De beste films om in november te zien

Vanaf 1 november

In de grote lijnen van zijn verhaal, Anora klinkt veel Mooie vrouw in omgekeerde richting, een sociaal-realistische berisping van het sprookje van een rijke man die een goedhartige hoer te hulp schiet. Het is een echo waar de Palme D'Or-winnende nieuwe film van Sean Baker bewust naar neigt, maar in werkelijkheid Anora is meer een ravotten dan een kwispelende oefening, Safdie Bros-achtig in zijn beladen komische enscenering en gehuld in een werveling van nachtelijke kleuren door cameraman Drew Daniels (Rode raket, golven).

Ani/Anora (Mikey Madison) is een stripper in de wijk Brighton Beach in New York die contact begint te maken met Vanya (een charismatische wending van Mark Eidelstein), de feestende zoon van een Russische oligarch. Nadat ze voor een week vol losbandigheid naar Vegas zijn vertrokken, besluiten ze te trouwen, nieuws dat beslist niet als muziek in de oren klinkt van Vanya's vader, die zijn handlangers laat komen om het huwelijk nietig te laten verklaren. Als ze erin slagen het paar op te sporen, gaat Vanya eropuit, en Ani wordt schoppend en schreeuwend meegesleurd in een achtervolging door de stad op zoek naar haar weggelopen bruidegom.

Sekswerk is een centraal thema van Baker; het is een wereld die hij op overtuigende wijze weet weer te geven, waarbij Madison onbevreesd is op een manier waarop Julia Roberts nooit is gevraagd als vrouw die probeert uit te vinden hoe liefde eruit ziet in een transactionele wereld. Als je die zin terugleest, begin je je af te vragen of Baker zich hier aan een paar eigen fantasieën overgeeft, een gedachte die terugkeert in de overval op slechteriken die de tweede helft van de film domineert. Hetzelfde geldt voor het personage van Igor, een ingehuurde spierkracht die met groeiende bewondering naar Ani kijkt, ook al houdt hij haar tegen haar wil vast: het is een mooie, waakzame prestatie van Yura Borisov, maar toch een sprong om te geloven dat een ontvoering zoiets zou kunnen worden tot een meet-schattig.

Hoe dan ook: Baker's film biedt ademloos plezier, ook al gooit hij koud water over het idee van liefde tussen de twee hoofdrolspelers. Het is prachtig uitgevoerd en verleidelijk van tempo – en op zijn eigen manier net zo goed een fantasie als de clichés van sekswerkers die het in diskrediet probeert te brengen.

Lees onze gids voor de films van Sean Baker hier.

Vanaf 1 november

Edward Berger won vorig jaar de Oscars met zijn WOI-epos Alles rustig aan het westelijk fronten de kans is groot dat hij er nog een paar meeneemt Conclaafeen bewerking van Robert Harris' Vaticaanse potboiler die deels een complotthriller en deels gestoorde komedie op de werkplek is.

Wanneer de paus zijn klompen laat knallen vanwege een hartaanval, vuurt rechterhand kardinaal Lawrence (Ralph Fiennes) het startschot af op de race om zijn opvolger te vinden, maar ontdekt ongepaste geheimen over zijn collega's terwijl ze strijden om een ​​positie. Een papist OpvolgingDan? Een beetje, met troonpretendenten, waaronder kardinalen Tedesco (Sergio Castellitto), een vape-rokende fanaticus die leent uit het Giorgia Meloni-speelboek van verdeel en heers, Tremblay (John Lithgow), die er vanaf het begin sussig uitziet, en Bellini ( Stanley Tucci), een in wezen relaxte man met een ironische glimlach en opvattingen waarvan je zou kunnen veronderstellen dat ze nauw aansluiten bij die van acteur Stanley Tucci.

Maar hoe zit het met Lawrence's eigen plannen op de hete stoel, die hij beweert niet te willen vanwege zijn eigen wankele geloof? Kijk naar veel heilig handwringen en A+ acteerwerk van het voorhoofd van Ralph Fiennes, terwijl de drukte wordt geteisterd door toenemende politieke schandalen, autobommen, nonnen met geheimen en nog veel meer. Je ogen zullen 360 graden draaien bij het einde van de twist, wat tegelijkertijd een twijfelachtige smaak heeft en volledig in overeenstemming is met deze liberale koortsdroom van een film. Maar het is toch verslavend, zeggen Berger en scenarioschrijver Peter Straughan (Tinker, kleermaker, soldaat, spion) met duivelse precisie en een scherp oog voor het ongeëvenaarde kamp van het katholieke praal aan de touwtjes trekken. Zoek het uit, en u zult vinden.

Vanaf 29 november

Payal Kapadia's tweede speelfilm was de best beoordeelde film die dit jaar uit Cannes verscheen, een aangrijpende studie over de banden van zusterschap te midden van het tumult van het hedendaagse Mumbai. De film vertelt de verhalen van drie verpleegsters wier leven wordt bepaald en begrensd door de mannen in en uit hun leven. De film gaat van prachtige, sombere taferelen van de nachtelijke stad naar een badplaats aan de Arabische Zee, waar de vrouwen vertrekken op een reis vol momenten van mystiek verlangen. Het is een film die moeilijk te definiëren is, en nog moeilijker om te vergeten.

Vanaf 8 november

Andrea Arnolds eerste fictiefilm in bijna tien jaar zou wel eens haar eerste artistieke mislukking kunnen zijn, al blijft de levendigheid van haar filmwerk onverminderd groot. Bailey (Nykiya Adams) is een eigenzinnige tween die de vrije loop door de buurt krijgt van haar vader, de vertederende maar nutteloze Bug (Barry Keoghan, die een bal heeft). Haar ontsnappingsdromen worden werkelijkheid wanneer ze een man ontmoet, Bird (Franz Rogowski), met een geheim dat de film naar het rijk van de fantasie tilt: en dat is waar de problemen beginnen. VogelHelaas. Het project is duidelijk een persoonlijk project voor Arnold, die haar eigen liefde voor de natuur en film in kaart brengt op Bailey, en haar visuele beheersing van de omgeving waarin haar personages zich bevinden is absoluut. Maar ze bevindt zich op een wankeler terrein met de fantasievollere elementen van het verhaal, die helaas niet gaar aanvoelen en de finale van zijn noodzakelijke punch beroven.

Lees het profiel van Another Man over Franz Rogowski hier.

Layla

Vanaf 22 november

De zachtaardige dragqueen Layla (Bilal Hasna) leeft voor het bal totdat ze Max (Louis Greatorex) ontmoeten, een normie die voor een Londens reclamebureau werkt en die hun blik geïnteresseerd lijkt te beantwoorden. ‘Ik kan zo groot worden als ik wil in zijn omgeving,’ zwijmt Layla over hun nieuwe, chique man, maar hun vrienden zijn terecht achterdochtig: Max, een indringer in deze wereld, ziet Layla als ‘een avontuur’ en raakt in paniek als ze bij hem opdagen. werk gekleed in kleurrijke kledij. Debutante Amrou Al-Kadhi heeft de neiging om voor het eerst over de subtekst te piekeren terwijl met een beetje al veel te doen is, maar hun film biedt een meeslepende duik in de wrijvingsrelatie tussen homo- en queer-subculturen, en wordt op innemende wijze vertolkt door Hasna, die brengt warmte en rijke innerlijkheid in de rol.