Er zijn weinig krachtigere symbolen van opsluiting dan het dwangbuis. En er zijn weinig krachtigere symbolen van bevrijding dan het ontsnappen eraan.
Daarom was dit een van de meest opwindende spektakels die Harry Houdini in zijn act gebruikte.
Houdini kwam voor het eerst op het idee om te ontsnappen uit een keurslijf – dat iemand vasthoudt met mouwen die zijn handen omsluiten, zijn armen over zijn borst kruist en vastgemaakt wordt met riemen of gespen achter zijn rug – terwijl hij door een psychiatrisch ziekenhuis toert en een patiënt ziet vechten om uit één. Het beeld obsedeerde hem en hij vroeg zich af hoe het publiek zou reageren als hij hetzelfde zou zien.
Maar toen Houdini in 1899 voor het eerst de dwangbuis-ontsnapping op zijn repertoire introduceerde, was het geen hit. In de overtuiging dat het publiek hem niet wilde zien worstelen om de beperking te verwijderen, voerde hij de ontsnapping aanvankelijk achter een gordijn uit. Maar de toeschouwers dachten dat een assistent Houdini hielp terwijl hij uit het zicht was. De prestatie was aanzienlijk spannender toen hij het demonstreerde voor het publiek, zwetend en kronkelend op het podium. Hij voegde nog meer anticipatie, spanning en spanning toe door te ontsnappen uit dwangbuizen terwijl hij aan gebouwen en kranen hing (je kunt hem hier in actie zien).
Houdini voerde de intensiteit van zijn strijd op om de ontsnapping bijna onmogelijk te laten lijken en het dramatische effect te vergroten, waarbij hij zelfs het gerucht verspreidde dat hij zijn schouder moest ontwrichten om eruit te komen. Maar hoewel ontsnappen uit een keurslijf geen eenvoudige opgave is, is het niet zo moeilijk als Houdini het liet lijken, en het is niet nodig om lichaamsdelen uit de kassen te halen. Er zit geen magie in; het kost alleen maar het creëren van een letterlijke bewegingsruimte en veel fysieke inspanning.
