Achteraf gezien is dat erg handig, maar ik was verrast door de timing van sommige veranderingen die Engeland doorvoerde, omdat ik vond dat ze niet nodig waren.
Ze vervingen de hele eerste rij al vroeg in de tweede helft, toen ze nog goed overweg konden.
Nieuw-Zeeland stond in de eerste helft achter in de scrum en je wist dat ze daar zeker iets aan gingen doen.
In de eerste scrum na de pauze hadden de All Blacks net een klein voordeel en Engeland voerde onmiddellijk wijzigingen door op de eerste rij.
Je dacht waarschijnlijk dat ze naar een nieuwe scrum zouden gaan om te kijken of Engeland het aankon, maar het gebeurde onmiddellijk.
Ik ben het echter hartgrondig oneens met de timing van de beslissing om de halfbacks Ben Spencer en Marcus Smith te vervangen door Harry Randall en George Ford.
Spencer en Smith hadden de wedstrijd heel goed gespeeld. Overal waren er bedreigingen en ze speelden een geweldige rugbystijl.
Ze hadden niet veel balbezit, maar toen ze dat wel hadden, zorgde Marcus voor problemen.
De wedstrijd werd nog lang niet gewonnen. Engeland stond acht punten voor, maar je wist dat Nieuw-Zeeland nog steeds inspraak zou hebben.
Ik denk gewoon dat het het momentum uit de wedstrijd haalde en uit de manier waarop Engeland zijn verdediging organiseerde.
Niettemin is er geen enkel deel van mij dat Ford de schuld zal geven van de gemiste drop-goalpoging in de laatste wedstrijd.
Het was een puinhoop van een oefening.
Vanaf het moment dat de scrum onder de palen terechtkwam, leek het erop dat elke speler naar Ford keek voor de drop-goal. Randall pikte op vanaf het midden van de scrum, terwijl het de bal van Alex Dombrandt op nummer acht had moeten zijn.
Vervolgens heeft hij het verzonden en ze doorlopen de fasen een beetje. Iedereen kijkt naar Ford, maar niemand doet zijn best om het op te laden en in een goede positie te komen.
Ga terug naar Engeland tegen Ierland in de Six Nations, toen het allemaal neerkwam op het drop-goal van Marcus Smith.
Engeland had vlak voor de stokken twee strafvoordelen. Als Smith dat had overtroffen, kregen ze een strafschop vanwege het geweldige werk dat de aanvallers hadden verricht om die situatie te creëren.
Jonny Wilkinson was geweldig in drop-goals, maar hij had een Engelse aanvaller voor zich om het verhaal rond de inzinking te beheersen.
Je kon zien dat Ford naar Randall keek en de bal niet wilde, omdat hij op de achterste voet stond en statisch was. Toen hij het kreeg, bevond het zich boven zijn hoofd terwijl verschillende All Blacks op hem af renden.
Het was een schot van één op de honderd.
