De oorlog tegen Gaza is een schande. Het uitzitten van de verkiezingen zou het nog erger kunnen maken.

Soms is het moeilijk om op de Democraten te stemmen, en Bill Clinton maakt het er zeker niet gemakkelijker op. Woensdag hield hij in Michigan een redelijk goede standaardtoespraak over de noodzaak om de grondwet te beschermen tegen Donald Trump, wiens enige zorg persoonlijke loyaliteit aan hemzelf is. Toen draaide hij zich om naar Gaza, en het had net zo goed Benjamin Netanyahu daar op het podium kunnen zijn: de Joden waren daar eerst, ‘Judea en Samaria’, de menselijke schilden van Hamas, enz. Hij wees er ook op dat ‘Kamala Harris heeft gezegd dat ze’ Ik zal proberen een einde te maken aan het geweld, een einde aan de moorden”, maar dat ging verloren in de verontwaardiging die uiteraard volgde op zijn opmerkingen – verontwaardiging die ik deel. De dood van vele duizenden kinderen, de vernietiging van ziekenhuizen en hele wijken, de uithongering van de bevolking – er is geen excuus voor dergelijke oorlogsmisdaden.

Toch stelt Clinton zich niet kandidaat voor het presidentschap. Hij is al een kwart eeuw geen president meer. Hij was geweldig toen hij op de Democratische conventie van 2008 Obamacare uitlegde aan een verbaasde bevolking, maar sindsdien lijkt hij vooral op te duiken om de kansen van vrouwen die zich kandidaat stellen voor het presidentschap te schaden – en met name zijn vrouw. (Weet je nog hoe vaak Hillary Clinton werd belast met de seksuele zonden van haar man?)

Maar dit is 2024. Het zou een ernstige vergissing zijn, een wereldhistorische vergissing die potentieel de levensduur van iedereen die dit leest zou kunnen overleven, om uw stem volgende week aan vice-president Harris te onthouden – of het nu komt door de steunbetuigingen van Liz en Dick Cheney, onder andere conservatieven, het bezit van een pistool door Harris, of de toespraak van Clinton in Michigan.

Ook mag niemand van ons zijn stem onthouden vanwege Gaza. Hoe verschrikkelijk de aanhoudende slachting ook is, die zich nu heeft uitgebreid tot Libanon, waardoor de verkiezing van Trump mogelijk is, hetzij door niet te stemmen, hetzij door een kandidaat van een derde partij te steunen, niet de manier om te protesteren. Trump staat immers volledig aan de kant van Israël in zijn oorlog tegen de Palestijnen. Als president verplaatste hij de hoofdstad van Israël naar Jeruzalem – een ongelooflijk provocerend gebaar, zoals hij zeker wist. Hij noemt zichzelf Israëls ‘beschermer’. Hij heeft Netanyahu verteld om ‘te doen wat je moet doen’.

Netanyahu steunt Trump overigens duidelijk, net als de grote meerderheid van de Israëliërs. In ons tweepartijenstelsel moet Harris worden beoordeeld ten opzichte van het alternatief – en het is simpelweg onmogelijk dat Trump beter zou zijn voor de Palestijnen. Gegeven wat we weten over zijn anti-moslimopvattingen – weet je nog het moslimverbod? – zal hij er vrijwel zeker slechter aan toe zijn.

Op 25 oktober kwam een ​​groep van 100 Arabische, islamitische en Palestijnse leiders uit Arizona bijeen bracht een verklaring uit Ik hoop dat iedereen zal lezen. De auteurs waarschuwen voor de strijdlust van Trump, maar zien ook tekenen van hoop in het leiderschap van Harris:

In meerdere mediaberichten wordt gesteld dat de nationale veiligheidsadviseurs van Harris openstaan ​​voor een herevaluatie van het beleid en het conditioneren van de hulp aan Israël. Op 13 oktober^eOp dezelfde dag dat de regering dreigde de militaire steun opnieuw te evalueren als Israël de humanitaire omstandigheden in Gaza niet verbetert en het aantal burgerslachtoffers in de komende dertig dagen niet terugdringt, twitterde Harris: “Israël moet dringend meer doen om de hulpstroom naar degenen in Gaza te vergemakkelijken. behoefte. Burgers moeten worden beschermd en toegang hebben tot voedsel, water en medicijnen. Het internationaal humanitair recht moet worden gerespecteerd.” Onlangs uitte Harris in Michigan zijn duidelijke empathie voor het lijden van de bevolking van Palestina en Libanon en de impact van deze verwoesting op Arabische Amerikanen. Ze beloofde als president ‘alles te zullen doen wat in haar macht ligt’ om de oorlog in Gaza te beëindigen, een einde te maken aan het lijden van de Palestijnen daar, en ‘een toekomst van veiligheid en waardigheid voor alle mensen in de regio’ te verwezenlijken.

En het gaat niet alleen over Harris en Trump. In de brief wordt erop gewezen dat de “beslissingen van Harris als president zullen worden gevormd door de grotere coalitie van de Democratische Partij, waartoe ook een groeiende macht behoort die aandringt op de Palestijnse mensenrechten.” Ze merken op dat de Democratische Partij in Arizona, waar de brief werd opgesteld, een resolutie heeft aangenomen waarin wordt opgeroepen tot een staakt-het-vuren. “Elk lid van het Congres dat publiekelijk heeft opgeroepen tot een staakt-het-vuren in Gaza of tot een wapenembargo is een Democraat”, legt de brief uit. “De grote nationale vakbonden, burgerrechtengroepen en progressieve organisaties die hebben opgeroepen tot stopzetting van de militaire hulp aan Israël werken allemaal aan de verkiezing van Harris.”

En de Republikeinse Partij, zo schrijven de auteurs, “biedt geen enkele oppositie tegen onvoorwaardelijke steun aan Israël en geen enkele steun voor de Palestijnse mensenrechten. In plaats daarvan dringen de Republikeinen er bij de VS op aan zich bij Israël aan te sluiten bij het bombarderen van Iran, roepen ze op om ‘het puin in Gaza op te stuiteren’ en ‘ze allemaal te doden’, en zouden ze waarschijnlijk de Israëlische extreem-rechtse drang om Gaza en de Westelijke Jordaanoever te annexeren steunen.”

Denkt u erover om op Jill Stein of Cornel West te stemmen om de Democraten te straffen en naar links te verplaatsen? Dat is niet wat er gebeurde toen de linkse Democraten in 2000 op Nader stemden en Gore hielpen verslaan. In plaats daarvan werden, zoals de brief uit Arizona beweert, ook Nader en zijn volgelingen gemarginaliseerd. Je hoort veel van mensen die vandaag spijt hebben van die stem, maar die zeggen: 'Had ik maar op Nader gestemd'? Hetzelfde geldt voor het stemmen op Stein vandaag. Toen ze de verkiezingen van 2016 naar Trump hielp, kregen de progressieven er niets voor terug. Ze verdween simpelweg voor nog eens vier jaar.

Er zijn mensen die hun stem zien als zelfexpressie, ‘stemmen op mijn geweten’, ‘weigeren compromissen te sluiten’. Maar dat is niet wat stemmen is. Stemmen is geen verklaring van persoonlijke principes. Het is een gedwongen keuze tussen twee alternatieven, waarvan de ene iets beter is dan de andere, en waarvan er één gaat winnen. Als je niet meedoet, help je simpelweg de verkeerde kant. Zoals Noam Chomsky, geen liberaal schaap, betoogtstem je voor het minste kwaad omdat het minder kwaadaardig is. Je eindigt niet met die stemming; je begint ermee.