„Ik voel me zoveel gelukkiger met hoe ik er nu uitzie dan jaren geleden“, zegt Stevenson tussen de slokjes van haar latte. „Ik kan in de spiegel kijken en zeggen: 'Ik heb het warm.' En dat was voor mij het grootste deel van mijn leven ondenkbaar.”
Maar zelfs met dat hernieuwde vertrouwen heeft Stevenson nog steeds spijt. Omdat ze al sinds haar veertiende in de publieke belangstelling staat en optreedt, zou ze willen dat er vóór de transitie minder documentatie over haar bestond – een fenomeen waarmee een nieuwe golf van transkunstenaars en creatieven die volledig volwassen zijn geworden tijdens het tijdperk van de sociale media, te kampen heeft gehad. “Er staan eindeloos veel foto’s van mij op internet. Ik zou mijn naam kunnen veranderen, maar dat zou niet echt een verschil maken. Ik probeer er gewoon grappig over te zijn”, zegt ze glimlachend. “Een groot deel van het leven als queer bestaat uit het herformuleren van dingen die in iets grappigs zuigen. Daarom zijn homo's geobsedeerd door het feit dat tragische dingen iconisch zijn.“
Hoewel ze dankbaar is voor al haar persoonlijke groei, maakt ze zich zorgen over een leven vol professioneel muzikaal vakmanschap dat verder gaat dan de occasionele ‘rare interactie’ met een geluidstechnicus. “Heb ik nu minder kans op succes? Is de kans nu kleiner dat ik geboekt word?” vraagt ze zich hardop af. “Al die shit voelde ik al omdat ik alleen maar zwart was. Dat is na de transitie niet echt veranderd.” Toch zijn er niet veel andere zwarte artiesten in haar ‘specifieke markt van indierock’, en in een moment van zelfspot probeert ze de bezorgdheid te begraven: ‘Het is nog steeds zeer onwaarschijnlijk dat ik beroemd of zelfs maar succesvol zal worden. Dus wat dan ook.”
Haar zichzelf wegcijferende opmerkingen lijken een overlevingsstrategie om het hoofd te bieden aan een steeds tumultueuzere industrie, maar ze ondermijnen volledig haar wilde innovatieve geest. De nummers op Stevensons tweede album zijn evenwichtig, bijna onwankelbaar. Als Streng toezicht was een verlegen entree, Een liefde die je niet kunt schudden is een loopbrug. Vooral ‘One Day’ dient als een manifest van veerkrachtig verzet. Over new-wave ritmes en gemuteerde synthbas heen zingt Stevenson met bravoure: “Op een dag word ik gelukkig wakker / ik weet niet hoe en ik weet niet wanneer / Maar geen enkele hoeveelheid ellendig nieuws zal me weer ellendig.” Het nummer definieert geluk als een actie – iets waar je naar streeft totdat het aan je blijft plakken. Voor Stevenson is de sleutel tot vreugde acceptatie, dat onwankelbare vermogen om het moment te ontmoeten zoals het is en niet zoals je denkt dat het zou moeten zijn. Een liefde die je niet kunt schudden is intrinsiek optimistisch, niet ondanks deze diepe excursies in duisternis en schaduw, maar juist daardoor. Er is pijn in verandering omdat verandering is mogelijk.
Wanneer Stevenson nadenkt over haar verleden in vergelijking met wie ze nu is, en over wie ze in de toekomst wil zijn, erkent ze dat deze verschillende versies van zichzelf met elkaar verbonden zijn. De doelpalen in haar leven veranderen voortdurend, terwijl haar verlangens en dromen zich ontwikkelen, zowel persoonlijk als professioneel. Ze zal misschien nooit helemaal tevreden zijn, maar dat maakt haar zo'n onverschrokken kunstenaar. “Ik wil produceren voor Björk. Dat ze mij heeft uitgekozen als een van haar coole transseksuelen”, mijmert ze. En naarmate haar ster rijzende is, zouden zulke hemelse dagdromen werkelijkheid kunnen worden, aangezien ze al muziek heeft geproduceerd voor Sasami en, meest recentelijk, een nummer van de popzangeres Clarity uit Los Angeles met Clairo, dat zal verschijnen op de komende Red Hot-show. TRANSA compilatie.
Zelfs als ze grappen maakt over het mislukken van haar carrière, kan Stevenson niet ontsnappen aan de hoop die uiteindelijk ten grondslag ligt aan haar nieuwe LP. Ze ziet overal schoonheid, in het alledaagse – en zelfs in het zinloze. „Ik ben geobsedeerd door het vinden van iets stoms (online) dat onbedoeld en ongelooflijk emotioneel is“, zegt ze als voorbeeld. “Als een video die niet bedoeld is om mij aan het huilen te maken, mij aan het huilen maakt… dan hou ik van die dingen.”
Dat geschenk om schoonheid te zien op over het hoofd geziene en onverwachte plaatsen zal haar blijven onderscheiden. Of het nu het lelijke gekraak van een akoestische gitaar is of het glitchy geluid van Ableton-afval, ze kan er iets mooiers van maken dan de som der delen, op een manier zoals alleen iemand die door de hel en terug is gegaan dat kan.
Een liefde die je niet kunt schudden is vanaf 25 oktober verkrijgbaar via Felte.
Haal het beste uit wat vreemd is. Meld u aan voor Hen's wekelijkse nieuwsbrief hier.
