Ik heb in 2016 op Donald Trump gestemd omdat mijn man dat deed. Ik ga niet terug

Op 8 november 2016 stemde ik op Donald Trump. Ik was een van een groot percentage blanke vrouwen in de Verenigde Staten die op Trump hebben gestemd.

Ik heb mezelf nooit als een politiek individu beschouwd. Ik ben geboren in een gezin dat helemaal niet over politiek sprak, alleen over religie, en alleen in de context van onze eigen denominaties van het christendom en bekering. Ik ben opgegroeid in een blank, Amerikaans plattelandsgezin uit de lagere klasse in de jaren zeventig en tachtig. De enige politieke termen die ik ooit in mijn jongere jaren heb gehoord, waren: Republikeins En „conservatief”, en nooit in mijn eigen huis.

Hier is mijn eerste politieke herinnering: het was 1988 en ik hoorde Ted Koppel de presidentiële overwinning van de Republikein George HW Bush op ABC's „Nightline“ samenvatten, terwijl ik mijn maagdelijkheid verloor op de bank van mijn ouders de avond voordat ik op 17-jarige leeftijd trouwde.

Op dat moment had ik de hoop op een universiteit of een van de ambities die ik eerder op de middelbare school had opgegeven, zoals rechten studeren of lesgeven op universitair niveau, opgegeven. Zonder geld voor de universiteit waren er weinig opties in mijn boerenstadje in het Midwesten. Misschien had ik bankbediende kunnen zijn, of aan de lopende band gewerkt in een plaatselijke fabriek, of in de detailhandel kunnen werken. Of er was een huwelijk.

Die unie hield geen stand. Toen ik in 2004 hertrouwde, was ik een alleenstaande moeder met een GED en een of twee mislukte universitaire cursussen op mijn naam. Ik sprak ook niet over politiek met deze man, behalve één kort gesprek vóór het huwelijk. Ik vertelde mijn verloofde tijdens de kipreepspecial bij O'Charley's dat ik geloofde in vrouwenrechten, hoewel ik achteraf gezien heel weinig wist wat dat werkelijk betekende. Ik vertelde hem dat ik mezelf als een ‘zeer liberaal conservatief’ beschouwde.

Ik heb mezelf ertoe verbonden een “tradvrouw”, of een traditionele evangelische christelijke vrouw. Ik was onderdanig aan mijn man, die volgens de Bijbelse Schrift als het hoofd van ons huishouden werd beschouwd. Ik heb ons huis onderhouden en beheerd zoals vereist. Ik zorgde voor de kinderen, werkte in ieder geval parttime als de kinderopvang het toeliet, bereidde zelfgemaakte maaltijden en gebak, deed de was voor ons grote gezin en beheerde onze financiën, wat meer een soort ‘Peter beroven om Paul te betalen’ was. onderneming. Als mijn man mijn borsten wilde zien of seks wilde hebben, en ik niet, hield hij zijn linkerhand omhoog en tikte op zijn trouwring, en ik stemde ermee in. Er was mij verteld dat God mij had opgedragen om in zijn behoeften te voorzien, voor stoofschotels en dergelijke. Vanuit evangelisch-christelijk standpunt deed ik alles wat ik kon doen om een ​​goede God-erende vrouw te zijn, behalve zwijgen.

In 2012 begon ik meer aandacht aan de politiek te besteden. Ik heb het debat tussen Obama en Romney gezien. Dat was ook het jaar waarin ik terugkeerde naar de universiteit om mijn studie af te ronden. Uiteindelijk zou ik mijn Masters halen. Mijn man ging ook op pad om zijn diploma te halen: een vierjarig leiderschaps- en bedieningsprogramma om predikant te worden. Op dat moment was ik nog steeds een politiek agnost.

In 2016 was ik dat van plan stem op Hillary Clinton. Ik ben nooit een fan geweest van Donald Trumps manier van opzichtige rijkdom en rokkenjagerij. Er begon iets bij mij te veranderen in het laatste jaar van het behalen van mijn bachelordiploma. Ik was in de veertig, mijn kinderen gingen het huis uit en ik had twee deeltijdbanen op de campus. Tegen die tijd was mijn man fulltime predikant op de preekstoel. Ik was ‘first lady’ van een kleine kerkgemeente op het platteland en ik wilde meer. Ik begon een eerlijker verdeling van huishoudelijke arbeid, zoals de afwas, te eisen. Ik stopte met zijn was doen. Dit waren mijn eerste tekenen van rebellie.

Op de verkiezingsdag ontmoetten mijn man en ik elkaar in een plaatselijke Wesleyaanse kerk en gingen naar binnen om samen onze stem uit te brengen.

‘Ga verder,’ zei ik tegen mijn man toen mijn kiezersregistratie werd bevestigd. Uiteindelijk vertrok hij naar een paar lege cabines aan de andere kant van de kamer.

Ik stond achter het gordijn, mijn handpalmen begonnen plotseling te zweten en mijn hartslag galoppeerde in mijn oren. Hoewel ik vastbesloten was om op Hillary Clinton te stemmen, kon ik het niet doen. Ik wist dat ik nooit zou kunnen liegen toen mijn man vroeg op wie ik had gestemd. Er was over het algemeen al sprake van enige spanning in het huwelijk, maar vooral rond elk gesprek waarin ik mijn gedachten en meningen over Clinton of iets dat ook maar enigszins ‘feministisch’ was, tussenbeide bracht.

Ik was niet bang voor fysieke gevolgen. Maar verbale vernedering en de dreiging van een langdurige straf van zwijgen en ontslag hielden mij tegen.

'Ik weet niet of het de beste beslissing was dat je weer naar school ging,' had hij meer dan eens tegen me gezegd. ‘Je moet stoppen met zoveel lezen’ was een andere. Ik moest licht trappen.

De hele verkiezingsavond scrollde hij op zijn telefoon en maakte af en toe een grapje terwijl ik door de huiskamer liep terwijl staat na staat om Clinton werd gevraagd. De volksstemming zette Hillary Clinton op koers naar het Witte Huis, maar toen kwam de snijdende nederlaag toen de stemmen van het kiescollege de verkiezingsresultaten in het voordeel van Trump deden kantelen.

'Ik ga naar bed, en jij ook,' zei hij.

Hij zette de televisie uit en vervolgens het licht toen hij de kamer verliet, alsof ik er niet was.

In 2020 heb ik op Joe Biden en Kamala Harris gestemd stembiljet per post zonder medeweten van mijn man. Dit was na vier jaar van een steeds onstabieler wordende Trump en het begin van de COVID-19-pandemie. Ik zat al een aantal jaren op school en was betrokken bij een diverse, goed opgeleide gemeenschap die mij in staat stelde om meer uitgesproken te zijn over mijn meningen, zowel politiek als anderszins.

Over de hele linie in mijn persoonlijke leven werd ik aangemoedigd. We zijn naar North Carolina verhuisd, zodat ik een schrijfprogramma voor afgestudeerden kon volgen. Hij was boos dat ik zelfs maar overwoog om ons lege nest te ontwortelen voor een dergelijke achtervolging. Zelf de beslissing nemen en de kwestie forceren, was in tegenspraak met zijn verwachting dat ik een onderdanige echtgenote zou blijven. Maar het maakte deel uit van de langzame verbranding van mijn rebellie, van een deconstructie van de vrouw die ik had moeten zijn.

De beslissing om die vrouw achter te laten is niet zonder gevolgen gebleven.

Toen Kamala Harris in januari 2021 op de cover van Vogue verscheen, draaide hij het tijdschrift om op de keukentafel nadat ik het uit de brievenbus had gehaald. Zelfs vandaag de dag beweert hij dat beide partijen op 6 januari de schuld hadden. Net als Trump spreekt hij Kamala opzettelijk verkeerd uit als ‘Ka-MA-la’.

Onlangs probeerde hij mij tot een politiek debat in de keuken te verleiden, waarbij hij beweerde dat zeggen dat Donald Trump een bedreiging voor de democratie is, vergelijkbaar is met het aanzetten tot geweld, en dat het presidentiële debat tussen Harris en Trump vervalst was. Als ik zou proberen een op feiten gebaseerd weerwoord te geven, zei hij: ‘Dit is wat ze willen.’

Ik herken de man met wie ik twintig jaar geleden trouwde niet meer. Ik verliet hem één keer in 2020, en vorig jaar opnieuw, maar moest om financiële redenen terugkeren. Een tijdlang koesterde ik de hoop dat hij met de tijd en geloofwaardige informatie op de een of andere manier zou kunnen ontsnappen aan de ultraconservatieve, extremistisch georiënteerde, blinde loyaliteit die hij lijkt te hebben omarmd. Ik houd die hoop niet langer vast. We komen de dagen door, en ik hoop er het beste van, terwijl ik me een sterkere, mooiere toekomst voor mezelf voorstel.

Nu, in 2024, voelt het als een grof understatement om te zeggen dat de inzet aanzienlijk hoger is dan acht jaar geleden. De dreiging van geweld, het verlies van persoonlijke vrijheden en het vooruitzicht op de implementatie van Project 2025 maken het voor mij onmogelijk om te overwegen een andere stem uit te brengen dan op Kamala Harris. Maar ik zal mijn stem op Harris niet beschouwen als een gedwongen keuze tussen ‘het minste van twee kwaden’. De hoop en de vreugde van de Harris/Walz-campagne, samen met Harris' plannen voor haar potentiële presidentschap, zowel op economisch als anderszins, vergeleken met het kwaadaardige vitriool, de onsamenhangendheid, de haat en het racisme van Trump – voor mij is er nog nooit een duidelijker keuze geweest.

Ik zou nog steeds een vrouw kunnen zijn die financieel afhankelijk is van haar evangelische echtgenoot. Ik ben daar mee bezig. Maar ik ben niet langer de vrouw die bang is voor de gevolgen als hij niet met hem stemt. Ik zal mijn stem niet verbergen. Zwijgen is medeplichtig zijn. Zwijgen betekent doorgaan met het ontkennen van de intelligente, goed opgeleide vrouw die ik ben. Ik heb mijn stem gevonden. Mijn stem is mijn stem.