De esthetiek van William White is geworteld in praktisch nut: terwijl hij pronkt met een corduroy broek, legt Cooper uit hoe hij de zakken heeft ontworpen die perfect passen op een iPhone. Een gedeelte van een bank kan moeiteloos worden gebruikt als een eenpersoonsbed. En dan is er nog wat hij omschrijft als “culinaire accessoires”: schalen, borden, kommen, servetten, glazen, theekopjes, kandelaars en een karaf. Het is alles wat je nodig hebt voor elke dag, of voor een last-minute etentje… maar niets meer. Dan is er nog het feit dat een groot deel ervan, nou ja, wit is: “Een referentie voor mij was niet-klinisch wit – warm wit. Het is een leeg canvas, een helderheid, een gevoel”, zegt Cooper over de kleur. “Je kunt er je eigen wereld bovenop bouwen.”
Toch zou je William White nooit als basic omschrijven, want elk item wordt met de grootst mogelijke vakmanschap en zorg uitgevoerd. Huishoudartikelen worden met de hand beschilderd met sterrenbeelden in een stad buiten Palermo, Italië, terwijl glas wordt geblazen door een familie van ambachtslieden in Caïro, Egypte. (De vroegste glasartefacten in de geschiedenis, legt Cooper uit, werden ontdekt in het Noord-Afrikaanse land.) Kleding wordt gemaakt in dezelfde fabriek in New York die kleding produceert voor The Row en Thom Browne.
Bovendien zal elk stuk dat hij ontwerpt slechts één van de tien of twintig zijn. „Er zit zoveel smerigheid in massaproductie – ik wilde daar op een bepaalde manier tegengesteld aan zijn“, zegt Cooper. Terwijl veel grote conglomeraten dure, trendy goederen op de markt brengen die ons gevangen houden in een cyclus van eindeloos meer willen, wil Cooper dat we iets kopen dat ons hopelijk voor altijd bevredigt. „Alles zou moeten werken in je bestaande wereld“, zegt hij. “De kledingkast moet in je bestaande kledingkast passen. Het tafelblad moet in uw bestaande tafelblad passen. Het meubilair moet passen in je bestaande interieur.”
