Trump overtreft zichzelf | De natie

Met alle respect voor Karl Marx, heeft Hegel nooit echt gezegd dat de geschiedenis zich herhaalt – en de bewering dat gebeurtenissen eerst als tragedie plaatsvinden en dan weer als farce, terwijl een mooie zin is, is ongeveer zo ver als je van een ijzer kunt krijgen Law of History. De tweede termijn van Donald Trump, bijvoorbeeld, hoewel het ongetwijfeld zijn lichtere momenten zal bevatten, lijkt waarschijnlijk zijn eerdere uitje te overtreffen in zowel de kwaadaardigheid van zijn doelen als de schaal van zijn corruptie. In 2017 moest een binnenlandse oligarch of buitenlandse potentaat die de gunst bij het Witte Huis wilden curry Boek een te dure suite in een Trump Hotel-of misschien beloof je om wat zaken naar zijn schoonzoon te gooien. Deze keer kan iedereen deelnemen, met het bereik van kansen om de zakken van de eerste familie van Amerika te bekleden die zich helemaal uit Gilded Bibles uitstrekken (en Bijpassende schoenen) naar memecoins ($ Trump voor de heer, $ Melania voor de dame).

Op dit punt in zijn eerste termijn, het tempo van Trump’s „spervuur ​​van schandalige en aanstootgevende opmerkingen, zijn golven van ongekwalificeerde of conflict-geteisterde genomineerden, en zijn dagelijkse aanval op de meest kwetsbare onder ons,“ zoals ik beschreef het destijdsleek meer op een tactiek die is ontworpen om de oppositie te discombineren dan een programma om de federale overheid opnieuw te maken. Trump’s massale afleidingswapens zijn net zo effectief als altijd, met de Democraten in bekende wanorde en de reguliere media die normaliseren alsof er gisteren geen is. Maar dankzij Project 2025 weten we dat Trump en zijn volgelingen echt van plan zijn om het sociale vangnet te versnipperen en de administratieve staat af te branden.

Sinds de eerste inaugurele van Franklin Roosevelt een inkomende regering heeft dus de politieke agenda domineerde. En toch is het meest fundamentele feit over onze laffe nieuwe wereld onder alle uitvoerende bevelen en shock-and-awe-aanvallen op het machteloze, dat Trump een lam-duck-president is en zal blijven. Die zelfs een zekere brosse kwaliteit leent, zelfs aan zijn huidige triomfen – en zijn tegenstanders wat moed zou moeten geven.

Niet dat de Democratische Partij lijkt te hebben opgemerkt. Afwijzen Vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez’s bod om de House Oversight Committee te leiden ten gunste van de senescent-en op het huidige bewijsmateriaal nauwelijks bewuste-was Gegry Connolly een teken dat welke spelhuisdemocraten ook speelt, ze spelen nog steeds gewoon. Wat betreft het leiderschap van de partij van de partij, zelfs sommige democratische gouverneurs – niemands idee van een militante voorhoede – uitte hun frustratie met de ineffectieve oppositie van Chuck Schumer.

Op het Maga Square zijn eisers van de mantel al hun strijdkrachten. Of Steve Bannon’s preventieve aanval op Elon Musk zal zo effectief zijn als hun gezamenlijke zuivering van Vivek Ramaswamy valt nog te bezien. Evenzo of JD Vance, als titulair erfgenaam, de reeds duidelijke overleed zal overleven of overtreffen politieke ambities van Trump erfgenamen van het lichaam. Maar het gemakshuwelijk tussen de werknemers-/sociale conservatieve vleugel, vertegenwoordigd door Bannon en Vance, en de tech-heer-oligarchen (en hun fanbase) op Team Musk ligt op de rotsen-en kan worden gespeeld in de richting van een scheiding door een oppositie die in staat is om een ​​oppositie te kunnen Lopen en kauwgom tegelijkertijd kauwen.

Hier op De natiewe zitten niet alleen op onze handen te wachten tot dat gebeurt – of schreeuwen van de zijlijn. In plaats daarvan hebben we Elie Mystal over waarom, tenminste waar de rechtbanken zich zorgen maken, dingen veel, veel erger kunnen worden; Lily Geismer over de wortels van de verlamming van de Democratische Partij; Waleed Shahid over hoe een vechten (en bloeien) links eruit ziet; en Joshua Leifer over Israëlische kolonisten en de Trump -benadering van de toekomst van Gaza (‚eigendom aan het water‘, ‚prime location‘).

Plus Hasan Ali op Sufi Devotional Music, John Banville on the Adventures of Henri Bergson, Alyssa Battistoni over een vertaling van Marx’s Hoofdstad geschikt voor de 21ste eeuw, Jorge Cotte neemt de maat van De pittJ. Hoberman op Mike Leigh’s Harde waarhedenen Rachel Hunter Himes on the Art of Kara Walker.

Om nog maar te zwijgen van het debuut van columnist John Ganz, onze huismix van welsprekende redactionele artikelen en commentaar, en verzendingen vanuit het branden van Californië.

Als je het leuk vindt wat je hier leest, vertel het dan aan je vrienden.

DD Guttenplan
Editor