepe publieke ontevredenheid. Het Democratische bloedbad van gisteren vereist niet minder Chuck Schumer.

In 2016, Chuck Schumer vol vertrouwen verklaard dat Hillary Clinton zou winnen, dat de Democraten de Senaat zouden winnen, en dat “voor elke arbeidersdemocraat die we verliezen in het westen van Pennsylvania, we twee gematigde Republikeinen zullen oppikken in de buitenwijken van Philadelphia, en dat kun je herhalen in Ohio en Illinois en Wisconsin.“

Dat gebeurde niet. De voor de hand liggende les was voor velen die van de partij Een grootschalige mislukking van het economisch populismeals een kwestie van zowel politiek als beleid. Wij Democraten hielden niet alleen de hand vast met de Republikeinen op het gebied van de ultra-globalisering; wij hadden leidde de strijd om alles open te stellen voor China, en om de NAFTA. Clinton liep voorop, maar Obama volgde en liet het lokalisme, het economisch patriottisme en het anti-monopolie varen ten gunste van grote bedrijven en de belofte van goedkope goederen. Diep onderzoek naar het handelsbeleid en opiniepeilingen hebben dat uitgewezen Trumps omarming van tarieven was de sleutel tot zijn succes.

Maar de partij heeft de les niet geleerd. In plaats daarvan bleef het streven naar steeds meer stemmen in de voorsteden, en bleef het beloven dat demografische veranderingen op magische wijze het werk zouden doen waartoe campagne voeren niet hielp. Millennials, Gen ZEn Zwarte en Latino-kiezers Het was de bedoeling dat ze binnen zouden komen en de partij zouden redden die op haar eigen voorwaarden aan het verliezen was. Groot geld en grote super-PAC's werden verondersteld de leegte op te vullen die werd achtergelaten door een steeds meer uitgeholde lokale partij-infrastructuur, en het doel van het jagen op stemmen in de voorsteden sloot mooi aan bij het doel om grote donoren als Marc Cuban en Reid Hoffman het hof te maken.

Er waren uitzonderingen, in de late tienerjaren en deze cyclus. Vertegenwoordiger Chris Deluzio uit Pennsylvania gewonnen in Trump-land met een sterke staat van dienst op het gebied van het ondersteunen van tarieven tegen China en het bestrijden van slechte handelsovereenkomsten. Josh Riley in NY-19 won in een mesgevecht in de duurste huisrace van het land met een gerichte agenda van het bestrijden van prijsopdrijving, het corrupt noemen van campagnedonaties, het ondersteunen van tarieven en lokale productie. (Het is waar dat de onbetwistbare populist Sherrod Brown werd opgeslokt door de rode golf; de algemene perceptie van de Democratische Partij is belangrijker dan individuele rassen, behalve in nauw verdeelde districten.)

Desondanks leek Biden vooral het probleem daadwerkelijk te begrijpen; in het binnenlands beleid heeft de president Wall Street en de elitedonoren in ieder geval de rug toegekeerd, in plaats daarvan agressieve antitrustmaatregelen nagestreefd en de door Donald Trump ingevoerde tarieven verdubbeld, en deze aangevuld met cruciale binnenlandse uitgaven om de lokale productie te ondersteunen. Hij verhoogde Lina Khan, Rohit Chopra en Katherine Tai en deed een beroep op de Senaat moet actie ondernemen om Big Tech op te splitsen.

Maar Biden moest samenwerken met een Federal Reserve die vastbesloten was de rente op een ondraaglijk niveau te houden. Hij leek ook bizar genoeg een persbureau te kiezen dat de erfenis van Clinton/Obama weerspiegelde, en in plaats van openlijk de haat te verwelkomen tegen de miljardairs, monopolisten en globalisten waarmee zijn regering werd geconfronteerd, klonken de meeste van zijn publieke verklaringen – op enkele uitzonderingen na – meer als ontzag. – het pragmatisme schendt en geen weerspiegeling is van de terechte publieke woede tegen de elites die Amerikanen decennialang beleefd hebben genaaid en het ‘efficiëntie’ noemden. Maar een van de belangrijkste hindernissen op de weg van het economisch populisme was een door Schumer geleide Senaat, die notoir ongeïnteresseerd was in de strijd tegen de macht van het bedrijfsleven. Schumer heeft de Big Tech-wetten gedooden droeg water voor crypto.

Hoe kon een electoraat waarvan de belangrijkste kwesties de economie en de democratie waren, voor Trump kiezen? Vanwege het falen van de Democraten om op te komen voor de kleine man tegen de verpletterende geconcentreerde financiële macht. Wat Schumer nooit heeft begrepen – en veel democratische elites blijven het niet begrijpen – is dat economisch populisme net zo goed over democratie gaat als de grote ‘democratie is op het stembiljet’-discussie die de traditionele mediagolven domineerde. Het gaat erom dat mensen uit de arbeidersklasse macht hebben, genoeg macht zodat ze vrijuit kunnen spreken, van baan kunnen veranderen, een bedrijf kunnen starten, zonder verpletterd te worden door de wereldhandel of door bedrijfsmonopolies. En het handelsbeleid gaat uiteraard over economie, maar het gaat ook over het herbevestigen van de democratie, de soevereine macht om beslissingen te nemen over ons eigen leven. Misschien veel geld en de dromen van super PAC-dollars die hem steunen vertroebelde zijn zicht.

Natuurlijk is dit niet allemaal de schuld van Schumer, maar dat betekent niet dat hij niet moet aftreden. Er zijn decennialang leiders die in de schuld delen. Andere hoofden van de DCCC en DNC moeten ook aftreden. Maar een spraakmakend aftreden van Schumer zou de Democraten op perverse wijze reden tot hoop geven. Een van de kernverantwoordelijkheden van leiderschap is het in gelijke mate nemen van de verantwoordelijkheid voor succes en mislukking, zonder het ene te veel op te eisen en de verantwoordelijkheid voor het andere te ontlopen.