Dit verhaal is afkomstig uit de Herfst/Winter 2024 uitgave van AnOther Magazine:
“Ik ben geen nostalgisch persoon, maar ik kijk veel naar oude programma's uit de late jaren vijftig en zestig omdat ik geïntrigeerd ben door het idee van censuur. De Andy Griffith-show werd uitgezonden van 1960 tot 1968. Historisch gezien gebeurde er in die tijd zoveel, maar als je naar die slaperige zwart-wit sitcom en de onschuldige verhaallijnen kijkt, zou je het niet weten. Je kijkt naar de intro en je weet al dat het een goed gevoel zal geven, het zal eindigen met een schattig klein strikje aan het einde. Het is schokkend om aan het politieke landschap van die tijd te denken en dat te vergelijken met wat er op televisie was, en het zette mij aan het denken dat het nu nog steeds aan de hand is. In de toekomst zal het interessant zijn om terug te kijken op een modern tv-programma en te denken: 'Er vond dus een genocide plaats en niemand praat erover.' Het is cultureel geheugenverlies.
“Ik denk niet dat mijn familie ooit deel heeft uitgemaakt van de Amerikaanse droom Thij Andy Griffith Show promoot, maar wat ik ermee gemeen heb, is dat we allebei erg Amerikaans zijn. Mijn werk houdt verband met het feit dat ik in Amerika ben opgegroeid, maar de show zelf is erg in strijd met wat belangrijk is voor mijn werk. Ik ben geïnteresseerd in de lelijke kant van de dingen. Ik ben bereid erover te praten, ook al voel ik me er ongemakkelijk bij.”
Diamant gierig aarzelt om haar werk te definiëren, maar één ding zal ze zeggen is: “Je kunt het niet in één blik helemaal begrijpen. Ik wil niet dat het gemakkelijk wordt.” Als beeldhouwer, installatiekunstenaar, videograaf en schrijver de in Chicago geboren, in New York gevestigde polymath onderzoekt opvallende thema's als herinnering, familie, iconografie en raciale identiteit (en de politiek die daaraan ten grondslag ligt) door te snuffelen in de ervaringen en objecten uit haar verleden. Van vroege projecten, zoals haar samenwerking met Martine Syms over de krachtige, satirische video-installatie Opmerkingen over gebaren (2015) en de publicatie van haar aangrijpende kinderdagboek in het boekje Liefde Diamant (2013), tot aan haar recente indringende soloshow Orgasmes gebeurden hier In de 52 Walker Gallery in New York blijft Stingily uitzonderlijk subjectieve materialen transformeren tot kunstwerken van collectieve betekenis en openbaring. Ze is niet bang om de ongemakkelijke aspecten van het Amerikaanse leven onder ogen te zien of eisen te stellen aan haar publiek.
Dit verhaal komt voor in de Herfst/Winter 2024 uitgave van AnOther Magazinedie nu te koop is. Volgorde hier.
