In zijn eigen woorden spreekt Sam Wright over het creëren van een trots document van groepen die eeuwenlang zijn gemarginaliseerd en op oneerlijke wijze zijn ontsierd door de moderne media
Er is een portretfotograaf uit Sheffield Sam Wright nam in 2018, wat zijn praktijk perfect samenvat. Het is van een 14-jarige bokser die seconden eerder een gevecht verloor, terwijl hij zijn rode hoofd naar de camera hield terwijl de tranen in zijn ogen opzwellen. Deze foto, die op de shortlist stond voor de Taylor Wessing Photography Prize, legt een moment van kwetsbaarheid vast in een sport die gebonden is aan mannelijke ideeën over stoerheid.onthult een tedere complexiteit die de kern vormt van Wrights werk. Sinds hij een tiener was, nam hij zijn camera mee naar BMX-parken en underground punk-optredens in het noorden. hij zet zich in om een meer menselijke kant te laten zien aan gemeenschappen die grotendeels verkeerd worden begrepen.
Zijn nieuwe boek Pijler om te posten is niet anders, een feestelijk licht werpend op de Traveller- en Roma-zigeunergemeenschappen in Groot-Brittannië. Het volgt een liefdevol document over Napels (gepubliceerd in 2022), een Italiaanse stad die vaak als gevaarlijk wordt beschouwd, maar die Wright in al zijn ware, levendige glorie vastlegt. Gelijktijdig gelanceerd in het Photo Book Cafe in Shoreditch en Village Books in Manchester, het nieuwe project begon nadat Wright hoorde dat zijn overgrootmoeder vóór het huwelijk gedwongen werd haar Traveller-identiteit op te geven. Dit wekte een persoonlijke nieuwsgierigheid op die hem naar de Appleby Horse Fair in Cumbria leidde, een evenement dat al sinds 1775 plaatsvindt en jaarlijks meer dan 10.000 reizigers trekt.
Bij aankomst werd Wright onmiddellijk ontroerd door de vriendelijke geest van de gemeenschap, die hem verwelkomde om hen zonder voorbehoud neer te schieten. Het bezoek aan Appleby markeerde het begin van een drie jaar durende reis langs beurzen in Yorkshire, Norfolk, Cumbria, Galway en Cork, waar Wright niet alleen Traveller-bijeenkomsten en -vieringen fotografeerde, maar ook de tijd nam om mensen buiten de camera te interviewen. De resulterende afbeeldingen zijn aanwezig een trots document van een gemeenschap die eeuwenlang is gemarginaliseerd en op oneerlijke wijze is ontsierd door de moderne media, waarin nauwe intergenerationele banden worden weergegeven in glanzende kleurenportretten die uitstralen van veerkracht en vreugde.
Hier spreekt Sam Wright in zijn eigen woorden over het maken van het boek.
“Ik denk dat ik altijd in het verhaal van de underdog ben geweest. Ik heb geprobeerd contact te maken met minder gevierde mensen en de mooiere kant van hun leven te laten zien. De zigeuner- en reizigersgemeenschappen worden al eeuwenlang slecht in beeld gebracht. Ik wilde het waargebeurde verhaal van de mensen vertellen en de rijkdom van de gemeenschap laten zien die je niet vaak ziet.
“Ik begon op de Appleby Horse Fair. Het is een belangrijke datum op de kalender. Traditioneel werden deze beurzen georganiseerd om paarden en vee te verkopen. Er wordt nog steeds veel in paarden gehandeld, maar nu is het ook een plek waar mensen vrienden kunnen ontmoeten en mensen kunnen zien die ze al een hele tijd niet meer hebben gezien. Een paar mensen vertelden me: 'Het is een plek waar we kunnen komen en gewoon onszelf kunnen zijn'. Er is geen druk van de overheid of de politie. Ze laten niet toe dat mensen vanaf de kant van de weg tegen hen schreeuwen. Ze komen niet verder. Het is een echte veilige ruimte.
“Voordat het project begon, zei iedereen de dingen die iedereen zegt over reizigers en zigeuners. 'Ga daar niet heen. Ze zullen je camera's stelen'. Dat was mijn eerste besef van hoe wijdverbreid de vooroordelen en het racisme jegens hen zijn. Toen ik daar aankwam, waren ze zo gastvrij. Ze zeiden: 'Leuk je te ontmoeten. Kom en ga zitten. Wil je een kopje thee? We hebben net een kleindochter gekregen, kun je een foto maken?' Het was supermooi. Ik had niets gezegd over mijn overgrootmoeder en de connectie daar, dus ik was een complete buitenstaander en voelde me echt thuis. Na Appelby had ik het gevoel dat er meer nodig was dan slechts één reis. Ik ben twee of drie jaar doorgegaan met fotograferen.
“Er bestaan zoveel misvattingen over de Traveller-gemeenschap. De media zullen zich concentreren op incidenten waarbij ze afval achterlaten of op blote knokkels boksen. Daar zit wel een beetje van, maar het is maar een heel klein deel. Ik deed heel wat interviews zonder mijn camera en zat gewoon met mensen te praten en de gesprekken op te nemen. Er waren enkele verhalen die behoorlijk verontrustend waren. Deze ene jongen, Benjamin Smith, vertelde me dat hij gescheiden was van de vaste kinderen op school. Hij werd door de andere studenten lelijk uitgescholden. Hij is net van school gekomen en hij is nog maar 12, dus daarmee is zijn opleiding afgerond. Ik vond het heel belangrijk om ons op de jongere generatie te concentreren. Zij zijn degenen die op dit kruispunt staan met de gemeenschap, waar de moderne wereld al hun tradities ontmoet.
“Een van mijn favoriete personages die ik heb ontmoet, is een man die Benny James heet. Ik maakte één portret van hem en daarna spraken we twee uur lang. Hij vertelde over opgroeien, de beurzen en hoe belangrijk familie is. Hij vertelde over enkele van de moeilijkere dingen, zoals het niet kunnen ingaan van pubs, en dat er borden zouden staan met de tekst 'Geen reizigers welkom'. Hij beëindigde het gesprek met de woorden: 'Ik ben een trotse zigeunerman'.
“Tijdens ons gesprek bleef Benny James zeggen: 'Pijler om te posten. We zijn van het kastje naar de muur verplaatst.' Het bleef maar komen. Ik heb het later opgezocht en het betekent dat je zonder pardon van de ene plaats naar de andere wordt verplaatst, wat volgens mij alles samenvatte. Er zijn geen franjes binnen de gemeenschap. Ze zeggen: we gaan door en we gaan er niet over klagen. Ze hebben die veerkracht.
“Ik hoop dat het boek een aantal barrières slechtt. De reizigers- en zigeunergemeenschappen maken net zo goed deel uit van de Britse en Ierse (cultuur) als ieder ander. De meesten van ons willen bij ons gezin zijn en een leuk leven leiden. Met mijn fotografie wil ik eerder zoeken naar de overeenkomsten dan naar de verschillen. Ik wil mensen laten zien als mensen, en niet als hun labels.”
Pijler tot post door Sam Wright wordt uitgegeven door Gost Books en is nu verkrijgbaar.
