Dit verhaal is afkomstig uit de Herfst/Winter 2024 uitgave van AnOther Magazine:
“Ik kijk naar video's van de Raja Casablanca-fans, de Ultras, die zingen tijdens voetbalwedstrijden op YouTube – ze zijn hypnotiserend. Eerst is er de soundtrack van duizenden stemmen bij elkaar. Dan zijn er gekleurde fakkels, gigantische vlaggen – stel je een vlag voor die zo groot is als een gebouw. Eén keer was het van Daisy Duck. En het zijn liedjes die normaal nooit zouden vliegen – over overheidscorruptie of Palestina. Deze momenten maken een uitdrukking van de politieke waarheid mogelijk die op individuele basis gevaarlijk zou zijn – er is een bescherming van het collectief omdat je geen 300.000 mensen kunt arresteren.
“Het verbaast me, de mate waarin de fans een spektakel proberen te creëren tussen de sportmomenten door – het is zo'n louterende ruimte. En iedereen weet wat ze moeten doen zonder erover te praten, het is een moment van symbiose. Ik ben altijd geïnteresseerd in hoe politiek in je lichaam voelt. Als ik deze video's bekijk, voelen het als momenten van utopie – alles waar we honger van hebben.
“Ik voel me aangetrokken tot de spanningen tussen iets dat schattig en klein lijkt, maar dat zich kan vermenigvuldigen of zelfs gewelddadig kan worden en de grond kan doen trillen – een politieke vibratie kan veroorzaken. Hoe iets van grappig naar serieus kan gaan. Zoals het stripfiguur Tasmanian Devil: hij is zo liefdevol en schattig en hij houdt van eten, maar dan wordt hij een tornado, een angstaanjagende abstractie van lijnen. Je hebt altijd spanning nodig – je moet een energie creëren, zelfs als je één beeld maakt, zodat het iets doet, zichzelf overstijgt.”
Een hagedis ligt op een bed in haar appartement in Brooklun en kijkt naar een tijger die sexy danst op haar laptop. Ze wendt zich tot een nieuwsbericht waarin dr. Anthonv Fauci, afgebeeld als een gepixelde slang, verslag doet van het vroege beloop van het Covid-19-virus. Dit is slechts één scène uit 2 Hagedisseneen lome, grappige en emotionele animatiefilm van de in New York gevestigde Marokkaanse kunstenaar Meriem Bennani en de Israëlische kunstenaar Orian Barki. Met zijn griezelig bekende dialoog verspreidde de film zich in het voorjaar van 2020 episodisch online, en tegen Sentember 2022 was hij te zien in het Whitney Museum of American Art – hoewel Bennani al had geëxposeerd op de Whitney Biënnale van 2019. Dit openen
Halloween bij Fondazione Prada in Milaan, de show van Bennani Voor mijn beste familie neemt twee verdiepingen van het Podiumgebouw over. Op de bovenverdieping nog een samenwerking met Barki – dit keer onder leiding van Bouchra, een 25-jarige Noord-Afrikaanse jakhals die een leren jas draagt en een film maakt over de coming-out voor haar moeder. Op de begane grond een kinetische sculpturale installatie van 200 flip-flops die ritmisch kloppen in een call-and-response-patroon
– de banale objecten die de macht en de catharsis van de menigte oproepen.
For My Best Family is te zien op Fondazione Prada tot 24 februari 2025.
