Er is in de 24/7 nieuwscyclus niet genoeg tijd voor de media om elke gekke opmerking die eruit komt onder de aandacht te brengen Die van Donald Trump mond. En het is veel gemakkelijker om je te concentreren op de schokkende uitspraken die niet veel uitleg behoeven, zoals bij Trumps observaties over de genitaliën van Arnold Palmer of zijn dreigementen tegen ‘de vijand van binnenuit’. Gek gepraat over beleid is gemakkelijker te negeren.
Maar op 21 oktober, tijdens een evenement georganiseerd voor Fox News in een kapperszaak in de Bronx met Afro-Amerikaanse mannen deelde Trump een aantal werkelijk belachelijke opvattingen over het belasting- en tariefbeleid die uw aandacht verdienen.
Op de vraag of hij dacht dat het mogelijk was om uiteindelijk ‘de federale belastingen af te schaffen’, antwoordde Trump zonder aarzeling:
Er is een manier. Weet je, vroeger, toen we slim waren – toen we een slim land waren, in de jaren 1890 en zo, dit is toen het land relatief het rijkste was dat het ooit was – had het alle tarieven. Er bestond geen inkomstenbelasting. OK?
Nu hebben we inkomstenbelastingen en we hebben mensen die sterven; ze betalen belasting en ze hebben geen geld om de belasting te betalen.
Weet je, vroeger – 1890, 1880 – hadden we zoveel geld dat ze commissies moesten oprichten – blue ribbon commissies – hoe we onze rijkdom moesten besteden. We hadden geen idee hoe we het moesten uitgeven, het was zoveel geld.
Toen gingen we naar het inkomstenbelastingstelsel en de rest is een soort geschiedenis.
Trump stelt duidelijk dat hij gelooft dat Amerikanen beter af zouden zijn als we de spreekwoordelijke klok 130 jaar terug zouden draaien – naar een tijd waarin ons systeem van inkomsten genereren ernstig regressief was en bijdroeg aan de enorme ongelijkheid die het ‘vergulde tijdperk’ van de jaren tachtig van de negentiende eeuw definieerde. jaren 1890.
Een beetje geschiedenis is op zijn plaats. Maar eerst is dit wat leidend is Washington Maandelijks website:
***
Niet-burgers stemmen niet in grote aantallen: Joshua A. Douglasontkracht de mythe van anti-immigrantenrechts. Klik hier voor het volledige verhaal.
Kan Amerika overleven als een multiraciale democratie?: Auteur David Masciotra kijkt terug Ronald Takaki's meesterwerk Een andere spiegel: een geschiedenis van het multiculturele Amerika 30 jaar na publicatie. Klik hier voor het volledige verhaal.
***
Het vergulde tijdperk was een tijd van een veel kleinere overheid met minder behoefte aan inkomsten – vóór Amerika een militaire supermacht was, vóór wijdverbreid openbaar onderwijs, vóór sociale zekerheid en Medicare, vóór armoedebestrijdingsprogramma’s, vóór landbouwsubsidies.
De federale uitgaven aan het eind van de 19e eeuw waren rond 2 procent van het bruto binnenlands product. Tijdens de Tweede Wereldoorlog overschreed het de 10 procent en de afgelopen 50 jaar bestaat het al 20 procent.
Maar terwijl in de jaren tachtig en negentig van de negentiende eeuw het financieren van de regering met tarieven wiskundig mogelijk was, verergerde dit de gapende welvaartskloof tussen de monopolistische ‘Robber Barrons’ zoals JPMorgan En John D. Rockefeller en de miljoenen die in wrede, ongereguleerde fabrieken werkten of op familieboerderijen rondscharrelden.
En halverwege de jaren negentig van de negentiende eeuw – toen het land een vier jaar durende economische ineenstorting doormaakte, die destijds bekend stond als de ‘Grote Depressie’, waarbij de werkloosheid naar schatting een piek van rond de 20 procent had bereikt – begon de politieke beweging om de hoge tarieven te vervangen door een progressieve inkomstenbelasting.
De Republikeinse Partij werd in de jaren vijftig van de negentiende eeuw opgericht om de verspreiding van de slavernij een halt toe te roepen. Maar nadat de burgeroorlog was gewonnen, werd de partij, sterk beïnvloed door de noordelijke zakenbelangen, grotendeels bepaald door haar steun voor tarieven die deze belangen beschermden.
In 1890, tijdens het presidentschap van Benjamin Harrisonvoerde een door de Republikeinen gecontroleerd Washington het McKinley-tarief in (genoemd naar William McKinley, die nog geen president was). De wet verhoogde de toch al hoge tarieven op veel geïmporteerde goederen tot bijna 50 procent.
Tegelijkertijd voerden de Republikeinen ook de uitgaven op. De opmerking van Trump: “We hadden zoveel geld… we hadden geen idee hoe we het moesten uitgeven”, lijkt te verwijzen naar het feit dat Harrison aantrad met een door tarieven aangedreven overschot, en de Republikeinen er met succes van overtuigde om het uit te geven aan infrastructuur, veteranenpensioenen en pensioenen. maritieme expansie. Ze gaven zoveel uit dat de begroting voor het eerst in vredestijd 1 miljard dollar vrijmaakte.
Maar het zogenaamde ‘Billion Dollar Congress’ – dat vrijelijk geld uitgaf en tegelijkertijd hoge prijzen oplegde aan de consumenten – bleek enorm impopulair. Republikeinen verloren meer dan de helft van hun zetels in het Huis van Afgevaardigden tijdens de tussentijdse verkiezingen van 1890 en de Democraten grepen de macht. In 1892 veroverden de Democraten het Witte Huis en de Senaat.
Toen kwam de ‘Grote Depressie’ in 1893, die het jaar daarop aanleiding gaf tot een heroverweging door het Congres van het hele inkomstensysteem.
Zoals beschreven in het boek De grote belastingoorlogen door Steven R. Weisman lieten de Democraten van de House Ways and Means Committee hun collega’s met Census-gegevens zien hoe hoge tarieven de ongelijkheid verergerden:
Een klein handjevol mensen bezat meer dan de helft van de rijkdom in de Verenigde Staten, terwijl een zestigste meer dan tweederde van de rijkdom bezat. Aan de onderkant van de schaal lieten de tabellen zien dat driekwart van de Amerikaanse gezinnen voor alle leden niet meer dan $600 waard was. In deze context werd het tarief gezien voor wat het was: een belasting die de fundamentele economische ongelijkheid tussen Amerikanen overdreef. De ineenstorting van het Ways and Means Committee toonde dus aan dat arme gezinnen belastingen betaalden in de vorm van hogere prijzen als gevolg van tarieven op borden, kopjes, vorken, kleding – sterker nog, “alles behalve water en lucht.”
De tariefhervorming werd door het Huis van Afgevaardigden aangenomen, maar werd grondig afgezwakt door een zakenvriendelijke Senaat. In het eindwetsvoorstel was een nieuwe inkomstenbelasting opgenomen, maar die werd door het Hooggerechtshof als ongrondwettelijk beschouwd.
Toen McKinley na de verkiezingen van 1896 president werd en met begrotingstekorten te maken kreeg, verhoogde hij de tarieven opnieuw. Maar onder de agrarische Republikeinen in het Midden-Westen en Westen kwam een populistisch tij tegen de hoge prijzen op gang, waardoor spanningen binnen de partijen ontstonden met de rijke Republikeinen in het noordoosten.
Wanneer Theodore Roosevelt Nadat hij president werd na de moord op McKinley, zag hij de tariefhervorming als een politiek moeras en bleef hij daarbuiten. Maar William Howard Taft dook erin, produceerde een onhandig compromis voor tariefhervormingen dat iedereen haatte en droeg bij aan zijn nederlaag in 1912 voor herverkiezing.
Gelukkig bestond een deel van dat compromis uit steun voor een grondwetswijziging die het Congres de bevoegdheid gaf een inkomstenbelasting in te voeren, die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd bekrachtigd. Woodrow Wilson regering en maakte een einde aan het tijdperk van een regressieve, door tarieven gefinancierde overheid. (Als je meer wilt weten, lees dan dit artikel mijn 2017 Politiek artikel over de geschiedenis van de Taft-tariefwet.)
Trump beschrijft de Gilded Age-periode als een tijd waarin “het land relatief het rijkste was dat het ooit was”, terwijl we nu “inkomstenbelastingen hebben en mensen hebben die sterven.” Dit is precies achteruit. Het was een tijd waarin de rijken geen belasting betaalden over hun rijkdom en de veel talrijkere armen effectief belasting betaalden over hun basisbehoeften.
Terugkeren naar een op tarieven gebaseerd inkomstensysteem staat gelijk aan het vervangen van de inkomstenbelasting door een nationale omzetbelasting. En een nationaal omzetbelastingtarief zou extreem hoog moeten zijn, mogelijk zelfs 89 procentom de verloren inkomsten te compenseren. Dan zie je echt wat inflatie.
Trump kan op veel manieren choqueren – van racistisch tot seksistisch tot wellustig en godslasterlijk.
Maar slaap niet over de schokkende aard van zijn diepste economische opvattingen.
Trump heeft openlijk een hekel aan progressieve belastingen, waarbij de rijken hun eerlijke deel betalen, en smacht naar een regressief systeem dat de prijzen voor Amerikanen uit de arbeidersklasse zou opdrijven. Door ontwerp.
VIND DE MAANDELIJKS OP SOCIAAL
Wij zijn op Twitter @maandelijks
We zijn op Onderwerpen @WAmaandelijks
We zijn op Instagram @WAmaandelijks
Wij zijn op Facebook @Washingtonmaandelijks
Best,
Bill Scher, Washington Maandelijks politiek redacteur
Verwant
