Hun prominente rol in de voortdurende strijd voor de mensenrechten is door de staat met hevig optreden geconfronteerd.
Te midden van de toegenomen, gewetenloze massale executies in Iran en een groeiende abolitionistische verzetscampagne, geleid vanuit de gevangenissen van het land, vernietigde het Iraanse Hooggerechtshof het doodvonnis voor Sharifieh Mohammadieen feministische arbeidsactivist. Mohammadi zou banden hebben met arbeidsorganisaties waarvan hij werd beschuldigd baggyof op zoek zijn naar gewapende rebellie tegen de staat. Ondanks dat de verdachte organisaties dat wel hadden gedaan haar lidmaatschap ontzegdwaardoor de aanklacht wordt ondermijnd baggydeze zomer werd ze ter dood veroordeeld. Op 13 oktober haar advocaat bevestigd dat haar doodvonnis was vernietigd en dat er een nieuw proces tegen haar aan de gang is.
Duizenden mensen, waaronder veel mensenrechtenactivisten en drugsdelinquenten, zijn dat ook geweest geëxecuteerd in Iran sinds 1979. Op 18 oktober heeft Iran in 2024 570 mensen in de dodencel vermoord, en de aantal blijft stijgen. Op 6 oktober werd Iran geëxecuteerd Achtar Ghorbanlueen kindbruid. Mohammedreza Azizidie 17 was ten tijde van zijn vermeende overtreding, zal in oktober worden geëxecuteerd. Het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties heeft dat wel gedaan eiste een moratorium op de doodstraf in Iran.
De executies in Iran vormen niet alleen schandalige schendingen van de mensenrechten, maar functioneren ook als een vorm van collectieve bestraffing, waarbij systematisch generaties Iraniërs worden aangevallen die het autoritarisme hebben overtreden door te strijden voor sociale verandering. De repressie is zo dodelijk dat het nu algemeen bekend is onder de bevolking diverse gemarginaliseerde gemeenschappen in Iranevenals abolitionisten over de hele wereld, dat Iran gebruikt de doodstraf als wapen om meningsuiting te onderdrukken. Dit groeiende bewustzijn biedt de internationale gemeenschap de mogelijkheid om te eisen dat Iran de doodstraf afschaft, en dat landen over de hele wereld stoppen met alle vormen van ontmenselijking, ongeacht of deze zich nu manifesteren in de Het sombere record van executies in de Verenigde Staten of het Amerikaanse buitenlandse beleid van het helpen van de genocide op de Palestijnen.
Binnen Iran stimuleren deze angstaanjagende omstandigheden activisten die zichzelf beschouwen als onderdeel van de mondiale feministische beweging om een einde te maken aan de onderdrukking. Vijftien jaar geleden werd de Eén miljoen handtekeningen De campagne zette Iraanse wetgevers onder druk om wetten in te trekken die de mensenrechten van vrouwen schonden. Recenter is de Vrouw, leven, vrijheid De beweging leidde de afgelopen jaren tot de grootste massaprotesten in het land na de moord op de politie Jina Mahsa Aminiwiens dood tijdens haar hechtenis wegens “ongepaste kleding” de voortdurende systematische schendingen van de mensenrechten van vrouwen in Iran onderstreepte.
De prominente rol van Iraanse vrouwen en meisjes in de voortdurende strijd voor de mensenrechten is door de staat met hevig optreden geconfronteerd, die routinematig bedreigingen uitdeelt en richt zich op vrouwelijke mensenrechtenverdedigers met arrestatie, marteling, schijnproevenopsluiting, en doodvonnissen.
Dit mag geen verrassing zijn. Iran is berucht om zijn gendersegregatie en zijn vervolging van etnische en seksuele minderheden En politieke dissidenten. De flagrante aard van het tweeledige rechtssysteem wordt duidelijk gemaakt door de explicietheid ervan discriminatie op grond van geslacht– en de methode waarmee deze regering afwijkende meningen criminaliseert als rebellie of “corruptie op aarde”, misdaden die dat zijn bestraft met de dood. In deze context is de strijd voor de mensenrechten van meisjes en vrouwen in Iran, geleid door Iraanse vrouwen, onlosmakelijk verbonden met de mondiale beweging om de doodstraf af te schaffen.
Huidig probleem
De huidige “Nee tegen executies'-campagne, geleid door politieke gevangenen, is een perfect voorbeeld van dit verband. Vorige maand, Reza Rasaeieen Koerdische activist, werd de 10e persoon gerechtelijk geëxecuteerd in verband met de Women, Life, Freedom-beweging; het officiële voorwendsel voor zijn moord was een aanklacht wegens moord, gebaseerd op valse bekentenissen verkregen door marteling.
Als reactie hierop kwamen vrouwen in de Evin-gevangenis, een van de beruchtste gevangenissen van Iran, waar Er worden momenteel 70 politieke gevangenen vastgehouden– verzameld op de binnenplaats van de gevangenis om een einde te eisen aan het bewapenen van kapitaalaanslagen tegen andere mensenrechtenactivisten die zijn onderworpen aan marteling, waaronder Nasim Gholami Simiari, Pakshan AziziEn Vriseh Moradi.
Net als Rasaei zijn deze gedetineerde vrouwen ten onrechte blootgesteld aan het risico van de doodstraf. Simiari was dat bijvoorbeeld wel beschuldigd van het halsmisdaad van rebellie voor deelname aan de Women, Life, Freedom-protesten. Azizi, een journalist, maatschappelijk werker en activist, is onderworpen aan zulke zware martelingen dat ze kan niet meer lopen. Moradi, die in eenzame opsluiting is vastgehouden, publiekelijk vernederd en geen raadsman heeft gekregen, kondigde in een open brief dat ze haar tweede hoorzitting in oktober niet zou bijwonen om te protesteren tegen de doodvonnissen, en sindsdien is ze begonnen met een rechtszaak hongerstaking.
Onlangs, gevangenisbewakers vielen gewelddadig aan deze vrouwen en hun mede-politieke gevangenen omdat ze zich uitten tegen executies, en daarna ontzegde hen de toegang tot medische zorg En bezoekrecht.
De aanklachten tegen deze mensenrechtenverdedigers zijn een farce, die de voor de hand liggende waarheid verdoezelt – namelijk dat Iran zijn rechterlijke macht uitoefent om degenen te doden die hun stem durven te verheffen tegen hun onderdrukking.
Ondanks het extreme geweld en de ontberingen die hun gevangenschap kenmerken, blijven deze voorstanders protesteren tegen systematische mensenrechtenschendingen. Vida Rabbanimensenrechtenverdediger en lid van de Teheran Journalists Association, wijst op de vreemde tweedeling waarmee Iraanse vrouwen worden geconfronteerd: “In uitzonderlijke omstandigheden die voortdurend veranderen in normen en regels, in de confrontatie van lichamen, wanneer we tegenover een gezaghebbende officier staan, worden we gereduceerd tot louter het leven, tot niets. Onze rechten worden gemakkelijk opgeschort, we worden het doelwit van geweld, en opnieuw wordt dit rechtloze lichaam weer in de schulp van een burger gepropt, omdat verschijningen in de rechtbank voorbehouden zijn aan burgers.”
Als een rapport over de situatie in Evin stelt: “De druk die wordt uitgeoefend door de regering en het uitvaardigen van zware straffen door de Islamitische Republiek en de rechterlijke macht zijn slechts vergeldingsmaatregelen tegen de Woman, Life, Freedom-beweging en haar idealen, gericht op het intimideren van vrouwelijke activisten en het voorkomen van de voortzetting van hun rechtvaardige strijd.” Criminalisering en door de staat gesanctioneerde moord op degenen die zich uitspreken tegen onderdrukking zijn niet uniek voor Iran. En er schuilt een enorme waarde in internationale solidariteit die, zonder dubbele maatstaven, de onderlinge verbondenheid van onze strijd voor vrijheid en mensenrechten omarmt, hetzij via intersectionele feministische allianties, een anti-genocidekader of een abolitionistische lens. Inderdaad, tientallen mensenrechtengroeperingen zijn bijeengekomen om op te roepen tot een moratorium op de Iraanse doodstraf en tot een onafhankelijk onderzoek naar staatsgeweld tegen vrouwelijke politieke gevangenen.
De Evin-gevangenis is een van de zeventien gevangenissen in Iran die deelnemen aan de “Dinsdag geen doodstraf'-campagne, die begon als een hongerstaking onder politieke gevangenen in de Ghezel Hesar-gevangenis en is uitgegroeid tot een mondiale campagne. In de tussentijd, Zanaanhet collectief van 22 onafhankelijke Iraanse vrouwenrechtenorganisaties, heeft een gezamenlijke boodschap van abolitionistische solidariteit. En naast tientallen mensenrechtenorganisaties zijn wij bij de Cornell Center over de doodstraf wereldwijd hebben dit ondertekend dringende verklaring.
Iedereen die dit leest, vraagt zich misschien af: “Wat kan ik doen?” Als Dr. Rezvan Moghaddameen mensenrechtenactiviste voor vrouwen die de Iraanse gevangenissen in en uit is geweest, vertelde me onlangs: “Ik denk dat het allerbelangrijkste is het vergroten van het bewustzijn (van de executies) en ook het zijn van de stem van de vrouwen die onderworpen zijn aan het patriarchaat, de Iraanse geweld tegen vrouwen en doodvonnissen.”
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Sluit u bij ons aan en breng meer aandacht voor de strijd van deze politieke gevangenen tegen de dodelijke repressie van Iran.
Kunnen we op jou rekenen?
Bij de komende verkiezingen staan het lot van onze democratie en fundamentele burgerrechten op het spel. De conservatieve architecten van Project 2025 zijn van plan om de autoritaire visie van Donald Trump op alle bestuursniveaus te internaliseren als hij zou winnen.
We hebben al gebeurtenissen gezien die ons zowel met angst als met voorzichtig optimisme vervullen. De natie is een bolwerk geweest tegen desinformatie en een pleitbezorger voor gedurfde, principiële perspectieven. Onze toegewijde schrijvers hebben interviews gehouden met Kamala Harris en Bernie Sanders, hebben de oppervlakkige rechts-populistische oproepen van JD Vance besproken en gedebatteerd over de weg naar een democratische overwinning in november.
Verhalen als deze en degene die u zojuist hebt gelezen, zijn van cruciaal belang op dit kritieke moment in de geschiedenis van ons land. Meer dan ooit hebben we onafhankelijke journalistiek met heldere ogen en diepgaande berichtgeving nodig om de krantenkoppen te begrijpen en feit van fictie te scheiden. Doneer vandaag nog en sluit u aan bij onze 160-jarige erfenis van het spreken van de waarheid aan de macht en het verheffen van de stemmen van voorstanders van de basis.
Gedurende 2024 en wat waarschijnlijk de bepalende verkiezing van ons leven zal zijn, hebben we uw steun nodig om de inzichtelijke journalistiek te blijven publiceren waarop u vertrouwt.
Bedankt,
De redactie van De natie
Meer van De natie
Bij de eerste stemming sinds India de staatsstatus van Jammu en Kasjmir had ingetrokken, kwam de Nationale Conferentiepartij met de meeste zetels in de Wetgevende Vergadering naar voren.
Drie Palestijnse journalisten beschrijven hoe het is om verslag te doen midden in een genocide.
De vijfjarige Hind Rajab werd het slachtoffer van een bom die in Iowa was vervaardigd. Maanden later stuurt de regering-Biden nog steeds wapens.
De huidige ad hoc westerse coalitie, boordevol bewapening en schijnbaar sterk, zou, net als de NAVO, kwetsbaar kunnen blijken voor plotselinge tegenslagen als gevolg van de toenemende partijdige druk…
Zambia is slechts een van de vele landen die een nieuw soort kolonialisme ervaren, dit keer met een groen kapitalistisch laagje.
