Na elke schietschoolherhaalt een pijnlijke en vertrouwde cyclus zich. Vorige maand was dat nog zo Apalachee middelbare school in Winder, Georgië. De maand ervoor, Irondequoit, New York. In de nasleep gaan studenten en personeel terug naar school en proberen ze weer een beetje normaal te worden: lessen volgen, zich concentreren op hun studie en rondhangen met hun vrienden. Maar onder de oppervlakte is de realiteit dat het leven nooit meer “normaal” zal zijn. Rouw, schuldgevoel van de overlevendePTSS, angst en depressie zullen hen volgen van hun klaslokalen naar hun huizen en overal daartussenin.
Wapengeweld heeft aanzienlijke gevolgen voor de geestelijke gezondheid van overlevenden, maar heeft ook gevolgen voor de natie als geheel. We rouwen mee met de verwoeste buren en mensen in onze gemeenschap wanneer we horen over een nieuwe tragedie die verband houdt met wapens, maar al te vaak slagen we er niet in het trauma dat daarmee gepaard gaat te erkennen.
Op manieren die we nog niet volledig begrijpen, treft deze volksgezondheidscrisis een hele generatie studenten die opgroeien in de nasleep van lockdown-oefeningen en schietpartijen op scholen. Sinds Columbine, voorbij 383.000 studenten hebben op school te maken gehad met wapengeweld, en dat aantal groeit alleen maar. Mijn hele generatie is getraumatiseerd. Wat zullen de gevolgen zijn?
Ik en zoveel andere jonge mensen zoals ik hebben de tol geleden, en we zijn de straat op gegaan om actie te eisen. Maar ik vraag me af: op welk punt zullen we zeggen dat genoeg genoeg is, en het menen? Het is een banale vraag, maar wel een dodelijke. Totdat onze wetgevers gedurfde, betekenisvolle maatregelen nemen, zullen steeds meer kinderen ineenkrimpen achter bureaus en hun familie sms'en met 'Ik hou van jou', terwijl schoten weerklinken net buiten de deur van het klaslokaal. En nog meer kinderen zullen thuiskomen van school, achtervolgd door de herinnering aan het in stilte hurken, tegen de hoek van een slecht verlichte kamer gedrukt tijdens ‘active-shooter-oefeningen’.
Waarom brengen we de geestelijke gezondheid van onze kinderen in gevaar om speculatieve, maar onbewezen voordelen te behalen uit actieve schietoefeningen?
Uit onderzoek blijkt dat lockdown-oefeningen nu een gangbare praktijk zijn op scholen in de VS, waarbij veel instellingen deze regelmatig uitvoeren om zich voor te bereiden op mogelijke bedreigingen. Echter, studies geven aan dat deze oefeningen een negatieve invloed kunnen hebben op de geestelijke gezondheid van studenten, wat kan leiden tot meer angst en angst, en er is weinig bewijs dat ze daadwerkelijk de veiligheid in echte crisissituaties verbeteren. Waarom brengen we de geestelijke gezondheid van onze kinderen in gevaar om speculatieve, maar onbewezen voordelen te behalen uit actieve schietoefeningen?
Misschien zelfs nog pijnlijker is dat leraren en leerlingen nu – zo niet openlijk, dan onderling – discussiëren over wie hun leven zou riskeren om te proberen hun klas te verdedigen tegen een schutter. Het is een gedachte die bij veel te veel kinderen door de hoofden is gegaan, en het is een treffende aanklacht tegen ons falen als het enige rijke land waar vuurwapens de norm zijn. belangrijkste doodsoorzaak voor kinderen.
Wilt u meer gezondheids- en wetenschapsverhalen in uw inbox? Abonneer u op de wekelijkse nieuwsbrief van Salon Lab-aantekeningen.
Kortom, we voeden een generatie kinderen op die hun hele leven het gewicht van angst zullen dragen, waarbij hun onschuld langzaam wordt uitgehold door de voortdurende dreiging van geweld. Dat is als ze overleven tot in de volwassenheid. Helaas lijkt het erop dat sommigen van ons er al gevoelloos voor zijn geworden.
Terwijl de studenten en het personeel van de Apalachee High School rouwen en aan de lange weg naar genezing beginnen, moeten andere studenten van onze generatie worstelen met hun eigen stille wonden. Sommigen van ons vragen zich misschien af of wij de volgende zullen zijn. Sommigen van ons zullen wees de volgende. We moeten alles doen wat in onze macht ligt om onze jongeren en gezinnen te voorzien van de middelen die ze nodig hebben om hun angsten en trauma’s te verwerken voordat we de littekens die een leven lang meegaan, verharden.
Er is voldoende bewijsmateriaal ter ondersteuning van de effectiviteit van strategieën zoals het verstrekken van meer middelen voor geestelijke gezondheidszorg en sociale steun. Kijk goed naar de politici die loze platitudes aanbieden over ‘geestelijke gezondheid’, maar die er niet in slagen om meer financiering daarvoor te steunen. En we weten zeker dat strengere wapenwetten levens redden.
In tijden als deze kunnen we het ons niet veroorloven om aan de zijlijn te blijven zitten en te wachten tot er verandering komt; wij moeten de katalysator voor die verandering zijn. De hartverscheurende realiteit van kinderen die voor hun leven vrezen op scholen – juist plekken die bedoeld zijn om dromen te inspireren en groei te bevorderen – zou meer dan genoeg moeten zijn om ons tot actie aan te zetten.
Laat op 5 november uw stem een kracht zijn voor degenen die niet langer kunnen spreken, voor de gemeenschappen die verwoest zijn door wapengeweld, en voor de kinderen die het verdienen zich veilig te voelen in hun klaslokalen. Stem op leiders die prioriteit geven aan de veiligheid en geestelijke gezondheid van onze jongeren. Samen kunnen we een toekomst creëren waarin kinderen opgroeien met hoop en niet met angst, en waarin scholen opnieuw een toevluchtsoord voor leren zijn, en geen plaatsen van angst. Jouw stem is hun levensader – gebruik die stem verstandig, want tragisch genoeg hebben veel te veel mensen die kans niet meer.
Lees meer
over geestelijke gezondheid